22791 IMG 62 (5)

os    *s «.s is 'Ojs as ^,4-⁵

*r*Mt

miejsca leżącego powyżej lub poniżej środka sekcji, co może mieć miejsce w przy. padku występowania lokalnego zgrubienia lub zranienia pnia w środku sekcji, wówczas należy do grubości w interesującym nas miejscu dojść przez interpolację. Na podstawie wyinterpolowanych grubości określa się następnie powierzchnię przekroju poprzecznego (w przykładzie taki przypadek nie wystąpił).

1 Znając wy sokość drzewa liczoną od podstawy ścięcia dla poszczególnych lat życia drzewa, ustala się liczbę sekcji o pełnej długości, po czym określa się sumę powierzchni przekroju dla środków tych sekcji. Po pomnożeniu otrzymanego wyniku przez długość sekcji (w przykładzie długość sekcji wynosi 1 m), otrzymuje się miąższość pełnych sekcji.

3 Określa się miąższość sekcji wierzchołkowej, niepełnej, stosując zwykle wzór na objętość stożka. Wymaga to ustalenia długości tej sekcji i grubości u jej

podstawy

A. Suma miąższości pełnych sekcji i miąższości sekcji wierzchołkowej daje nam miąższość strzały w odpowiednim wieku drzewa (tab. 54).

Dalsze prace przy wykonywaniu analizy pnia wymagają określenia przeciętnego przyrostu miąższości z całego wieku (iloraz miąższości drzewa w danym wieku •er '*)ckui. bieżącego okresowego przyrostu miąższości i bieżącego rocznego przyrostu miąższości (przyrost okresowy podzielony przez długość okresu). Określimy również procent przyrostu miąższości, do obliczenia którego w przykładzie zastosowano wzór Pres skra.

Tabe'a 51

Określamy również intensywność przyrostu miąższości, dzieląc okresowy przyrost miąższości przez pierśmcową powierzchnię przekroju dla końca odpowiedniego okmu Porównywalność wyników tej cechy otrzymamy jednak tylko wówczas, kie dy przyton miąższości będzie dotyczył okresów o jednakowej długości Dlatego dk okresów niepełnych nakzy przyrost ustalić jako n-krotną wartość przyrostu roczne

L