234 Higiena I dobrostan zwierząt gospodarskich
• lekko zranione lub chore, a transport nie spowoduje dodatkowego cicr-pienia
• transportowane do celów badawczych jeśli choroba lub uszkodzenie jest częścią programu badawczego
• transportowane pod nadzorem weterynaryjnym lub po leczeniu lub też po diagnozie weterynaryjnej. Zezwolenie na tego rodzaju transport zostaje wydane jedynie wówczas, jeśli objęte nim zwierzęta nie są poddane niepotrzebnemu cierpieniu lub złemu traktowaniu
• zwierzęta poddane procedurom weterynaryjnym wynikającym z praktyk rolniczych, takich jak pozbawianie rogów lub kastracja, pod warunkiem, że rany są całkowicie zagojone.
Decyzję o dopuszczeniu zwierząt do transportu podejmuje powiatowy lekarz weterynarii lub upoważniony przez niego inspektor weterynaryjny, wydając odpowiednie świadectwo lekarskie. Zasadniczą sprawą przy podejmowaniu decyzji o tym, czy chore lub ranne zwierzę może być posłane do rzeźni lub lecznicy weterynaryjnej jest to, czy można je przewieźć nic narażając na niepotrzebny ból lub cierpienie. Należy więc rozważyć szereg punktów.
• Czy można załadować zwierzę bez użycia siły i bez przysparzania dodatkowego cierpienia?
• Czy zwierzę może wygodnie utrzymać swój ciężar na czterech nogach, a jeśli w czasie podróży będzie stać, to czy zrobi to bez bólu i wyczerpania?
• Jaki jest czas trwania podróży?
• Jakiego rodzaju drogą zwierzę ma być przewiezione?
• Czy stan zwierzęcia znacznie się pogorszy w czasie potrzebnym na dojazd do rzeźni albo lecznicy weterynaryjnej?
• Czy rzeźnia lub ośrodek leczniczy, który przyjmie zwierzęta, znajduje się w pobliżu?
• Czy podczas podróży zwierzę będzie miało wystarczającą opiekę?
Zabrania się transportu:
Zwierząt rannych, chorych, osłabionych, a w szczególności jeśli:
■ są to nowo narodzone ssaki, u których rana po pępowinie nie zagoita się jeszcze całkowicie
• są to Świnic w wieku poniżej trzech tygodni, jagnięta w wieku poniżej tygodnia i jałówki w wieku poniżej dziesięciu dni. chyba że są transportowane na odległość mniejszą niż 100 km
. są to koty i psy w wieku poniżej ośmiu tygodni, chyba że towarzyszy im matka
• są to zwierzęta z porożem w scypule.
Jeżeli zwierzęta zachorują lub zostaną zranione w czasie podróży musi zostać udzielona im pierwsza pomoc tak szybko, jak to możliwe. Jeżeli istnieje konieczność i warunki mogą być skierowane do leczenia w punktach weterynaryjnych. W sytuacjach gdy nic może być udzielona skuteczna pomoc, a zwierzę w wyniku urazu cierpi, należy poddać go uśmierceniu w sposób regulowany odpowiednimi przepisami.
Jeśli jednym środkiem transportu przewożone są zwierzęta różnych gatunków, powinny być one rozdzielone. Dotyczy to także dorosłych i młodych zwierząt, lecz nie dotyczy to matek i ich ssącego potomstwa. Nie kastrowane samce powinny być oddzielone od samic. Zwierzęta kopytne nie mogą być wiązane za rogi ani za pomocą kółek nosowych. Zwierzęta jednokopytne, z wyjątkiem nieoswojonych źrebiąt oraz zwierząt przewożonych w pojedynczych boksach, powinny mieć podczas transportu założone kanta-ry. Zabrania się stosowania elektrycznych poganiaczy, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa ludzi lub zwierząt. Dojne krowy, owce i kozy, którym nie towarzyszy potomstwo, muszą być dojone w odstępach nie większych niż 12 godzin.
Środki uspokajające mogą być podawane ptakom i ssakom jedynie w wyjątkowych okolicznościach i tylko pod bezpośrednim nadzorem lekarza weterynarii. Szczegółowa informacja o podaniu tych środków powinna być zamieszczona w dokumentach towarzyszących zwierzęciu do miejsca przeznaczenia.