img002

ROZDZIAŁ I

FORMY KREACYJNE

1. Uniwersytet trzeciego wieku (Elżbieta Trafiałek)

Wstęp

Poszukiwanie optymalnych, kreacyjnych form wsparcia społecznego osób starszych, stanowiące jedno z najważniejszych wyzwań współczesnej polityki społecznej, można uznać za naturalną konsekwencję przynajmniej czterech zjawisk znamionujących rzeczywistość przełomu XX i XXI w.: postępującego starzenia się społeczeństw, dynamicznego rozwoju w dziedzinie nauki i techniki, globalizacji oraz dążenia do budowy zintegrowanego społeczeństwa informatycznego. Tempo rozwoju współczesnej cywilizacji wymusiło potrzebę ustawicznego kształcenia się, doskonalenia, uczenia się przez całe życie. Systematyczna aktualizacja wiedzy, umiejętności, mobilność, kreatywność, sprawność, rozumienie i internalizowanie zmian zachodzących we wszystkich dziedzinach życia stały się niezbędnymi warunkami funkcjonowania we współczesnym świecie. Bez nich, w ujęciu społecznym tworzy się między pokoleniami przepaść niezrozumienia, aksjologiczna próżnia, a w ujęciu jednostkowym - pojawia się realna groźba alienacji, wykluczenia, zepchnięcia na margines życia społecznego. Nawet najbardziej opiekuńcze państwo nie jest obecnie w stanie zapewnić swym obywatelom prawa do godnego, satysfakcjonującego życia, jeśli sami o to nie będą zabiegać, a przepustką do takowego jest wiedza, wysoki poziom socjalizacji i wszechstronna aktywność.

Aleksander Kamiński, klasyk pedagogiki społecznej i prekursor polskiego nurtu wychowania do starości, głosił hasło „dodać życia do lat”,