str 50 51 (2)

Jednak to silne uderzenie o burtę statku nie pozostało bez skutku; torpeda została uszkodzona i poruszała się już tylko wkoło. A więc o wycofaniu się z portu nie było mowy i trzeba było szukać schronienia na lądzie. Anglicy zorientowali się, że znajdują się na terenie stoczni marynarki wojennej. Ponieważ Greenlandowi zaczynało już brakować tlenu, podpłynęli do brzegu, gdzie Greenland ukrył się w jakiejś łodzi, a Ferrier popłynął z torpedą na środek basenu, aby ją tam zatopić. Następnie płetwonurkowie zdjęli skafandry i wraz z aparatami oddechowymi zniszczyli je i zatopili.

Na drugiej „żywej torpedzie”, wysadzonej z okrętu podwodnego „Thunderbolt”, popłynęli: bosman Miln jako dowódca i starszy marynarz Simpson jako nurek-mechanik. Jednak szczęście im nie dopisało, gdyż jeszcze na morzu nastąpił wybuch baterii, torpeda została częściowo zalana i poszła na dno, a Simpson stracił przytomność i mimo wysiłków Milna — utonął. Miln z trudem wydostał się z głębokości trzydziestu metrów na powierzchnię. Nie pozostało mu nic innego, jak popłynąć do brzegu, gdzie dostał się do niewoli.

Z torped wysadzonych przez okręt podwodny „Trooper” największy sukces osiągnęła torpeda kierowana przez podporucznika R. G. Dove i starszego marynarza Freela. Udało im się wejść do portu i założyć ładunek wybuchowy pod statkiem pasażersko-towarowym „Viminale”, użytkowanym przez włoską marynarkę wojenną jako transportowiec wojskowy.

„Żywa torpeda” na dnie morza. Nie jest to jednak zdjęcie wojenne, jak również nie przedstawia ono torpedy bojowej. Szereg takich torped zbudowała jedna ze stoczni angielskich dla filmu „Silent Enemy” („Milczący Wróg"), zrealizowanego przez angielską wytwórnię „Romulus”. Film ten obrazuje walkę angielskich płetwonurków z włoskimi „żywymi torpedami” w Gibraltarze.

Jednak Anglikom nie udało się wycofać z portu i po-wyjściu na brzeg zostali wkrótce wzięci do niewoli.

Szczęście w nieszczęściu mieli podporucznik H. L. H. Stevens i starszy marynarz Carter. Nie mogąc znaleźć wejścia do portu' krążyli pięć godzin po morzu. W tym czasie Carterowi zepsuł się aparat oddechowy i nie mógł się zanurzać. Ponieważ Stevens chciał za wszelką cenę wejść do portu i atakować okręty włoskie — wysadził Cartera na dużej pławie zakotwiczonej na redzie, gdzie mógł być on łatwo zauważony nad ranem przez Włochów i wzięty do niewoli.

51