img20401 djvu

174

Zanućmy jednak w pomyślnej dobie,

Jak możność nasza wydoła.

Witaj, Auguście, monarcho prawy, Najdroższy z niebieskich darów,

Nad wszystkich znanych królów łaskawy, Pełny zbawiennych zamiarów.

W srogości zimy podjąłeś trudy Za dobro nasze prawdziwe.

Brnąłeś po śniegach, deptałeś grudy, Łamałeś lody zdradliwe.

Gruntuje nasze wesołe chwile Twoja przezorność jedyna,

Szczęśliwość ku nam zwraca się mile I wiek się złoty poczyna.

Mądrem rządzone berłem narody Bezpiecznie będą spoczywać,

Używaj długo równej pogody,

Jakiej nam dajesz używać.

Tego są zdania Sandomierzanie,

Zgodne ich serca z ustami,

Kto za cię umrzeć nie gotów, panie,

Ten jest nie godzien żyć z nami.

Do pam ^ yszkiewieżowej.

Co w swojej rozrzutności niebo rozdać może, Wszystko ma Skominowa, której niebo sprzyja Z mężnych wodzem zastępów swoje dzieli łoże, Godna szczepu latorośl przy niej się rozwija.