60359 ullman222 (2)

*+_)U 7. SYSTEMOWE ASPEKTY JĘZYKA SQL. f

Schemat bieżący można modyfikować, stosując instrukcję SET 5CHĘMA. Na przykład:

SET SCHEMA SchematFilm;

powoduje, że od momentu wykonania tej instrukcji schemat z rys. 7.12 staje się schematem bieżącym. Wówczas wszystkie instrukcje modyfikujące elementy schematu dotyczą schematu bieżącego, czyli w tym przypadku schematu bazy filmowej.

Co jeszcze należy do schematu?

Poza wspomnianymi już tabelami, perspektywami, asercjami i dziedzinami istnieją jeszcze cztery rodzaje elementów schematu. Przede wszystkim w schemacie można zdefiniować podstawowy zbiór znaków, który' zawiera symbole oraz sposoby ich kodowania. Najbardziej znany jest zbiór znaków ASCII, ale w implementacji SQL mogą występować rożne inne możliwości, na przykład alfabet rożnych języków obcych.

Poza tym w schemacie określa się porządek znaków. W punkcie 5.1.3 mówiliśmy już, że teksty są porządkowane leksykograficznic, przy czym wiadomo, co oznacza relacja mniejszości < między dwoma znakami. Porządek określa, który' znak jest „mniejszy” niż inny. Można na przykład korzystać z porządku określonego przez kod ASCII albo można traktować litery małe i wielkie jako te same i nie porównywać znaków innych niż litery.

Do schematów można dołączać tłumaczenia, które umożliwiają zamianę znaków z jednego alfabetu na inny. Ostatni rodzaj elementów stanowi instrukcja grant, która umożliwia określanie praw dostępu do danych udzielanym użytkownikom. Określanie praw dostępu zostanie omówione w podrozdziale 7.4.

7.3.3. Katalogi

Tak jak elementy schematu są definiowane dla określonego schematu, wewnątrz określonego katalogu definiuje się przypisane mu schematy. W zasadzie sposób tworzenia i organizacji katalogów powinien być zbliżony do sposobu tworzenia i organizacji schematów. Jednakże w standardzie SQL2 nie przewidziano takiej instrukcji

CRF.ATE CATALOG <nazwa katalogu>

po której wymieniałoby się listę nazw schematów należących do katalogu.

Za to w $QL2 przewidziano instrukcję

SET CATALOG <nazwa katalogu>

Można dzięki temu ustalić, który katalog jest „bieżący”; definiowane schematy zostają przypisane do katalogu bieżącego, a modyfikacje schematów dotyczą schematów należących do katalogu bieżącego, dzięki czemu unika się konfliktu nazw.

7.3.4. Klient-serwer w środowisku SQL

Środowisko SQL jest czymś więcej niż tylko zbiorem katalogów i schematów. Zawiera ono również elementy, które wspierają działanie na bazach danych wpisanych w schematy i katalogi. W środowisku SQL istnieją dwa ważne typy procesów: klient SQL i serwer SQL. Serwer służy do wykonywania działań na elementach bazy' danych, a klient umożliwia połączenie użytkownika z serwerem. Jak można się spodziewać, serwery $QL są instalowane na komputerach o wielkiej mocy obliczeniowej i dużej pamięci pomocniczej i przechowuje się tam zbiory baz danych, a z kolei klient jest instalowany na stacjach roboczych oddalonych od serwera. Jednakże można oba procesy i serwer i klienta posadowić na tym samym komputerze.

Pełna nazwa elementów schematu

Pod względem formalnym nazwa elementu schematu bazy danych jest złożona z nazwy katalogu, nazwy schematu i nazwy własnej elementu, które to fragmenty są oddzielane kropką. A zatem pełna nazw tabeli “iIr. ze schematu Schem<i*Fi Im zapisanego w katalogu KatalogFilm wygląda następująco:

KatalogFilm.SchematFilm.Film

Jeśli katalog jest standardowy lub bieżący, to można opuścić ten fragment nazwy. Jeśli element należy również do schematu standardowego lub bieżącego, to można pominąć i ten fragment nazwy, a więc można odwoływać się do elementu tylko poprzez jego nazwę własną. Jeśli jednak trzeba się odwołać do elementu nie należącego do bieżącego środowiska, to jest to możliwe dzięki podaniu pełnej nazwy.

7.3.5. Połączenia

Jeśli trzeba uruchomić program w języku SQL z komputera, na którym zainstalowano klienta SQL, to połączenie między klientem a serwerem można utworzyć, wykonując następującą instrukcję SQL:

CONNECT TO <nazwa serwera> AS <nazwa połączeń ia>