str14 (15)

Załoga SU-16M w bojo. Widok od tylu na przedział bojowy. Z lewej strony celowniczy, w środku ładowniczy. z prawej dowódca działa

stosowana przez inżynierów zespołu gen. W. Grabina. Była to armata półautomatyczna z zamkiem klinowym i lufą (monoblok) długości 42 kalibrów; lufa wytrzymywała około 8000 strzałów. Masa armaty wynosiła 800 kg, maksymalna szybkostrzelność 20 strzałów na minutę, praktyczna 10—12, maksymalna donoś-ność sięgała 8600 m, jednak w praktyce rzadko kiedy ją wykorzystywano, gdyż z armaty zazwyczaj strzelano ogniem bezpośrednim na dystansach 500—1500 m, przy czym odległość strzału bezwzględnego wynosiła 600 m.

Zapas amunicji przewożony na dziale wynosił 60 nabojów z różnymi rodzajami pocisków. Przecie piechocie i schronom bojowym używano pocisków odłamkowych o masie 6,23 kg i prędkości początkowej 680 m/s. Podczas zwalczania czołgów i innych wozów bojowych używano zwykłych jednolitych pocisków przeciwpancernych (tzw. bałwanki) o masie 6,50 kg i prędkości początkowej 655 m/s. lub też kumulacyjnych (masa 3,94 kg, prędkość początkowa 325 m/s), czy też pocisków podkalibrowych o masie 3,02 kg i prędkości początkowej 950 m/s.

Z odległości 500 m uzyskiwano przebicie pancerza następującej grubości: pocisk przeciwpancerny — 55—71 mm, pod-kalibrowy 90 mm. Z odległości 1000 m: pocisk przeciwpancerny — 49—63 mm (zależnie od kąta trafienia), pocisk pod-kalibrowy — 60 mm, pocisk kumulacyjny — 75 mm.

Dodatkowym uzbrojeniem wozu były granaty ręczne F-l (20 sztuk), służące do obrony pojazdu przed bezpośrednim atakiem piechoty, oraz 2 pistolety maszynowe 7,62 mm wz. 1941 (PPSz) lub wz. 1943 (PPS) z zapasem 1065 nabojów.

Zasadniczym przyrządem celowniczym armaty była panorama artyleryjska Goe-rza (PG) i peryskop artyleryjski. Z przyrządów obserwacyjnych wymienić należy 4 przyrządy pryzmatyczne oraz peryskop obrotowy mechanika-kierowcy, używany podczas jazdy z zamkniętym włazem przednim.

14