strona (488)

Ryc. 2—1. Diatermia stawu kolanowego za pomocą elektrod indukcyjnych. Elektrody znajdują się w dwóch bocznych „skrzydłach" głowicy zabiegowej, część środkowa zawiera jedynie przewody. Wytworzone pole przecina w poprzek obszar poddawany zabiegowi.

przegrzewana tkanka „docelowa” nie jest przykryta warstwą tłuszczu. Idealne jest prostopadłe ustawienie pola elektromagnetycznego w stosunku do przegrzewanej części ciała.

Elektrody indukcyjne

Elektrody indukcyjne mają zwykle postać elektrod sztywnych połączonych za pomocą zawiasów (ryc. 2-4), pojedynczej elektrody sztywnej (ryc. 2-5) lub pary elektrod z izolacją powietrzną, które można jednak stosować pojedynczo. Wytwarzają one wyłącznie pole magnetyczne. Zgodnie z prawami fizyki pole magnetyczne powstaje wokół cewki i emanuje na zewnątrz, obejmując poddawany zabiegowi obszar, którego wielkość zależy od natężenia pola. Pole tego rodzaju nie zostaje pochłonięte przez podskórną warstwę tłuszczu, może więc przenikać do głębiej położonych tkanek.

Największa ilość ciepła powstaje w tkankach o dużej zawartości elektrolitów (np. we krwi), jednak w słabo unaczynionych obszarach (np. w tkance tłuszczowej) zabieg nie wywoła korzystnych skutków (patrz ryc. 2-2). Ponadto tkanki niepo-chłaniające pola nie rozpraszają zgromadzonego ciepła, w związku z czym utrzymują ciepło dłużej i mają wyższą temperaturę niż tkanki, które pochłaniają ciepło bez trudności.

Elektrody kondensatorowe a indukcyjne

Stosując elektrody kondensatorowe (pojemnościowe) uzyskuje się większe przegrzanie w całym obszarze znajdującym się pomiędzy elektrodami, przy czym najwięcej ciepła gromadzi się w podskórnej warstwie tłuszczu i sąsiednich tkankach. Diatermia metodą indukcyjną powoduje przegrzanie głębszych warstw tkanki mięśnio-

20