21852 IMG90 (3)

Dość charakterystyczną ich cechą jest nieustanne próbowanie. Wiadomo, że tzw. sfrustrowani pesymiści (o których była mowa wyżej) na ogół po pierwszej porażce przestają działać. No cóż właśnie znowu otrzymali namacalny dowód, że „świat jest przeciwko nim i nie ma sensu robić coś dalej”. Mogą się spokojnie zanurzyć w swoim nieszczęściu i delektować stanem nic-nie-robienia, bo i po co skoro i tak nic się nie udaje. Ludzie z tej drugiej grupy działają konsekwentnie wg następującego scenariusza: NIE, NIE, NIE (...) NIE, TAK! Szukają, błądzą, szukają dalej, wykorzystując doświadczenia braku powodzenia do usprawnienia swego działania. Można określić to krótkim stwierdzeniem — ci ludzie' się nieustannie uczę. A więc są otwarci, elastyczni, poszukujący informacji, wsparcia u innych, zaangażowani w realizację swych wizji, w które wierzą.

I udaje im się realizować swoje plany krok po kroku.

Ponieważ JAKI JEST TWÓJ MODEL ŚWIATA — TAK CI SIĘ BĘDZIE DZIAŁO!

Czym się różnią jedni od drugich?

Ci pierwsi mają jednocześnie zaniżone i zawyżone poczucie własnej wartości, czują się jednocześnie lepsi i gorsi. Aby ten stan zbalansować, poczuć się lepiej (żeby to po prostu wytrzymać), poszukują zewnętrznych uzasadnień. Często je wymyślają (czyli kreują wygodną dla siebie rzeczywistość). Tak bardzo skupiają się na ochronie swego Ja, że nie mają już energii i czasu na inną działalność. Można powiedzieć, że przyciągają do siebie takie wydarzenia, o jakich stale myślą (dokładniej zajmiemy się tym dalej). Osoby z drugiej wyróżnionej tu grupy mają adekwatne poczucie własnej wartości. Nie muszą bronić tak neurotycznie swojego Ja. Słowa, opinie, uwagi innych należą do osoby je wypowiadającej. Ja nie muszę się z nimi zgadzać, mogę o nich pomyśleć, ale mnie nie dotykają bezpośrednio. Można powiedzieć, ze słowa innych mnie nie bolą. Owszem są dla mnie ważne bo mogę się czegoś nauczyć, coś lepiej zro-zutnieć, nad czymś się zastanowić... Wykorzystać dla tego, co jest dla mnie ważne. Osoby z tej grupy charakteryzuje to, że kształtują oni obrazy swego życia (i oczywiście obraz siebie) w sposób pozytywny. Nie myśląca* ma nie być, ale jak ma być. A to naprawdę zasadnicza różnica!

Ponieważ życie bywa bardziej skomplikowane niż myślimy — wyobraźcie sobie, że w nas mogą współistnieć obie te osoby. Moja znajoma nastolatka ujęła to krótko i zwięźle: „Ja jako córka, koszykarka, koleżanka i tak dalej jestem szczęśliwa, pełna energii, rozwijam się i czuję, że robię wszystko jak najlepiej. Ale ta część mnie, która ma tytuł uczennica matematyki, to osoba wykończona, pełna żądzy zemsty i bezradna”.

Na nasze działania w ogromnym procencie wpływa podświadomość.

To jakby centrum sterowania, wykonawcą poleceń formułowanych przez nasze słowa i myśli (w narracji zewnętrznej i wewnętrznej). Kiedy mówimy do

—140 —

siebie „żebym tylko się nie potknął i nie złamał ręki” — zostaje sformułowane polecenie „potknąć się i złamać rękę". Ponieważ podświadomość nic potrafi odejmować! Tak samo się dzieje, kiedy mówimy sobie „chcę mniej jeść i rzucić palenie” — zostaje, jeść i palić”.

Dlaczego większość z nas wybiera zawsze interpretację najgorszą, wyobraża sobie nąjgorsze rozwiązania, nastawia się na niepowodzenie?

Przepytałam kilka osób co o tym sądzą. I okazało się, że dlatego iż „Jak się nie uda to przeżywamy wtedy mniejszego rozczarowania; a jak się uda — to doznajemy przyjemnego zdziwienie”. Przepiękne uzasadnienie. Ma moje kolejne pytanie czy nie woleliby bardziej panować nad swoim życiem i swoimi sprawami, otrzymałam odpo-wiedź-pytanie „Ale jak?” oraz odpowiedź-zwątpienie „wtedy musiałbym jakoś inaczej myśleć”. Przepyszna odpowiedź. Tę drążę dalej pytając: a kto w tobie myśli, kto wybiera twój sposób myślenia i interpretacji?

Widzę niepewność, zdziwienie i wahanie: „przecież ja sam”. Ostatnie pytanie zupełnie skonsternowało mojego rozmówcę: a czy ty myślisz „ot tak sobie”, czy też 9.Wtf znasz i korzystasz z pewnych technik i narzędzi myślenia? „Ale jakich?” mruknął - Idw: „O czym ty w ogóle mówisz".    caid

-1    2 ni

Wewnętrzna narracja (monolog wewnętrzny, który stale ze sobą prowadzimy i wizualizacja (wyobrażanie sobie pewnych stanów) to techniki budujące '^ze£ nasze osobiste mentalne nastawienie do życia, siebie, swojej przyszłości, ale i tym samym budujące konkretne sytuacje, które się wydarzają na fizycznym ^{c ws} planie naszego życia (rutynowe scenariusze).    ⁸¹3^zc

Okazuje się, że przydarza nam się to co potrafimy sobie wyobrazić, w co wierzymy i co jesteśmy w stanie wytrzymać psychicznie (zaakceptować).

Czyli to co nie zrujnuje nam naszego światopoglądu. Przypomnijmy sobie osoby y_mu opisane wyżej jako sfrustrowanych pesymistów i tych drugich — określmy ich ,_aa * modnym, ale tu bardzo uzasadnionym terminem, menadżerowie swojego życia. -_eagu Porównajmy bilansy konkretnych dokonań, koszty psychiczne i „efekty specjał- _)cjj ^ ne”, czyli tak zwane zadowolenie z życia. Wynik chyba nie wymaga komenta- -zystk rza. Co' dalej — proponuję zazdrościć im pozytywnie i ich naśladować.

Teraz będzie przepis jak to robić.    _gz wz

1.    Na początek naucz się wizualizować coś bezpiecznego dla ciebie. Na przykład niech to będzie wymyślone przez ciebie miejsce, gdzie czułbyś się cudownie: łąka, pole, polana w lesie, plaża... Wymyśl to miejsce i odwiedzaj je tyle razy, ile zechcesz, możesz tam spacerować, tańczyć, śpiewać, robić to na co masz ochotę. Z czasem przekonasz się, że przywołanie tej wizji jest coraz łatwiejsze, że możesz nawet.„na jawie” opisać je z mnóstwem szczegółów.

2.    Wyobrażaj sobie rzeczy, których naprawdę chcesz: miłość, radość, satysfakcjonujące relacje międzyludzkie, docenienie twojej pracy, zdrowie, dobrobyt materialny, dobrostan psychiczny... co tylko chcesz.

rEE141 —

xnia ielcie /mi w; idzi zi erze c. z dzie.

ńj się ó di się, dz sob a, braw

-. ^m(,oęaę zasypiał rano do

.■■iiui.....i.j---wytit iem pdńllSać swem

1117 mil

wizualizuj/'’..?™^e.^aij.^m'™h°wuj si( uk.jrt b