31397 str122 123 (3)

Rys. 13. Wnyk z systemem spustowym w postaci kabląka

doskonale efekty, ponieważ chodzą one z reguły utartymi ścieżkami. Napotykając przeszkodę wyszukują miejsc łatwiejszych do przejścia i w nich należy umieszczać wnyki (rys. 10).

10.    Wnyk na żerdzi zamaskowany w przepierzeniu z faszyny. W tym układzie pętlę umieszcza się na żerdzi, w szczelinie przegrody wykonanej z faszyny. Koniec żerdzi opiera się o pobliskie drzewo (rys. 11).

11.    Wnyk z systemem spustowym w postaci stopnia. Koniec drucianej pętli umocowanej tuż nad ziemią za żerdzią, stanowiącą stopień mechanizmu spustowego, przywiązuje się pod pewnym naprężeniem, do gałęzi drzewa. Nadepnięcie stopnia zwalnia gałąź przez wypadnięcie klina, pętla zaciska się, a schwytane zwierzę zostaje poderwane do góry (rys. 12).

12.    Wnyk z systemem spustowym w postaci kabłąka. Do wbitego w ziemię giętkiego kija połączonego z drążkiem, stanowiącym stopień urządzenia spustowego, należy przywiązać określonej długości linkę, a na niej umocować pętlę. Następnie koniec linki przywiązać do drewnianej poprzeczki i po wygięciu kija w kabłąk umieścić ją w sposób przedstawiony na rys. 13. Przy nadepnięciu na stopień poprzeczka wypada, a złapane w pętlę zwierzę unosi się do góry.

ROZDZIAŁ V

CHWYTANIE PTAKÓW

Z reguły wszystkie ptaki są jadalne, a większość odznacza się doskonałymi walorami smakowymi, istnieją jednak trudności w ich złapaniu. Aby można było zastosować odpowiednie do tego celu środki, należy poznać obyczaje ptaków.

Najbardziej cenionymi gatunkami ptaków naziemnych są kuropatwy, przepiórki, głuszce i drozdy. Zarówno kuropatywy, jak i przepiórki są powszechnie spotykane i niekiedy występują w dużej liczbie. Bytują przeważnie w zbożach, na ścieżkach, a czasem w lesie. Ptaki te spłoszone nie odlatują daleko.

Kuropatwa rankiem najchętniej przebywa na ścierniskach lub wśród jałowców. Do południa i po południu, aż do wieczora, można je spotkać w zbożu, na kartofliskach i na polach buraka cukrowego. Nocuje na łąkach i ugorach. Podczas silnego wiatru lub śniegu kuropatwa kryje się pod żywopłotami. Pokarmu szuka wokół stogów, na drogach, na obsianych polach. Żywi się głównie pąkami, liśćmi, trawą oraz ziarnem zbóż, koniczyny, rzepaku, tatarki, a także owadami, robakami oraz motylami. W okresie od czerwca do lutego żyje gromadnie w rodzinach, które na przedwiośniu rozbijają się na pary. Nie opuszcza okolicy, w której się wylęgła, stale przebywa w tych samych kryjówkach.

Należy również mieć na uwadze tak pospolite ptaki, jak wrony, gawrony, kawki, które, zwłaszcza młode, są jadalne i mogą stanowić dostępne źródło pożywienia. W okresie wiosny i jesieni łączą się w duże stada siadające na polach obsianych zbożem, na kartofliskach i przydrożnych drzewach. Chwytać je można na sidła, haczyki z przynętą i w siatki.

Do spożycia nadają się także drozdy, które należą do ptaków wędrownych. Wędrówki ich odbywają się w marcu i październiku. Wówczas w dużych stadach osiadają na jemiole, jarzębinie, dzikiej róży, a niekiedy na polach rzepaku i krzewach.

123