87803 skanuj0025 (113)

WSPÓŁCZESNA TURYSTYKA KULTUROWA 29

FoŁ 4. Grabarka (Polska) - przykład turystyki pielgrzymkowej o charakterze religijnym (fot. Anna Kowalczyk)

Można przyjąć, że prawdopodobnie w krótkim odstępie czasu pojawiła się turystyka, którą byśmy obecnie nazwali turystyką zdrowotną (leczniczą, uzdrowiskową), zakładając że wyjazdy w celach leczniczych można uznać za formę turystyki (Kaczmarek i in. 2005, 17). Zresztą między turystyką religijną a ówczesną zdrowotną można dostrzec pewne paralele, gdyż np. bardzo często za „święte” uważano te źródła, których woda miała leczniczą moc. Tym samym przy odpowiedniej interpretacji można uznać turystykę zdrowotną za jedną z części składowych szerzej rozumianej turystyki kulturowej (co zresztą znajduje uzasadnienie w spotykanym często określeniu „kultura zdrowotna”).

Wychodząc z podanych wyżej przesłanek należy uznać, że turystyka religijna i zdrowotna miały już duże znaczenie w czasach starożytnych, czego dowodem może być popularność wśród Etrusków i dawnych Rzymian zażywania kąpieli w Satumii (południowa Toskania) czy Tivoli, pielgrzymowanie wyznawców hinduizmu do „świętej rzeki” Ganges (połączone z rytualną kąpielą w jej wodach), czy wspinanie się Chińczyków na uznawaną za „świętą” górę T’aishan.

Równie „stare korzenie” ma turystyka, którą moglibyśmy nazwać turystyką łowiecką (turystyka myśliwska). Chociaż człowiek od samego początku swojego istnienia zajmował się polowaniem na zwierzęta i łowiectwo (obok zbieractwa) było podstawową formą zdobywania pożywienia, to jednak z czasem