Zaprawa więzienna (42)

Zaprawa więzienna

O TEJ KSIĄŻCE

Pomysł na tę książkę narodził się, gdy przebywałem w Zakładzie Karnym Angola. Był to szósty rok odsiadywania przeze mnie ośmioletniego wyroku. Do tego czasu jako „trener” doprowadziłem już wielu facetów do osiągnięcia szczytowej formy. W rezultacie miałem wielki stos luźnych notatek, uchwyconych pomysłów, zapisanych byle jak programów treningowych - wszystko związane w dużej tekturowej teczce.

Pomysł napisania książki nie wyszedł w zasadzie ode mnie. Nie wyszedł nawet od współwięźnia, tylko od stiażnika o imieniu Ronny. Ronny był wielkim, rozrośniętym Murzynem. Zaskarbił sobie spory szacunek osadzonych, ponieważ był liczącym się na lokalnej scenie trój boi Stą, wielkim jak ciężarówka i niewiele mniej silny™. Chociaż mówił przyciszonym głosem, nie dopuszczał, by ktokolwiek odwinął przy nim jakieś numer. Z pewnością nic chciałbyś, żeby cię pacyfikował, bo niemalże wyrywał przy tym rękę.

Z reguły miałem z nim dobre układy, częściowo z powodu naszych wspólnych zainteresowań wyrabianiem siły. Czasem w trakcie wieczornego obchodu zatrzymywał się przy mojej celi i gadaliśmy o takim czy innym ćwiczeniu albo opowiadałem mu coś z historii żelaznych sportów. Gdy pewnego dnia przedstawiałem subtelne detale treningu w staniu na rękach, nagle rzucił: „Wiesz co? Powinieneś to spisać. Nikt po drugiej stronie nie wic już nie na ten temat. Tb wszystko przepadło”. Znając pisma i książki kulturystyczne, które od lat czytałem w bibliotekach więziennych oraz na wolności, musiałem się z nim zgodzić.

Przez kilka następnych lat stopniowo przekładałem swoje zapiski o ćwiczeniach i metodach w formę książki. Nie było to zbyt trudne w tym sensie, że system już istniał; nauczałem go od lal. Jednak skondensowanie i przedestylowanie wszystkiego do rozmiaru niewielkiego podręcznika wymagało wiele wysiłku. Pisanie było dla innie zupełnie nowym zajęciem, ale powoli wciągałem się, korzystając z wolnych godzin.

49