str01 (14)

Opiniodawca:

FRANCISZEK

WASEŃCZUK

Redaktor:

HENRYK

LATOŚ

Tablico barwno:

JANUSZ

MAGNUSKI

Projekt okładki:

WALDEMAR

WNUCZAK

Opracowania graficzne:

ROBERT

RYCHWALSK1

JANUSZ MAGNUSKI    Fot. J. Magnuski

Redaktor techniczny: RENATA

WOJCIECHOWSKA

Magnuski Janusz: Lekkie działo samobieżne    SU-76.

W-wa 1976. Wydawn. Min. Obrony Nar. 8°, s. 16, il. tab. Seria TBU (zeszyt 43).

UKD 623.438.2

Broszura -zawierz krótką historie rozwoju konstrukcji działa samobieł-netto SU-TS, jego dane taktyczno-techniczne oraz opis budowy i zastosowania na polu walki. Liczne fotografie oraz rysunki wielobarwne.

LEKKIE DZIAŁO _Q|| SAMOBIEŻNE

Obok czołgu średniego T-34 lekkie działo samobieżne SU-76 było w czasie II wojny światowej jednym z najbardziej znanych i masowo produkowanych radzieckich wozów bojowych. Od 1943 roku działo to brało udział we wszystkich bitwach na froncie wschodnim i w wojnie z Japonią. Dysponował nim, obok jednostek pancernych, niemal każdy związek taktyczny, stąd też popularność lekkiego działa samobieżnego SU-76 była duża. Działo SU-76 towarzyszyło piechocie w każdej bitwie, w każdym boju, posuwając się tuż za pierwszymi tyralierami, niszcząc gniazda karabinów maszynowych, stanowiska moździerzy, schrony, a także czołgi wroga. Czasami nawet, gdy w ogniu walki zaszła taka konieczność, działo to występowało w roli czołgu, co jednak zazwyczaj wiązało się z dużymi stratami ze względu na stosunkowo cienkie opancerzenie wozu.

DZIAŁA SU-76

HISTORIA POWSTANIA I ROZWOJU

Już po roku wojny z faszystowskimi Niemcami dowództwo radzieckie podjęło decyzję o opracowaniu i wdrożeniu do produkcji seryjnej nowego rodzaju wozów bojowych — dział samobieżnych. Prototypowe konstrukcje takich pojazdów opracowano w Związku Radzieckim już w latach przedwojennych, teraz jednak zaszła konieczność wyposażenia wojsk w seryjny sprzęt.

W planach opracowanych przez Zarząd Artylerii Armii Czerwonej przewidziano budowę kilku typów dział samobieżnych (lekkich, średnich i ciężkich), z uzbrojeniem różnego rodzaju i przeznaczonych do różnych zadań. W klasie lekkich dział potrzebny był pojazd uzbrojony w armatę kalibru 76,2 mm, stosunkowo słabo opancerzony, łatwy do seryjnej produkcji z wykorzystaniem typowych zespołów aktualnie produkowanych lekkich czołgów. Przewidywano masowe wykorzystanie tego wozu jako pojazdu towarzyszącego piechocie niemal w pierwszych rzutach i wspierającego ją ogniem w każdej fazie walki.

1