skanowanie0004

Aby uwzględnić wkład kobiet niezamężnych w fundusz ubezpieczeniowy Beveridge zaproponował, by w oparciu o wpłacone uprzednio składki wypłacać tym kobietom jednorazowy zasiłek w momencie zamążpójścia, co stanowiłoby pe wną pomoc w okresie zmiany sytuacji życiowej.

Pozostałe zmiany dotyczyły bardziej szczegółowych zagadnień związanych z nowym typem relacji między systemem ubezpieczeń a ochrony zdrowia, dotyczących beztetminowości wypłacania zasiłków z tytułu bezrobocia, zmiany systemu rent wdowich czy świadczeń dla niektórych grup inwalidów. O niektórych zagadnieniach będzie mowa przy okazji omawiania szczegółowych rozwiązań zaproponowanych w Planie.

T r z e C i a część Raportu poświęcona jest pewnym zagadnieniom szczegółowym, których rozstrzygnięcie Reveridge uważał za niezbędne dla prawidłowego ukształtowania systemu zabezpieczenia społecznego. Dotyczyło to następujących kwestii:

w ustalenia wysokości świadczeń ubezpieczeniowych,

T? problemu ludzi starych,

— metod uzupełnienia systemu ubezpieczeń społecznych przez inne techniki zabezpieczenia społecznego.

Pierwszy problem wiązał się z koniecznością odpowiedzi na przynajmniej dwa pytania. Po pierwsze, jak obliczyć minimum kosztów utrzymania dla okresu powojennego? Można było je tylko ogólnie oszacować i to przy dużym marginesie błędu, Beveridge przyjął koszy utrzymania z roku 1938, powiększone o 25%. Drugie pytanie dotyczyło sposobu ustalenia wysokości czynszu, bowiem przy średniej wartości 10 szylingów 9 pensów czynsze wahały się od 7,5 szylinga w Szkocji do 16 szylingów w Londynie. Różniły się także zależnie od typu gospodarstwa — od 10 szylingów 8 pensów w gospodarstwach pracowniczych do 4 szylingów 7 pensów w gospodarstwach wiejskich.

Beveridge rozważał dwa warianty: albo zróżnicować tę część zasiłku, która ma pokryć koszt czynszu, albo przyjąć wartość średnią, mając świadomość, że będzie to oznaczało zróżnicowanie sytuacji materialnej osób opłacających wyższe lub niższe czynsze. Uznał jednak, że w imię zasady jednolitości świadczeń; należy przyjąć drugi wariant, pozostawiając możliwość uzupełniania dochodów przez pomoc społeczną.

W tej części Raportu Beveridge rozważał także zróżnicowanie wysokości zasiłków zależnie od typu ryzyka, płci i wieku. W ostateczności stwierdził jednak; ż.e zgodnie z zasadą jednolitości zasiłków, należy pozostać przy jednakowych świadczeniach, pozostawiając. uzupełnienie dochodów w sytuacjach szczególnych pomocy społecznej lub ubezpieczeniom wzajemnym. Uzasadnił to także preferencjami społecznymi pisząc, że „powszechnie akceptowana jest jednolitość zasiłków”⁸.

Pomimo tych teoretycznych założeń Beyeridge dopuszczał pewne zróżnicowania. Dotyczyły one kobiet i osób, które ucierpiały na skutek wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Po pierwsze, Raport proponował wyższe niż pozostałe zasiłki roą<aerayńskie dla. kobiet zatrudnionych, które optowały za indywidualnym ubezpieczeniem.

Po drugie, uznając szczególnie trudną sytuację kobiet po utracie męża, gdy mu-1 szą przystosować się do nowych warunków życiowych, zaproponował aby v wypłacać im zasiłek wdowi wyższy od pozostałych zasiłków utepieczemo* h wych.

Są też odstępstwa od zasady jednolitości świadczeń mniej korzystne dla kobiet. Beveridge uważał, że system ubezpieczeń ma za zadanie ^pewmić minimum dochodu wobec ryzyka ubezpieczeniowego. Ponieważ dochód kobiety zamężnej nie jest dla rodziny podstawowy a jedynie uzupełnią dochód jej małżonka, nie ma potrzeby pełnej rekompensaty tego dochodu w wypadku choroby czy bezrobocia. Z drugiej strony taką propozycję można uzasadnić tym, że płace kobiet są z reguły niższe niż mężczyzn, obniżenie kwoty zasiłku pozwoliłoby na obniżenie składki opłacanej przez kobiety, przez co. stanowiło^ by ono mniejsze obciążenie płac.

Inny typ zróżnicowania wynika z próby powiązania nowego systemu Z obowiązującym uprzednio ustawodawstwem o kompensacji skutków wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Była o tym mowa we wcześniejszej części tego rozdziału.

Drugi problem, któremu poświęcona jest trzecia część Raportu dotyczy lu- \ dzi starych. Sytuacja tej „kategorii osób była bardzo zróżnicowaną. Ha mocy ' ustawy z 1908 roku osobom nie posiadającym środków utrzymania, które przekroczyły wiek 70 lat przysługiwała renta socjalna. Od roku 1925 wprowadzono ubezpieczenia emerytalne., które jednak nie objęły wszystkich obywateli. Można więc, z punktu widzenia możliwości utyskania uprawnień ufeczpieeaęni.O' wych w chwili osiągnięcia wieku emerytalnego, wyodrębnić trzy grupy osób:

—    osoby, które na mocy ustawy z 1925 roku zdołały już zgromadzić pełny wkład kwalifikujący do emerytury łub też zdołają go zgromądzie do chwili osiągnięcia wieku emerytalnego,

—    osoby, które do chwili osiągnięcia wieku emerytalnego zdołają zgromadzić częściowy wkład uprawniający do emerytury,

—    osoby zbyt stare, by mogły zgromadzić nawet częściowy wkład lub takie, których dochód uniemożliwia gromadzenie wkładu.

Beveridge uważał, że należy odrębnie potraktować te grupy: peswszej zapewnić ustaloną wysokość świadczeń, drugiej wypłacać emerytury- w obniżonej wysokości, trzecią pozostawić w gestii pomocy społecznej. 0 szczegółowych rozwiązaniach będzie jeszcze dalej mowa.

Beyeridge zdawał sobie sprawę, że wobec występujących trendów starzenia 3ię ludności- największym obciążeniem funduszu ubezpieczeń społecznych