Pierwszą czynnością po uruchomieniu kombajnu jest wykonanie wcięcia głowicy w czoło przodku. W zależności od warunków górniczych.wcię-cia tego dokonuje się przy spągu lub przy stropie. Obracająca, śię głowica urabiająca wcina się w caliznę przez ruch gąsienic do przodu. W czasie wcinania należy wykonywać głowicą ruchy poziome w celu wykonania1; włomu na przekładnię napędu głowic. Stół ładowarki powinien opierać się o spąg.
Po wcięciu organu w caliznę kombajn należy podeprzeć stopą stabilizującą, wysuwając ją za pomocą cylindra hydraulicznego, zwracając uwagę na to, aby tylna część gąsienic nie straciła kontaktu ze spągiem. Po wykonaniu tej czynności, kiedy kombajn spoczywając na gąsienicach podparty jest jednocześnie przednią krawędzią stołu załadowczego i łapą stabilizującą, należy przystąpić do urabiania przodku. Kierunek ruchu organu w przodku zależy od doświadczenia operatora, który powinien brać pod uwagę twardość i wytrzymałość poszczególnych warstw, kierunek uwar* siwienia itp. W czasie pracy należy bacznie obserwować zarówno wskaźs-niki kontrolne, jak i czoło przodku, starając się nie dopuścić do przeciąg żenią kombajnu.
Po zakończeniu pracy kombajn należy wycofać z przodku na odległość: co najmniej 0 m, ażeby umożliwić obsłudze przegląd kombajnu w warunkach zabezpieczonego stropu. Zatrzymując kombajn należy: ~ P s — przestawić łącznik „zasilanie” w położenie „wył”, co jest jednoznaćzg ne z wyłączeniem wszystkich silników,
— wyłączyć przełącznik kierunku obrotów w wyłączniku stycznikowym,
— odłączyć stację transformatorową zasilającą kombajn,
— przestawić odłącznik w skrzyni aparaturowej w położenie
Dla zagwarantowania maksymalnego stopnia bezpieczeństwa przy obsłudze kombajnu przewidziane jest awaryjne zatrzymanie kombajnu:
— przekręcenie łącznika „zasilanie" w położenie ,‘,'wyl”,-
— pociągnięcie umieszczonej na podawarce linki wyłącznika bezpieczeństwa.
W jednym i drugim przypadku następuje wyłączenie spod napięcia wszystkich napędów kombajnu.
Rodzina radzieckich frezujących kombajnów chodnikowych została zapoczątkowana maszyną doświadczalną, jaką była seryjna ładowarka łapówa S-153 z zabudowanym na niej frezującym organem urabiającym w postaci stożkowej głowicy skrawającej, obracającej się na ramieniu wysięgnikowym. Pozytywne wyniki prób tej maszyny uzyskane w Zagłębiu Niko-polskim skierowały na nią uwagę zarówno górników, jak i konstruktorów.
Pierwszą maszyną, w której zastosowano koncepcję wypróbowaną w ładowarce łapowej, był kombajn PK-3, który stał się pierwowzorem całej rodziny kombajnów radzieckich, do której należą takie kombajny, jak: PK-3M, PK-7 (4PU), FK-5, K-56M, PK-9R, 4-PP3, GPK.
Prototyp kombajnu PK-3 zastosowano w Zagłębiu Podmoskiewskim w roku 1958; dzięki dobrym wynikom wszedł on do produkcji seryjnej.
Kombajn ten produkowany przez Kopiejską Fabrykę Maszyn im. Kirowa jako model PK-3, a później jako PK-3M zdobył sobie znaczną popularność w kopalniach radzieckich, wkrótce stał się jedną z podstawowych maszyn w mechanizacji chodników w ZSRR i jednocześnie przedmiotem eksportu do takich krajów, jak: Wielka Brytania, RFN czy Japonia.
Kombajn chodnikowy PK-3 (rys. 56) jest przeznaczony do drążenia wyrobisk poziomych i nachylonych do 10° w węglu lub skałach miękkich
0 wytrzymałości do 40 MPa (400 kG/cm2). Kombajn może wykonywać wyrobiska wysokości 2,1 do 3,2 m, szerokości 2,8 do 4,05 m, o przekroju 5,3 do 12,0 m2, przy czym kształt przekroju może być dowolny (prostokątny
1 łukowy).
Kombajn zbudowany jest na podwoziu gąsienicowym. Na obrotowej wieżyczce mocowanej do ramy podwozia na wysięgniku umieszczona jest frezująca głowica urabiająca w kształcie stożka. Wysięgnik wraz z organem ma możliwość wykonywania za pomocą cylindrów hydraulicznych ruchów pionowych i poziomych, dzięki czemu głowica urabiająca prowadzona po powierzchni przodku urabia jego czoło. Ta zdolność prowadzenia głowicy w dowolnym kierunku pozwala nie tylko na wykonanie chodnika o dowolnym kształcie przekroju, ale również na selektywne wybieranie węgla i ka-