25594 Strona095

Tablica 60

Własności soli sodowych

Sub stancja	Ciężar czas- | toczkowy	'V/ c o tr^- o - l a	Ciężar właściwy	O J, ti 5 s "fcl'. ? lii	go Łi	5 u ■*— o cz O 5* s o r	(Jwagi
Szczawian Bodowy Na»Cg04		34,4	2,3	3,7		.	Szczawian sodowy rozkłada się już w tempera turzo 200 °(! na NaaC03 i CO
Fluorek sodowy NuF	42,0	04,0	2,7	4,1	002	1 095	Ciepło parowania fluorku sodowego wynosi 02 kcal/uiol
Kriolit Na,AlF0	210,0	32,8	2,0	trud no roz pusz czał	920
Fluorokrzc mian sodowy Na,Si !■'«	1<S8,J	24,4	2,7	by 0,1)0	—		Fluorokrzemian sodowy w temperaturze 1000 °Ć dysocjuje niemal całkowicie na 2NaF | SiF*

w porównaniu z intensywnością linii D, tak że czystość barwy mrzymuje się w granicach 80—85%

W ogóle — ponieważ sole potasowe bardzo nikło promieniują w płomieniach — stosuje się je jako utleniacze w masach ogni sygnalizacyjnych.

Masy ogni żółtych o znacznej jaskrawości płomienia zawierają łflugnez jako substancję palną, a jako utleniacz — azotan potasowy i sodowy.

Masa o składzie:

Azotan potasowy	37%
Szczawian sodowy	30%
Magnez	30%
Żywica	3%

pyilzlela przy paleniu dużą ilość ciepła (ponad 1,0 kcal/g), a ener-Ahi Awietlna właściwa tej masy wynosi około 4000 cd • sck/g.

*łl

W czasie II wojny światowej Niemcy stosowali masę o składzie: Azotan sodowy    56%

Magnez    17%

Polichlorek winylu    27%

Światłość gwiazdek o średnicy 22 mm sporządzonych z tej masy osiąga wartość 11 000 kandeli.

Dodatek chlorku winylu nie jest tutaj konieczny, gdyż masy ogni żółtych, mające atomowy charakter promieniowania, nie wymagają wprowadzenia takiej substancji.

§    5. MASY OGNI CZERWONYCH

Czerwony płomień mas uzyskuje się praktycznie przez użycie w masach związków strontu. Jednak nie można wykorzystać atomowego świecenia strontu, gdyż wypada ono w krótkofalowej części widma (w płomieniu palnika gazowego obserwuje się linię 461 m u).

Tlenek strontowy daje szerokie pasmo w oranżowoczerwonej części widma z maksimum promieniowania około 606 mu. Takie samo widmo daje azotan strontowy (rys. 40).

Płomień uzyskiwany przy promieniowaniu tlenku strontowego ma praktycznie barwę różową, a nie czerwoną, gdyż wskutek wysokiej temperatury wrzenia tlenku strontowego (ponad 2500°C) uzyskanie znacznego stężenia jego par jest bardzo trudne.

Chlorek strontowy dysocjuje w wysokich temperaturach i daje monochlorek strontu oraz wolny chlor:

2 SrCl₂ Z ² SrC1 + Cl*.

Monochlorek strontu można otrzymać podczas ogrzewania mieszaniny SrCU i Sr do 1000' C w atmosferze argonu.

Istnienie cząsteczek SrCl stwierdzono również przy obserwowaniu widma w mieszaninie par SrCl., i Sr ogrzanych w granicach 1000—1200°C.

Widmo SrCl wykazuje charakterystyczne pasma podwójne. Stosunek intensywności / tych pasm w widzialnej części widma przedstawia się jak niżej:

X 688 674 661 648 636 mu I 3    10    10    10    10

Chlorek strontowy SrCl, topi się w temperaturze 870°C, a powyżej tej temperatury wykazuje znaczną prężność pary. Temperatura wrzenia (obliczona przez ekstrapolację) wynosi 1250°C. Ogrzany w atmosferze tlenu SrCL przechodzi stopniowo w SrO.

193

13 — Podstawy pirotechniki