75923 SNC03721

fuli, MiHift/ilf IM <ifi0rntr sms''rW flłiffliówanls Amw/wf) m %j**0f**^¥*^r tery Od    warv4d /. (*f SWmfcto|».

Mtoląe
f	w
II	u
III	u>
IV	-94
V	-w
VI	-34
vu
VIII	-V
IX	-m
X	0>
XI	2,1
XII	34

nej i powodują m.in. asymetrię termiczną kuli ziemskiej. Równik termiczny leży o kilka itopni na północ od równika geograficznego.

Przyrost długości dnia, jaki następuje na półkuli letniej wraz z szerokością geograficzną, sprawia, że już na 40. równoleżniku sumy promieniowania padającego na górną granicę atmosfery stają się większe niż na równiku (gdzie cały rok dzień trwa 12 h). Na powierzchni Ziemi, gdzie na promieniowanie wpływa masa optyczna atmosfery, maksymalne sumy dzienne promieniowania na półkuli letniej występują na 32. równoleżniku (Crowe, 1987), a więc doić daleko poza zwrotnikiem (rys. 9.2).

O ile na półkuli letniej insolacja jest doić równomiernie rozłożona (na biegunie sumy promieniowania sięgają jeszcze 78% insołacji równika), na półkuli zimowej następuje szybki spadek promieniowania, które już na 10. równoleżniku maleje do 71%, a na 50. równoleżniku - do 7% (tab. 9.3). Kontrasty insołacji na półkuli zimowej są więc bardzo silne.

Zróżnicowanie strefowych gradientów insołacji na półkuli letniej i zimowej rzutuje na sezonowe wahania insołacji, które szybko rosną wraz z szerokością geograficzną.

godz

Ucw^dstsr*)

-^u-o

tył. 9,J, Rozkład intoUcji Ziemi 22 czerwca (wgOom^a.