p1080154

wa.t.c rąk zwwly. nawijanie wełny na klębuszck. wspinanie się na drabinę, skoki, grę na rolnych instrumentach np. Wplatane są równic* popularne zabawy paluszkowe, jak np ..Idzie rak...". ..Idzie kominiarz..." itp.. które stanowią nawiązanir do następnego etapu • ćwiczeń niehowo-sluchowych

Ad. 2. Ćwiczenia ruchów o-słuchowe to drugi etap zajęć, polegający na rtrrrtrnnal-ui sprawności manualnej i czucia palców w iytm śpiewanych piosenek. Odbywają się w pozycji siedzącej z użyciem wałeczka / piaskiem. Pan, śpiewając piosenkę, wykonują rytmiczne ruchy na wałeczkach: pięścią, dłonią, pojedynczymi palcami i kolejno każdym palcem. Ruchy mogą polegać na uaskMM, uderzaniu, głaskaniu wałeczka. Kierunek wykonywania ruchów nar być różny: od strony lewej do prawej i od prawej do lewej oraz „tam i z powrotem" W ćwiczeniach tych rytm bywa zróżnicowany: uderzenia uwzględniają cechy rytmu, wykonywane są one z mniejszą lub większą siłą.

Tego rodzaju ćwiczenia nastawione są na dostarczenie dzieciom różnych wrażeń dotykowych, kinestetycznych i słuchowych. Kształcą gnozję palców, precyzję i elastyczność oraz koordynację ruchów obu rąk. Ponadto zc względu na udzmłckmentu muzycznego kształcą percepcję słuchową, a szczególnie poczucie rytmu.

Ad. 3. ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrok owe to najistotniejszy dem en t metody ..dobrego startu". Stosowane są jako trzeci etap każdego zajęcia. Podstawę ćwiczeń stanowi 28 (w wersji oryginalnej 26) wzorów graficznych. Piczmrąje je poniższe zbiorowe zestawienie.

Wzory graficzne wprowadzone są zgodnie z zasadą stopniowania trudności: począwszy od wzorów zawierających linie pionowe i poziome, równoległe i prosopadłe. dalej ukośne i łamane, następnie tworzące figury geometryczne coraz hnadiirj skomplikowane, aż do linii krzywych, wymagających przy odtwarzaniu dużej sprawności ruchów reki. Do poszczególnych wzorów dobrane są odpowiednie piosenki, których rytm jest zgodny z ruchami przy odtwątzaniu układu elementów- wzoru graficznego. Istota tego etapu ćwiczeń polega na zat egrowamu ruchu ręki. który zgodny jest z wzorem graficznym oraz z rytmem piosenki

Koiejnc etapy ćwiczeń rochowo-shichow o-wzrokowych są następujące:

1)    pokaz wzoru.

2)    wspólna analiza elementów wzoru,

3)    skojarzenie elementów wzrokowych bądź słuchowych wiążących się z treścią piosenki i ze znakiem graficznym.

4)    wodzenie palcem po wzorze,

5)    odtwarzanie wzoru w powietrzu.

6)    odtwarzanie wzoru w powietrzu z pamięci.

7)    odtwarzanie wzoru przez wodzenie palcem po stole.

8)    odtwarzanie wzoru na tackach z piaskiem.

9)    mt» rrr—~ wzoru aa dużych arkuszach papieru kredą lub węglan.

10)    malowanie pędzlem na kartce.

11)    zapia w zeszycie liniowym ołówkiem, a następnie długopisem

Wszystkie wymienione etapy ćwiczeń winny występować podczas kaakpn

i. zajęć prowadzonych metodą „dobrego startu”. W czasie ćwiczeń ostatangs etapu szczególnie istotne jest wykształcenie umiejętnego wiązania trzech cłemcn tów: wzoru graficznego z tekstem piosenki i z adekwatnym ruchem, który powinien być zgodny z podkładem muzycznym. Wzory graficzne odtwarzane** w różnych płaszczyznach: pionowych, poziomych (które ulegają stopniowemu zmniejszaniu), od rozległych, ograniczonych zasięgiem ruchu ręki. aż do formatu liniatury w zeszycie. Stopniowo reprodukowany wzór ulega zmniejszeniu Wzory graficzne mają coraz bardziej złożoną strukturę, co powoduje trudności w ich odtwarzaniu i wymaga większej precyzji ruchów. Istotnym momentem jest poprawne przedstawianie wzorów w przestrzeni, rozmieszczanie elementów, zachowanie właściwych proporcji i odległości. Bardzo ważny jest równia kierunek ruchów, który winien być zbliżony lub analogiczny do kierunku pisani* liter. Linie poziome winny być kreślone od lewej do prawej strony, linie pionowe - z góry na dół, koła - odwrotnie niż ruch wskazówek zegara. Każdy wzór graficzny należy rozpocząć od strony lewej ku prawej.

Zajęcia metodą „dobrego startu" prowadzi się głównie w formie zespołowej Liczebność zespołu może być większa, jeśli wykorzystujemy metodę w edu przygotowania do nauki czytania i pisania, a mniejsza, gdy stosujemy ją wobec dzieci z zaburzeniami w rozwoju psychomotorycznym. Program ćwiczca w zespole musi uwzględniać możliwości wszystkich uczniów. Wybór wzoru graficznego, szybkość jego opracowywania zależy od pozioma rozwoju don Ponieważ warunkiem skuteczności metody jest dokładne wykonywanie ćwicmó. potrzebna jest zatem nieustanna kontrola i korekta prac każdego dziecka.

System perccpcyjno-inotoryczny N. C. Kepharta

Newell C. Kephart. amerykański psycholog z Purdue Uniwcraty. jc* twórcą bardzo interesującego systemu metod diagnostycznych i korekcyjnych, zasad strategii i metod uczenia pcrcepcyjno-motoryczncgo (Kephart 1970). Autor omawia szczegółowo narzędzia diagnostyczne przeznaczone dla administracji szkolnej, nauczycieli bądź doradców. Oceniają oni unuejętnaaa dzieci w pięciu obszarach percepcji i motoryki, a mianowicie: równowagi i postawy, orientacji i różnicowania w częściach dala, ćwiczeń pcrccpcyjnn-•motorycznych, kontroli oka, percepcji kształtu. Każdy z tych oK/ari~ można obserwować dzięki określeniu specyficznych sprawności, które przestawiają aę następująco: