Untitled Scanned 81

- 164 -

Operacje wykonywane w układzie pokazanym na rys.6.9 przez elementy logiczne można zrealizować za pomocą bloków funkcjonalnych. Schemat układu, w którym operacje te wykonują bloki funkcjonalne pokazano na zys.6.10. W układzie tym sygnały zewnętrzne powodujące przejścia do atanów kolejnych (wejścia X.)

J

wprowadzone są do multipleksera I, powodujące przejścia do stanów niekolejnych (wejścia wprowadzane są do multipleksera II. Numer stanu niekolejnego, do którego przejść na układ ze stanu aktualnego, wskazuje demultiplekser. Numer ten, po zakodowaniu przez koder, wpisywany jest do licznika.

Demultiplekser i koder tworzą układ kombinacyjny, przyporządkowujący każdemu stenowi wewnętrznemu jeden stan niekolej-ny. Zatem układ może realizować tylko takie programy, w których, wychodząc z danego stanu, można osiągnąć tylko jeden stan niekolejny. Nie jest to ograniczeniem pola zastosowań tego typu układów, gdyż każdy program można doprowadzić dc takiej właśnie postaci.

Układ pokazany na rys.6.10 jest układem Moore'e. Podobnie zbudować można układ Mealy'ego, w którym wystąpi dodatkowo uzależnienie stanu wyjść od stanu wejść.

6.4. UKŁADY PROGRAMOWALNE

Przedstawione dotychczas układy sterowania budowane z bloków funkcjonalnych są układami o stałym programie. Ze względu na standardową strukturę tych układów, różnica w budowie układów tego samego typu, realizujących różne programy, polega jedynie no istnieniu różnych połączeń między analogicznymi blokami tych układów, w niektórych tylko miejscach układu. Na przykład, w układzie na rys.6.10 zmiana programu pracy układu polega na zmianie połączeń między demultiplekserem i koderem, dekoderem i blokiem wyjściowym oraz zmianie doprowadzeń sygnałów wejściowych. Wynika stąd koncepcja budowy układów w sposób umożliwiający łatwą zmianę niektórych połączeń, w celu przystosowania układu do wprowadzania zmian w programie działania. Układy takie nabywane ną układami programowalnymi przez zmianę części połączeń. Połączenia mogące podlegać zmianom,do* konywane eą w takich układach na wyprowadzeniach umieszczonych na płycie czołowej układu, zrealizowanych w postaci krosowni-cy, matrycy azynowo-krzyżowej itp. W celu ułatwienia wprowadzania zmian programu wykorzystuje się wzorcowe schematy połączeń, szablony, wymienialne matryce z połączeniami odpowiadającymi poszczególnym cyklom pracy itd.

Rozwinięciem koncepcji budowy układów programowalnych przez zmianę części połączeń jest zastosowanie w nich pamięci stałych (najlepiej programowanych przez użytkownika albo re-programowalnych) albo pamięci typu zapis-odczyt.

Rys.6.11. Programowalny układ Moore*a z dwiema pamięciami

Zastosowanie pamięci upraszcza znacznie strukturę układu. Odpowiednikiem struktury przedstawionej na rys.6.10 jest układ