P3040966

4.8. Stopy słupów obciążonych osiowo

td = 1,7    ,    (4.68)

mfd

w którym:

ty — szerokość półki dwuteownika,

A — wysokość dwuteownika, om — naprężenie obliczeniowe na docisk pod stopą, m — współczynnik, który można przyjmować z tablicy 4.6.

Tablica 4.6 IPN-85/B-03215J

Kształt przekroju	IPE	Owuteowniki szerokostopowo HEB
słupa		300 1 360 1 400	450 J 500 1 550	600
m	6	^7 1 i 1.™	7,8 1 8.1 | 8,6	9,1

Maksymalną szerokość i długość stopy o grubości td obliczonej wg wzoru (4.68) obliczyć można następująco: b = bf+2td,

l=h +    (4.69)

m

Zgodnie z normą PN-85/B-03215 dopuszcza się zaprojektowanie blachy czołowej o grubości mniejszej aniżeli obliczonej (f$) ze wzorów (4.68) i (4.69), jeżeli rozkład docisku pod stopą będzie modelem jak na rys.4.30b.

Szerokość strefy docisku obliczyć wtedy można wg wzorów:

□ pod półkami

(4.70)

m ■

□ pod środnikiem

l'_u = t_w +1,15 fe

fdb

(4.70a)

Jeżeli trzon słupa ściskanego jest złożony z dwu gałęzi przewiązkowy, to na przewiązki dolne (końcowe) stosuje się blachy pionowe (trapezowe, rys.4.31), które są również elementem stopy słupa. Zasady projektowania blach trapezowych podano w podrozdziale 7.9.

Stopy słupów prostych, lekko obciążonych osiowo, nie są użebrowane. Przy większych obciążeniach stosuje się układ żeberek i blach pionowych, które dzielą blachy czołowe na mniejsze płyty umowne. Należy tak projektować układ żeberek i blach pionowych, aby momenty zginające w różnych częściach blachy czołowej (a więc w różnych płytach umownych) zbyt się nie różniły. Jeżeli np. część wspornikowa blachy jest za duża, stosuje się dodatkowe żeberka, które podzielą ją na mniejsze płyty umowne oparte na 3 i 4 krawędziach (żeberkach, środnikach). Zbyt silne użebrowanie stopy pociąga jednak za sobą zwiększenie robocizny i kosztu, dlatego często korzystniejsze jest ograniczenie liczby żeber kosztem zwiększenia grubości blachy czołowej. Przykłady rozdziału obciążeń od nacisku fundamentu na żebra i blachy pionowe pokazano na ryB.4.32.

Zasady projektowania żeber i blach poziomych oraz połączeń tych elementów z trzonem słupa podano w podrozdziale 7.9.

Rys.4.32. Rozwiązania konstrukcyjne ulebrowań stóp słupów

Podstawy projektowani* konstrukcji metalowych

Aby uniknąć projektowania nadmiernie użebrowanych stóp i grubych Wach czołowych słupów bardzo silnie obciążonych, należałoby projektować odlewy żeliwne.

Chcąc jednak uniknąć odlewów, obciążenie ze słupa na fhndament można przekazać za pośrednictwem rusztu z belek walcowanych (rys.4.33). Ruszt fundamentowy może być wykonany s jednej lub więcej warstw belek stalowych obetonowanych. Pomiędzy półkami belek pozostawia się luzy. Pozwala to na stosowanie właściwej technologii obetonowywania tych belek.

Rys.4.33. Ruait fundamentowy

Rozdział 4

4.8.3.3. Połączenie słupa ściskanego osiowo z blachą czołową stopy

Trzon słupa ściskanego połączony jest nąjczęścwj spoinami pachwinowymi. Dawniej trzon łączono za pomocą elementów pomocniczych (kątowników, ceowników) na ni ty.

Nośność połączenia słupa ściskanego z blachą czołową stopy określa się przyjmując, że 25 % obciążenia przenoszone jest przez spoiny, a 75 % przez docisk przekroju slupu, przy czym słup powinien być ucięty maszynowo (piłą, termicznie) lub po ucięciu frezowany.

243