img407 (6)

Tylna ścianka przedstawia zdobycie Jerozolimy przez cesarza Tytusa, ze świątynią w centrum, atakującymi z lewej strony i uciekającymi z prawej. Tekst opisujący jest częściowo runiczny, częściowo rzymski, częściowo staroangielski, częściowo łaciński. Rozpoczyna się słowami „her fegtaja titus end giuj^easu”, prawdopodobnie: „Tutaj walczą Tytus i Żydzi”, chociaż forma ostatniego słowa jest dziwna. Następnie kontynuuje się w mieszaninie liter rzymskich HIC FUGIANT HIERUSALIM, zdanie ciągnie się dalej runami - „afitatores”. Łacina nie jest ani perfekcyjna, ani klasyczna, powinno być napiane hic fugiunt Hierusalim habitatores, „Tutaj mieszkańcy uciekają z Jerozolimy”. Dwie mniejsze sceny na dole panelu mają swe własne krótkie tytuły, „d o m”, „sąd, dwór” i „g i s 1”, „zastaw, zakładnik”.

Druga ścianka boczna zawiera dyskusyjny obraz. Scena, jaką przedstawia, jest złożona i tajemnicza; nie została jak dotąd należycie wyjaśniona i być może nigdy nie zostanie, ponieważ historia, którą ilustruje, została chyba zapomniana. Inskrypcja jest częściowo zakodowana, zamiast zwykle używanych samogłosek runicznych, rzeźbiarz używa form ze swojej własnej wyobraźni, chcąc celowo zaciemnić znaczenie. Chociaż kod został złamany, znaczenie wierszowanego napisu pozostaje niejasne.

Na koniec główna inskrypcja z przedniej ścianki szkatuły. Jest to jedyny napis, jaki nie odnosi się do żadnej z wyrzeźbionych scen na szkatule; przeciwnie, daje wytłumacznie miejsca pochodzenia materiału, z którego była ona zrobiona, w formie wiersza:

fisc.flodu ahof on fergenberig.

warj> gasric grorn    Jaasr he on greut giswom.

W tekście występują niejasności gramatyczne, które utrudniają dokładne tłumaczenie, ale sensowną jego próbą jest: „ryba burzyła morza o górzyste klify; władca strachu posmutniał, kiedy wypłynął na kamienie”. Końcowy kawałek tekstu daje odpowiedź na zagadkę: „h r o n as s b a n”, „kość wieloryba”. Innymi słowy szkatuła została zrobiona z kości wyrzuconego na brzeg wieloryba.

Niektóre z późniejszych napisów zostały zaczerpnięte ze źródeł kościelnych, a to wskazuje, że osoby je czytające były uczone lub częściowo piśmienne. Widzieliśmy, że wytwórca rytów z Hartlepool zaopatrzył w szeryfy runy w „h i 1 d i ja r y J> ”, razem z alfą i omegą, i najprawdopodobniej kamień ten pochodzi z tamtejszego cmentarzyska przy anglosaskim klasztorze. Z kolei z osady w Brandon, w Suffolk, pochodzi para szczypczyków z napisanym imieniem „ + a 1 d r e d ”, także z literami ładnie szeryfowa-nymi, a prowadzący wykopaliska sugerowali, że to miejsce również mogło być kościelne. Ze śmietniska w Whitby wybrano kawałek kościanego grzebienia, znowu pochodzącego przypuszczalnie z miejscowego klasztoru. Tekst jego zaczyna się łaciną i ma kontynuację w staroangielskim: ,,d(as) u s mas usgodaluwaludohelipas-c y-”, „Mój Boże: Boże Wszechmogący pomóż Cyn-”, z odłamaną resztą imienia właściciela (?).

Złoty pierścień z Lancashire, prawdopodobnie z Manchester, z napisem złożonym z wymieszanych liter runicznych i łacińskich.