IMGg53

Władysław Puśłecki

U podstaw facylitalogii edukacyjnej

Tytuł prezentowanego tekstu wymaga wyjaśnień. Chwilowo je jednak odraczamy, bowiem zajmiemy się nimi w odpowiednim miejscu.

Treści referatu koncentrują się wokół 7 następujących zagadnień:

1)    Fenomenu nazwy „wspieranie”.

2)    Detradycjonalizacji edukacji transmisyjnej i autorytarnej na rzecz wspierania rozwoju ucznia.

3)    Holonów wspierania rozwoju ucznia.

4)    Istoty facylitalogii edukacyjnej.

5)    Potencjalnej struktury procesu edukacyjnego.

6)    Rodzajów i sposobów wspierania rozwoju ucznia.

7)    Roli ewaluacji i monitoringu pedagogicznego we wspieraniu rozwoju ucznia.

Fenomen nazwy „wspieranie"

Dlaczego „wspieranie”? Czy dlatego, że jest konkurencyjne w stosunku do pojęć „nauczanie” i „wychowanie”? Nie tylko! Ale głównie dlatego, ponieważ wskazuje ono na pomaganie, niesienie komuś pomocy. W polszczyźnie słowo „wspieranie” należy do najczęściej używanych i to w bardzo wielu kontekstach znaczeniowych. Takich kontekstów doliczyłem się kilkadziesiąt. Nie dziwmy się zatem, że istnieje również edukacyjny kontekst tego terminu. Musi zatem w tym słowie tkwić wielka siła sprawcza, skoro ma tak olbrzymie zastosowanie.

Autorem edukacyjnego pojęcia „wspieranie” jest C. Rogers (1968). Wiąże je z koncepcją kształcenia skoncentrowanego na osobie ucznia. Jednocześnie uznaje „nauczanie” za przeżytek. Wspieranie - w jego rozumieniu - oznacza pomaganie uczniowi w uczeniu się, samodzielnemu zdobywaniu wiedzy, krytycznemu ustosunkowaniu się do wiedzy.

Do popularyzatorów edukacyjnego wspierania rozwoju ucznia na gruncie antypedagogiki należy H. Schoenebeck. Stosunek Schoenebecka do tego procesu oddaje tytuł jednej z jego książek: Wspierać zamiast wychowywać.