32377 skanowanie0014 (23)

VI

VI

X

Każdy ma swoją Chimerę

Pod rozległym, szarym niebem, na rozległej zakurzonej równinie, gdzie ani drogi, ani trawnika, ani ostu. ani pokrzywy, napotkałem tłum ludzi, którzy szli przed siebie na wpół zgięci.

Każdy z nich niósł na plecach ogromną Chimerę, równie ciężką jak wór mąki. węgla, albo lederwerki piechura rzymskiego.

Ale potworne zwierzę nie było bezwładnym ciężarem; jego sprężyste i potężne ramiona oplatały i uciskały człowieka; dwoma ogromnymi szponami wczepiło się w pierś swego wierzchowca; a bajeczna głowa nad ludzkim czołem była jak ów straszliwy hełm dawnych wojowników, który miał podwoić przerażenie wroga.

Zatrzymałem jednego z tych ludzi i zapytałem go. dokąd tak idą. Odparł, że ani on. ani inni nic o tym nie wiedzą; ale na pewno gdzieś idą. skoro popycha ich przemożna potrzeba.'

Rzecz ciekawa: żaden z wędrowców nie okazywał gniewu na okrutne zwierzę uwieszone u jego szyi i przyklejone do jego pleców; rzekłbyś, że uważa je za część samego siebie. Znużone i poważne twarze nie zdradzały rozpaczy, pod tchnącą spleenem kopułą nieba, ze stopami w prochu ziemi równie zbolałej jak niebo, szli z rezygnacją ludzi skazanych na wieczną nadzieję.

Orszak minął mnie i zniknął u granic horyzontu, tam, gdzie zaokrąglona powierzchnia globu wymyka się ciekawości ludzkiego spojrzenia.

Przez kilka chwil uparcie pragnąłem zrozumieć tę tajemnicę; ale niepokonana Obojętność spadła wkrótce na mnie i jej ciężar przytłoczył mnie bardziej niż bezlitosne Chimery tych ludzi.

15