image021 (26)

B. Nirmwtko. KiztalarKre sztabie. \X at*rawi 2007, ISa.V!97K-Sł-«l&CC.lI.8.* «* WAIP2O0?

Zalwwia 43

odegrała informacja? Prześledź według rys. 2 etapy przetwarzania informacji w toku jej uczenia się. Który wiersz wykresu odegrał w tym procesie główną rolę, dolny (etapy 1-3) czy górny (etapy 4-6)?

5. Przypomnij sobie przedmiot szkolny, którego nauczanie było w twojej szkole mocno obciążone encyklopedyzmem. Jaka była motywacja do uczenia się tego przedmiotu u uczniów (a) pilnych, (b) słabych? W jaki sposób nauczyciel starał się podnieść tę motywację?

6    (zaawansowane). Zaprojektuj kształcenie (siebie, swojego dziecka, innego dziecka) w wybranej dziedzinie (intelektualnej, społecznej, sportowej, artystycznej lub innej). Jaką rolę odegra w nim aspekt emocjonalno-motywacyjny? Jaką rolę odegra w nim aspekt poznawczy?

7    (zaawansowane). Czy pamiętasz (znasz) nauczycielkę lub nauczyciela o usposobieniu Rousseau? Jakie są zalety, a jakie wady takiego stylu pracy w szkole? Czy pamiętasz (znasz) nauczycielkę lub nauczyciela o usposobieniu Sokratesa? Jakie są zalety, a jakie wady takiego stylu pracy w szkole? Jakie wnioski wyciągniesz. z tego porównania?

8    (zaawansowane). Wybierz ze swojej kariery szkolnej okres, w którym uczniowie twojej klasy tworzyli silną wspólnotę dydaktyczną. Jakie to miało znaczenie dla uczenia się poszczególnych przedmiotów? Jak to wpływało na pracę nauczycieli z tą klasą? Jak nauczyciel może pomóc w tworzeniu się takiej wspólnoty?

Zalecenia

TAK

1.    Wszelkie zmiany korzystne w uczniach są pożądane, ale edukacja polega na zmianach planowych. Wysokie osiągnięcia twoich uczniów nie zjawią się spontanicznie. Musisz, zaplanować te zmiany i zaplanować sposoby ich wywoływania.

2.    Orientując się w potrzebach uczniów, masz więcej szans na kierowanie ich uczeniem się. Nie jesteś w stanic zaspokoić wszystkich ani nawet większości potrzeb swoich uczniów, ale licząc się z tymi potrzebami, będziesz kształcić skuteczniej.

3.    Twoim zadaniem jest rozwijanie wiedzy uczniów, a nie pomnażanie ich wiadomości. Wiedza ucznia nie jest sumą, lecz systemem wiadomości. Możesz. pomóc w jego budowaniu, gdy ilość wiadomości jest rozsądnie ograniczona.

4.    Staraj się o równowagę uczuć i myśli uczniów. Dawne hasła o harmonii „serca" i „rozumu” wcale nie straciły na wartości. Nadmiar uczuć utrudnia poznawanie rzeczywistości, a nadmiar informacji opóźnia uspołecznienie ucznia.

wvAv.waip.com.pl

B, Nirmicrkit, Ktztateeme cWnf, Warsiawi 2007. ISBN W78-B3-ĆOS07-II 8.« ly« WAlP 2007

44 Rozdział 1.0 uczeniu się. kształceniu, ^chowaniu i nauczaniu

5. Cele uczenia się wytworzone przez uczniów zdecydują o ich sukcesie edukacyjnym. Każdy człowiek jest strukturą „zarządzaną przez cele". Cele uczenia się są głównym dorobkiem ucznia i jego nauczyciela.

NIE

1.    Nie pozwalaj sobie na myślenie życzeniowe o wynikach kształcenia!

Miło jest marzyć, ale rzeczywistość jest niepodatna na zaklęcia. Unikniesz rozczarowań, rozważnie planując zmiany w uczniach, a nadto zyskasz uznanie uczniów.

2.    Nie próbuj zaspokoić wszystkich potrzeb uczniów. To po prostu niemożliwe. Musisz zostawić pole samemu uczniowi, jego rodzicom, rówieśnikom, innym nauczycielom. Wystarczy, gdy pomożesz w najważniejszych sprawach, a przynajmniej wykażesz zrozumienie.

3.    Wystrzegaj się pułapek encyklopedyzmu. Wiadomości są kuszące - konkretne, sprawdzalne. Ich zasób bardzo różni nauczyciela od ucznia, więc daje nauczycielowi przewagę. Umiejętności nabywa się wolniej, lecz są głębszym i trwalszym wynikiem kształcenia.

4.    Unikaj jednostronnych działań edukacyjnych - jedynie emocjonalnych lub jedynie poznawczych. Po każdym „przechyle” romantycznym lub eru-dycyjnym musisz wrócić w kształceniu do równowagi. Tę konieczność staraj się dostrzec na czas!

5.    Kierowanie uczeniem się nie polega na wydawaniu poleceń. Większą role odgrywa diagnoza potrzeb do zaspokojenia i trudności do pokonania. Im twoje kierowanie będzie skuteczniejsze, tym szybciej można je będzie zastąpić samodzielnością uczniów.