P1020662 (2)

łL»ł«— wmiltt)

____-

Ptn BR tr ndiHrwmu do porodu. A* WwM K'^M wtedy jnwwtMM inimiiwnoki^ tkunidw do ikirrowinu rui rur BMWj uwiiii, tmyt arwykhr, tstitfły konudu t munn /gpfnwyto (1 Wt; 127). W ogółmrfwtn uj^mu, łrniinMki głns/ą. ze / puw«>du roli tn^lu/nki kobiet w prokrearji. mdleniu 1 wyrhowywaniu dzieci nui-ją one / konieczności poczucie cniti długotrwałego, z |)ewnokią czasu jako międzypokoleniowego (rob. Adam 1995b: 94).

Kn/ważmy tera/ przykład „głęboko zielonej ekofeministki”, która artykułuje takie poczucie długiego czasu. Macy mówi o bieżącym czasie, że jest on „jak kurcząca się skrzynka, w której biegamy po ruchomym chodniku z coraz większą frenetyczną prędkością" (1995: 206). Jtozwala natn to tylko na „najkrótsze doświadczanie czasu" (1993: 206). Trzeba jednak „wyrwać się z tej pułapki czasu" spowodowanej przez czas, który nazwaliśmy momentalnym. Autorka opowiada się za zamieszkaniem „czasu w zdrowszy, rozumniejszy' sposób. Dzięki otwarciu naszego doświadczenia czasu w terminach organicznych, ekologicznych lub też nawet geologicznych i ponownemu ożywieniu naszych związków z innymi gatunkami” (1993: 206). Optując za czasem nazwanym przez nas długotrwałym (geologicznym), krytykuje to „zaniedbywanie przyszłości”, „żałośnie karłowate poczucie czasu, które wynika z patologicznej negacji rzeczywistości i ruchu czasu w przód” (1993: 207). Macy znajduje pewną liczbę czynników, które miały wpłynąć na zaniedbywanie przyszłości przez obecną populację sprzeczne z tym, że wszystkie inne gatunki przejawiają „parcie czasowe” w przyszłość. Po pierwsze, rośnie zagrożenie bronią jądrową, co podważa poczucie biologicznej ciągłości między przeszłością a przyszłością i co doprowadziło do zerwania naszych związków z poprzednimi pokoleniami. Macy opisuje, jak ta „biologiczna cezura” rodzi odrętwienie i poczucie bezsilności. Po drugie, skutkiem polityki władz USA w latach 80. XX wieku był nacisk na teraźniejszość i pojawienie się przekonania, że nie musimy troszczyć się o przyszłość. Po trzecie wreszcie, panuje powszechną „presja czasu” zrodzona przez współczesny styl życia w coraz szybszym tempie, która sprawia, uważa Macy, że cierpimy na zanik nie tylko przeszłości i przyszłości, alt też teraźniejszości. Czas jako doświadczenie mierzalne organicznie został utracony, co rodzi tak zwaną przez Macy „chorobę na pośpiech” (1993: 209-211). Takie tempo jest z istoty „przemocą”, bo pozostaje w sprzeczności z wolniejszymi rytmami ekosystemu. Im bardziej zaś staramy się uciec od czasu, tym bardziej jesteśmy jego mcwobukaroi to 3

m

najlepszym pnrykbdem mr,/liw.*i

__m

byłii

O niewyobrażalnych długotrwałych skutkach 3 SS33 /ywo odczuwane na początku lai Ml XX wwkn

Jak więc. /daniem Macy. rozwijaZ pne />h |,    długotrwale^

lub, jak pisze, „wieczno#i" w opozycji do jamu~ł ft«r»łxijmi> nowej opowieści, która obejmie cały wszechświat, wsmtkie {§3zj byty i nasza historię ewolucji, ftrtrzcbm nam jest .most d» odległej przyszłości”, zwłaszcza ze względu na ogromną skalę czatową neutralizacji odpadów radioaktywnych, skalę, kuna „wciąga nas w sojusz z przyszłością" (1993: 221). Macy nader jasno podsumowuje związek między takimi odpadami 1 czasem długotrwałym.

... najżywszą więź z istnieniami pr/s s/hch stuleci i trłtąrłeci optwua-ją odpady radioaktywne. Moje zaangażowanie w tę kwestię doprowadziło do zmiany mojego doświadczenia czasu ... gds/ izotopy radioaktywne wytwarzane przez naszą energetykę jądrową i przemysł zbrojeniowy rozciągają skutki naszyć h działań na bezmiar I zasu. na uh żvae przez tysiące łub nawet miliony lat. ... Szkodliwo# tych odpadów wymaga trzymania ich w izolacji od biosfery przez czas wielokrotnie dłuższy niż cała znana nam historia. (1993: 215, 221: Adam 1995b: 138 o tym, że nie mamy pojemników na odpady radioaktywne o trwałości porównywalnej z czasem życia tych odpadów)

Autorka opisuje, jak zorganizowała „warsztaty czasowe”, aby kształtować koncepcję czasu długotrwałego, „wieczności lub tak zwanego przez nią „czasu głębokiego" jako przeciwstawnego do czasu, który nazwaliśmy momentalnym. Dowiadujemy się, jak korzystała podczas tych warsztatów z wyobraźni, aby wejrzeć w czas i by można było potem spojrzeć na nasze obecne położenie ze świeżej perspektywy wyobrażonej odległej przyszłości:

... odległe, jeszcze nienarodzone jednostki, do których uczestnicy się zwracali, stawały się coraz bardziej realne i nam współczesne. Zaczęliśmy zamieszkiwać rozległe połacie czasu. Znikła NIECHĘTNA postawa i zastąpiła ją gotowość do troski o odpady w imię ochrony przyszłych pokoleń. (1993: 216)

Autorka uważa, że potrzebne są wspólnoty, które będą chronić miejsca składowania radioaktywnych odpadów pozostawiane przez obecne pokolenia przyszłym. Nazywa je „ośrodkami strażniczymi ".