V (9)

7.    Wielkie i małe litery po dwukropku ..........................................232

8.    Dwukropek w połączeniu z innymi znakami ............................233

XI. Wielokropek ............................................................................233

XII.    Kreska (pauza, myślnik) .........................................................234

XIII.    Pytajnik ...................................................................................238

XIV.    Znak wykrzyknienia................................................................239

XV. Nawias ....................................................................................240

XVI.    Kreski (pauzy, myślniki) .........................................................241

XVII.    Cudzysłów ...............................................................................243

XVIII. Interpunkcja przy spotkaniu się dwu znaków oraz zastępowanie jednych drugimi ..................................................................245

XIX. Zasady interpunkcji bezpośredniej ..........................................246

ozwiązanie skrótów źródeł ....................................................................251

korowidz (opracował Jan Godyń) ..........................................................255

SŁOWO WSTĘPNE

W ogromnym archiwum, jakie zostało po moim śp.Ojcu, profesorze Stanisławie Jodłowskim, wśród materiałów naukowo-dydaktycznych znalazłam m.in. maszynopis (niezupełnie ukończony), z roku 1964, przewidziany jako drugie, poszerzone wydanie Zasad interpunkcji. Prawidła, przykłady, wyjaśnienia, uzasadnienia. Lwów — Warszawa 1935. W dwudziestoleciu międzywojennym St. Jodłowski był jedynym znawcą interpunkcji łącznie z zagadnieniami ortografii, można nawet rzec, że był twórcą współczesnej interpunkcji (w 1935 r. Komitet Ortograficzny Polskiej Akademii Umiejętności, przygotowując reformę ortografii, sprawę interpunkcji powierzył, właśnie na podstawie książki o zasadach interpunkcji —jej, młodemu wówczas, autorowi). Zważywszy, że do dziś nie powstał żaden inny tej miary podręcznik interpunkcji, zaś potrzeby w tej dziedzinie są wielkie (mogłam się o tym przekonać, nauczając, jako językoznawca, poprawności i kultury języka polskiego), pomyślałam, że powinno się opublikować drugie wydanie Zasad interpunkcji. Przygotowania dzieła do druku (przy mojej pomocy) podjął się uczeń prof. Jodłowskiego, językoznawca, specjalista w dziedzinie edytorstwa, dr Jan Godyń.

Mogę się jedynie domyślać, dlaczego mój śp. Ojciec tak potrzebnego podręcznika nie opublikował, a nawet, na dobrą sprawę, nie dokończył (wskutek czego trzeba było dokonywać uzupełnień na podstawie pierwszego wydania oraz innych publikacji interpunkcyjnych St. Jodłowskiego); przypuszczam, że —zagłębiwszy się w problemach interpunkcji zdania złożonego — zostawił, przypuszczając zapewne, że tylko na pewien czas, interpunkcję, zajął się składnią oraz teorią części mowy. Jest to o tyle prawdopodobne, że już w r. 1964 opublikował Substantywizację przymiotników w języku polskim (książkę tę uważają dziś polscy kognitywiści za przykład kognitywnego ujęcia gramatyki ze względu na opis zjawisk konwersji, czyli przekla-sowy wania i „dwuklasowości” wielu wyrazów), w 1971 Studia nad częściami mowy, w 1972 Ogólnojęzykoznawczą charakterystykę zaimka, wreszcie w 1976, zawierający syntezę licznych składniowych przemyśleń i odkryć (jak np. na temat charakteru gramatycznego oraz stanowiska w systemie języka wyrazów typu trzeba, można, warto, widać, słychać, czyli — jak je nazwał — czasowników niefleksyjnych), akademicki podręcznik Podstawy polskiej składni. Do ortografii wrócił, opracowując analizę teoretycznych podstaw ortografii w języku polskim oraz przedstawiając jej historię. Książka Losy polskiej ortografii została wydana w r. 1979 jako ostatnia praca St. Jodłowskiego, który zmarł 8 lutego 1979. Być może, po Losach polskiej ortografii przyszłaby kolej na powrót do interpunkcji. Tak się jednak nie stało.