PICT0005 (29)

a Sil lilii

ODKSZTAŁCENIA PLASTYCZNE

1.1. PODSTAWY TEORII PLASTYCZNEGO PŁYNIĘCIA CIAŁ IZOTROPOWYCH

Odkształceniem plastycznym nazywa się odkształcenie trwałe pozostające w materiale po usunięciu obciążenia, które spowodowało to odkształcenie.

Celem większości procesów obróbki plastycznej jest nadanie materiałowi wyjściowemu żądanego kształtu, a więc wywołanie odpowiednich odkształceń plastycznych materiału bez naruszenia jego spójności. Uzyskanie żądanych

odkształceń jest możliwo tylko wówczas, gdy materiał zostanie poddany dzia-

łaniu naprężeń o określonych wartościach. Dlatego też do opracowania

procesów obróbki plastycznej jest niezbędna znajomość związków między

naprężeniami a odkształceniami plastycznymi. Zostaną one rozpatrzono przede wszystkim dla materiałów, których własności plastyczne są niezależne od kie-Tunku, a więc dla materiałów o własnościach izotropowych.

1.1.1. STAN NAPRĘŻENIA

Jeżeli na powierzchnię ciała zdolnego do odkształceń plastycznych działa dowolny układ sił zewnętrznych H Pt, Pt, (rys. l.la), to powstają w nim pewno naprężenia.

Stan naprężenia w dowolnym punkcie B rozpatrywanego ciała jest określony przez naprężenia występujące na ściankach elementarnego prostopadłościanu otaczającego ten punkt (yys. l.la). W ogólnym przypadku na każdej z trzech wzajemnie do siebie prostopadłych ścianek występują składowe normalne naprężeń oraz dwie składowe styczne, skierowane prostopadle do krawędzi prostopadłościanu. Sześć z dziewięciu składowych stanu naprężenia to składowo niezależne, gdyż z równań^xmomentów dla prostopadłościanu znajdującego się w równowadzo wynikają następujące równości składowych naprężeń stycznych:

(1-1)

T*k — Tyj, Tyl — Try,    T|I — T*|.

A

m

if