Obraz1 4

hiru), równych 432 000 lat ziemskich. Liczba „sto dwadzieścia lat” występuje również w rozdziale 6. Księgi Rodzaju, we wstępie do opowieści o Noem i potopie. Uważa się powszechnie, że odnosi się ona do wy znaczonego przez Boga limitu dhigości ludzkiego życia, ale jak wskazaliśmy w Dwunastej Planecie, patriarchowie żyli po potopie znacznie dłużej - Sem, syn Noego, 600 lat, jego syn Arpachszad 438, jego syn Szclach 433, i tak dalej - aż do ojca Abrahama, Teracha, który żył 205 lat. Zasugerowaliśmy, że po uważnym zbadaniu biblijnych w ersetów hebrajskich odczytujemy w istocie laki Nibini; 120 lat upłynęło do tamtego czasu lat boskich, nie ziemskich.

Przez 432 000 lat spędzonych na Ziemi Anunnaki byli sami przez 40 sar -do czasu, gdy nastąpił bunt. Wtedy, jakieś 288 000 lat ziemskich przed potopem, czyli około 300 000 lat temu, stworzyli prymitywnego robotnika. Po pewnym czasie (o jego długości źródła nie mów ią) wyposażyli nową istotę w zdolność do prokreacji i odesłali pierwszą parę do południowo-w'schodniej Afryki.

Kw estią zwykle ignorowaną, lecz naszym zdaniem wysoce znamienną jest to, że w całej relacji o stworzeniu człowieka, o epizodzie w ogrodzie Eden i co najbardziej intrygujące - o narodzeniu Kaina i Abla Biblia określa człowieka słowem adam, rzeczownikiem pospolitym, definiującym pewien gatunek. Imię własne pojawia się dopiero w rozdziale 5. Księgi Rodzaju, który zaczyna się od słów: „To jest księga potomków- Adama". Wtedy Biblia zaczyna mówić o o-kreślonym przodku ludzkich pokoleń. Znamienne jednak, że lista pomija Kaina i Abla i przechodzi od osoby zw anej Adam bezpośrednio do jego syna Seta, ojca Enosza i dopiero wobec tego ostatniego zastosowano hebrajski termin oznaczający istotę ludzką. To bow iem znaczyło słow o enasz: „ten, kto jest człow iekiem". Do dnia dzisiejszego hebrajskim słowem oznaczającym „ludzkość" jest enoszut „to, co przypomina, co pochodzi od Enosza".

Łączność między narracją biblijną a jej sumeryjskimi źródłami uwidacznia się w sposób szczególnie interesujący w imieniu potomka Adama - Unoszą, którego Biblia uważa za rzeczywistego przodka ludzkości na terenach starożytnego Bliskiego Wschodu. Lista miesięcy i skojarzonych z nimi bogów (oznaczona numerem IV R 33), która zaczyna się od nisan jako miesiąca skojarzonego z Anu i Enlilcm (jest to pierwszy miesiąc w roku asyryjsko--babilońskim), na drugiej pozycji wymienia miesiąc ayar, opisany jako sza Ea bel tiniszti - „ten [boga] Ea, pana ludzkości". Akadyjski termin tiniszłi ma to samo znaczenie, co enoszut w hebrajskim (pochodzącym z akadyjskiego). Odpow iednikiem terminu akadyjskiego był z kolei w języku sumeryjskim termin .AZA.LU.LU. który' można najtrafniej przetłumaczyć jako „ludzie, którzy służą”; tu także komunikuje on - i wyjaśnia - wyrażenie biblijne użyte w zględem Enosza, znaczenie jego imienia i jego czasów.

Właśnie odnośnie do Enosza Biblia oznajmia (Rodź. 4, 26), że w jego czasach ludzkość „zaczęła wzywać imienia Jahwe”. Był to zapewne ważny etap rozwoju, nowy okres w historii człowieka. Księga Jubileuszów stw ierdza bowiem w identycznych niemal słowach, że właśnie Enosz „zaczął wzywać imienia Pana na ziemi”. Człowiek odkrył Boga!

Kim był ten nowy człowiek, „Enosz-istota ludzka”, z naukowego punktu widzenia? Przodkiem człowieka, którego nazywamy neandertalczykiem, przodkiem pierwszego prawdziwego Homo sapiens? Czy raczej antenatem człowieka z Cro-Magnon, pierwszego prawdziwego Homo sapiens sapiens, który wciąż zamieszkuje Ziemię jako człowiek współczesny? Człowiek z Cro-Magnon (nazwany tak od stanowiska antropologicznego we Francji, gdzie znaleziono szczątki kostne jego przedstawicieli) pojawił się w Europie jakieś 35 000 lat temu, wypierając z tych terenów człowieka neandertaiskiego (nazwanego tak od stanowiska archelogicznego w Niemczech), którego najstarsze ślady pobytu w Europie liczą 100 000 lat. Odkrycia szczątków szkieletów dokonane w^r ostatnich latach w jaskiniach Izraela ujawniają jednak, że neandertalczycy migrowali przez Bliski Wschód co najmniej 115 000 temu, kromaniończycy zaś zamieszkiwali ów teren już 92 000 lat temu. Jak do tego wszystkiego dopasować Adama i Ewę, pierwszych ludzi, przodków Seta i I -nos/a? Jakie światło na tę kwestie rzuca sumeryjska Lista królów i Biblia? I co w tej całej sprawie ma do powiedzenia współczesna nauka?

Chociaż szczątki kopalne odkryte w Afryce, w Azji i w Europie sugerują, że hominidzi pojawili się najpierw w południowo-wschodniej Afryce, a potem rozprzestrzenili na inne kontynenty prawdopodobnie pół miliona lat temu, właściwi przodkowie dzisiejszego człowieka pojawili się w południowo* -wschodniej Afryce trochę później. Cechy genetyczne Homo sapiens badano najpierw w próbkach mtDNA (DNA milochondrialny, przekazywany wyłącznic przez samice), potem zaś w próbkach DNA zawartego w jądrach komórkowych i przekazywanego przez oboje rodziców' (raport z dorocznej konferencji Amerykańskiego Towarzystwa Antropologicznego, kwiecień 1994). Badania te dowodzą, że wszyscy pochodzimy od jednej „Ewy”, która ży ła w południowo-wschodniej Afryce między 200 000 a 250 000 lat temu. Badania nad chromosomem Y, ogłoszone w maju 1995 roku, wskazują ria pojedynczego „Adama”, przodka, który żył około 270 000 lat temu.

Opierając się na danych sumeryjskich, doszliśmy do wniosku, że stworzenie Adama nastąpiło około 290 000 lat temu. Zakreśla to ramy czasowe istnienia dwojga naszych przodków sugerowanych przez współczesną naukę. Jak długo przebywali oni w^r ogrodzie Eden, ile czasu zajęło im zdobycie zdolności do prokrcacji, jak długo trwała podróż powrotna do połu-

45