I termin

1.t łąkotkowy Kaltenb.
2. stopnie mobilizacji ślizgowej

Ad.2 Ślizg:

- gra stawowa - stopień I, II i III ( z jednoczesną trakcją w stopniu I)

- terapia przeciwbólowa - stopień I i wewnątrz stopnia II

- mobilizacja ślizgowa - stopień III ( z jednoczesną trakcją w stopniu I)

3.poz zaryglowana dla st.biodrowego

Ad.3 jak niżej
4.pozycja zaryglowana st biodrowego

Ad.4 maksymalny wyprost, rotacja wewnętrzna i odwiedzenie.
5.podział tkanek wg Cyriaxa( kurczliwe,niekurczliwe)

Ad.5 Wyróżnił tkanki niekurczliwe, czyli pasywne, które obejmowały więzadła, kaletki, powięzie, torebki stawowe, oponę twardą i korzenie nerwowe oraz tkanki kurczliwe, czyli aktywne, do których zaliczył mięśnie, ścięgna i ich przyczepy do pewnych elementów kostnych.
6. stopnie uszkodzeń maitlanda (sin,eor)

• Ad.6 - SIN - stan ostry, występują dolegliwości bólowe przy małym zakresie ruchu, które utrzymują się stosunkowo długo

• - EOR - jest to pojawiający się ból przy końcowym zakresie ruchu

• - ROM (PDM) - utrzymujący się ból przez cały czas trwania określonej czynności

• - MP - pojawiający się ból przy dłuższym czasie trwania danej czynności

7.zespół posturalny McKenziego

Ad.7 Zespół zaburzeń posturalnych - niezmienione patologicznie, elastyczne tkanki, które otaczają segment ruchowy znajdujący się w nadmiernym napięciu. Badanie nie wykazuje ograniczenia ruchomości. Ruchami pojedynczymi i powtarzalnymi nie można sprowokować bólu. Ból pojawia się przy długotrwale utrzymywanej nieprawidłowej postawie ciała. Zmiana pozycji zmniejsza ból. Ból jest przerywany zlokalizowany centralnie, przykręgosłupowo. Zaburzenia bólowe powodowane są przez nieprawidłowe statyczne zgięciowe pozycje.

8. NAGS

Ad.8 „NAGS” - Natural Apophyseal Glide - Naturalny ślizg w stawach międzywyrostkowych kręgosłupa

Jest to ruch ślizgu jednego stawu międzywyrostkowego w stosunku do drugiego przy pasywności pacjenta. Technikę „NAGS” można stosować jednostronnie w połączeniu z trakcją , rotacją i skłonem bocznym. Techniki „NAGS” są mobilizacjami wykonywanymi od połowy do końca zakresu ruchu w kierunku przednio - czaszkowym zgodnie z płaszczyzną leczniczą leczonego stawu. Stosuje się je w celu zwiększenia zakresu ruchu kręgosłupa i zmniejszenia dolegliwości bólowych. Technika „NAGS” powinna być wykonywana bezboleśnie.

9. metody terapii Lewita (rozciaganie skory itd)

1. Ad.9 rozciąganie skóry

2. rozciąganie tkanki łącznej

3. przesuwanie powięzi

4. relaksacja poizometryczna mięśni

5. stymulacja exteroceptywna

Ad.1. znajduje zastosowanie w przypadku stwierdzenia stref nadmiernej bolesności. Jest przeprowadzana bezboleśnie i przynosi podobne efekty do technik stosowanych w masażu, jak choćby rolowanie fałdu skórnego. Stosuje się podczas zwiększonego jej napięcia i w przypadku zwiększonego oporu przy rozciągnięciu jakiegoś jej fragmentu powierzchni.

Ad. 2. obejmuje głównie tkankę podskórną w bardzo napiętych mięśniach w pobliżu blizn, a w przypadku niemożności uchwycenia fałdem skóry rozciąganie to realizuje się jako ucisk.

Ad. 4. bardzo skuteczna przy usuwaniu punktów bólowych i przykurczach mięśni

Ad. 5. polega na stymulacji receptorów skórnych na powierzchni stopy bodźcami o różnym nasileniu.

10. Cyriax z czego mieszanka

Ad.10
11. Kaltenborn jak mobilizować (poz pacjenta, poz terapeuty)

Ad.11 pozycja pacjenta spoczynkowa, pozycja terapeuty ergonomiczna
12. główne procedury leczenia w technikach osteopatycznych (ruchy
rytmiczne, pchnięcia)

Ad.12 Leczenie osteopatyczne opiera się na wykrywaniu blokad odwracalnych i ich usuwaniu w celu uzyskania dobrego funkcjonowania. Celem terapii jest przywrócenie równowagi czynnościowej.

Główne procedury lecznicze to:

1. Techniki rytmiczne (mobilizacja).

2. Techniki manipulacyjne (techniki pchnięcia).

3. Techniki uciskowe o niewielkiej prędkości.

Ad.1. Techniki rytmiczne.

Istotą tych technik są ruchy rytmiczne. Powtarzane ruchy są zmieniane przez różne czynniki modyfikujące. Techniki rytmiczne zależą od reakcji ze strony pacjenta i struktur, na które się oddziaływuje. Techniki będą się różnić pod względem tempa, rytmu, kierunku, siły, czasu trwania i ilości powtórzeń. Za ich pomocą dąży się do normalizacji ruchu, krążenia i drenażu oraz usunięcia dysfunkcji. Mogą być stosowane samodzielnie lub jako zabiegi przygotowujące do innych technik.

Techniki te dzielą się na 8 kategorii zabiegów:

1. Ugniatanie - rytmiczne ściskanie i masowanie tkanek miękkich w celu ich rozluźnienia i usunięcia zwiększonego napięcia.

2. Rozcieranie (rozciąganie) - rozsunięcie od siebie przyczepów mięśniowych.

3. Mobilizacja - dotyczy stosowania ruchu biernego przeprowadzonego z użyciem dźwigni i punktu podparcia. Dźwignia pozwala na uzyskanie efektu bez użycia dużych sił.

4. Głaskanie - zabieg ten stosuje się w terapii tkanek powierzchownych celem drenażu lub jako metodę łagodzącą.

5. Hamowanie - polega na nacisku, który wprowadza się wolno i utrzymuje dość długo, nawet przez minutę, a następnie powoli zmniejsza się ucisk.

6. Sprężynowanie - polega na narastającym ucisku na punkt kostny, niekiedy zabieg ten jest stosowany z krótką dźwignią. W sprężynowaniu stosuje się wolny ucisk i zwolnienie

7. Trakcja - polega na stabilizacji stawu sąsiedniego i przy użyciu rozciągania oddzielenia od siebie powierzchni stawowych.

8. Wibracja - celem wibracji jest polepszenie cyrkulacji krwi i drenażu. Wykonywana jest w stosunkowo szybkim tempie.

Ad.2. Techniki pchnięcia (manipulacje stawowe).

Są to zabiegi, które przeprowadza się z użyciem siły o dużej prędkości i niskiej amplitudzie. Jej działanie skoncentrowane jest na określonym punkcie, obszarze lub pewnej strukturze. Przy tej technice osiągnięcie końcowego zakresu ruchu jest niepotrzebne. Podczas, gdy zabieg jest wykonywany z właściwą prędkością, bezwładność tkanek może być właściwym oporem dla odpowiedniego przeprowadzenia zabiegu. Dzięki temu ryzyko urazu lub bólu jest zmniejszone do minimum.

Techniki te dzielą się na 5 rodzajów:

1. Połączenie dźwigni i pchnięcia.

2. Połączenie dźwigni i pchnięcia z zastosowaniem rozruchu - zabieg ten jest odmianą powyższej techniki a rozruch stosuje się w celu uniknięcia dyskomfortu przez pacjenta

3. Minimalna dźwignia i pchnięcie.

4. Pchnięcie bez użycia dźwigni.

5. Pchnięcie z rozruchem - polega na wykonywaniu oscylacyjnego rozruchu w kierunku ostatecznej manipulacji, dlatego w odpowiednim momencie pchnięcie jest pewnym wzmocnieniem oscylacji.

Ad.3. Techniki uciskowe o niewielkiej prędkości.

Techniki te wykonuje się wolno, wyczuwając moment rozluźnienia i poprawiającą się funkcję tkanek. Są technikami reaktywnymi, gdyż oczekuje się na reakcje tkankowe.

Podzielone zostały na 4 grupy:

1. Techniki z użyciem długotrwałej dźwigni.

2. Techniki z użyciem długotrwałej trakcji.

3. Techniki z użyciem długotrwałego ucisku.

4. Techniki z użyciem długotrwałej mobilizacji.

13.co w modelu holistycznym ( słowo itd)

Ad.13 Terapia manualna w modelu holistycznym (Rakowskiego) jest zwartym systemem zajmującym się leczeniem zaburzeń czynności narządu ruchu, ujmując go jako sferę integrującą osobowość człowieka. W następstwie tych zaburzeń pojawia się zmiana stanu tkanek okołostawowych, które przyjmują charakter patologicznej aktywności biologicznej. Model holistyczny terapii manualnej świadomie oraz aktywnie podąża za dynamiczną zmiennościa organizmu. Do tej zmienności dostosowuje procedury diagnostyczne, a także lecznicze. Bodźcami są zabiegi biomechaniczne, odruchowe oraz słowo. Ich zadaniem jest pozytywne stymulowanie osobowości ludzkiej do uruchomienia, a następnie podtrzymania procesu zdrowienia.

14.subluksacja

Ad.14 Subluksacja określana jest jako zaburzenie integralności, funkcji i prawidłowego ustawienia względem siebie segmentów ruchowych przy prawidłowym kontakcie powierzchni stawowych wobec siebie. Innymi słowami podwichnięcie to patologiczne przemieszczenie niewielkiego stopnia segmentu kręgosłupa. Subluksacja prowadzi do podrażnienia nerwu i zaburzenia jego funkcji.

15.Plaatsman jakie metody łączy

Ad.15 Terapia manualna wg koncepcji Plaatsmana

Holenderski fizjoterapeuta Ger Plaatsman z Amsterdamu opracował szkolenia terapii manualnej w systemie eklektycznym - znaczy to, że jest połączeniem wielu innych metod terapii manualnej Maitlanda, Cyriax'a, systemu diagnozy i terapii mechanicznej McKenziego, mobilizacji Briana Mulligana. Twierdzi, że jedynym sposobem aby zupełnie wyleczyć pacjenta jest znalezienie przyczyny jego problemu i podjęcie próby jej wyeliminowania. Wychodzi z założenia, że oprócz terapii przeciwbólowej należy stosować edukację pacjenta odnośnie postawy jego ciała i funkcjonowania w ciągu dnia, co daje lepsze efekty w dalszym postępowaniu terapeutycznym i uświadamia pacjenta, że on również ma wpływ na postępy w leczeniu.

Metoda opiera się na stosowaniu odpowiednich technik:

1. manipulacja

2. trakcja

3. kompresja

4. ryglowanie

5. ćwiczenia w pozycjach wyprostnych

6. ślizg stawowy

7. badanie gry stawowej

8. testy oporowe

9. terapia nerwowo - mięśniowa stabilizująca

16. dolegliwości Maitlanda

Ad.16 Maitland opracował 4 grupy klasyfikacji dolegliwości:

• zablokowanie mechaniczne - np. blokada odcinka lędźwiowego

terapia polega na mobilizacji powodującej otwarcie szpary stawowej po stronie zablokowanej. W przypadku gdy mobilizacje są nieskuteczne, stosuje się manipulacje

• dolegliwości pochodzenia więzadłowego i torebkowego

terapia polega na biernych ruchach fizjologicznych i ruchach dodatkowych stawów kręgosłupa

• dolegliwości pochodzenia zwyrodnieniowego i zapalnego

terapia polega na tym samym co terapia przy dolegliwościach pochodzenia więzadłowego i torebkowego

• dolegliwości pochodzenia korzeniowego - dolegliwości ograniczające w dużym stopniu możliwości ruchowe ze wskazaniem do leczenia inwazyjnego - terapia polega na technikach przeciwbólowych bierne ruchy rotacyjne o małej amplitudzie oraz trakcje

• dolegliwości umożliwiające lekką pracę - techniki: trakcje i ruchy bierne rotacyjne oraz mobilizacje w kierunku nie wywołującym dolegliwości bólowych, techniki uruchamiające struktury nerwowe (neuromobilizacje)

• dolegliwości chroniczne pochodzenia korzeniowego - techniki prowokujące objawy i techniki uruchamiające struktury nerwowe

17. opór fizjologiczny

Ad.17 - miękki - np.rozciągany mięsień

- elastyczny - np. rozciągana torebka stawowa wraz z więzadłami

-twardy - np. kość stanowi opór dla chrząstki

18. pozycja spoczynkowa w łokciu

Ad.18 zgięcie 70 stopni supinacja 10 stopni
19. co najpierw czynne, bierne, trakcja, ślizg

Ad.19 czynne, bierne, trakcja, ślizg
20. Maigne -jakie zaburzenia likwiduje,

Ad.20 Robert Maigne - francuski lekarz, zajmuje się wykrywaniem i likwidowaniem zaburzeń funkcjonalnych. Powstaje skurcz ochronny mięśni i blokada danej jednostki ruchowej. Za główną przyczynę zaburzeń czynnościowych narządu ruchu autor uznał zaburzenie równowagi statycznej stawów i mięśni.

Uszkodzenia mogą powstać w wyniku długotrwale utrzymywanych nieprawidłowych pozycji, poprzez wykonywanie gwałtownego i niekontrolowanego ruchu, przykurczu tkanek miękkich i osłabienia siły mięśniowej, chorób narządów wewnętrznych, przemęczenia organizmu i czynnika psychogennego.

Techniki opracowane przez Maigne'a są najbardziej efektywne w leczeniu małych uszkodzeń międzykręgowych zlokalizowanych w obrębie jednostki ruchowej kręgosłupa. Według autora metody, reakcją na przeciążenie jest zwiększenie napięcia struktur elastycznych, co w efekcie prowadzi do zmniejszenia światła otworu międzykręgowego.

II termin

1 Kaltenborn-czym się zajmuje: działanie przeciwbólowe,instruktaż, hypomobilizacje,ograniczenia hypermobilizacji 

• Ad.1 Założenia ogólne

Metoda Kaltenborna - Evjentha nazywana jest też Ortopedyczną Terapią Manualną. Badanie (ocena biomechaniczna i funkcjonalna) oparta jest o zasady badania wg Cyriaxa. Leczenie uwzględnia:

• środki łagodzące ból

• unieruchomienie - ogólne lub miejscowe

• fizykoterapia

• postępowanie specjalnie - trakcje, wibracje, oscylacje itp.

• Mobilizacja hypomobilności

• Mobilizacja tkanek miękkich - masaże, relaksacja poizometryczna, bierne rozciąganie struktur łącznotkankowych.

• Mobilizacje stawów - w pozycji spoczynkowej, poza pozycję spoczynkową, translatoryczne chwyty mobilizacyjne z szybkim pobudzeniem

• Mobilizacja tkanki nerwowej

• Ćwiczenia utrwalające ruchomość stawów i tkanek miękkich.

• Ograniczanie hypermobilności

• środki bierne, ćwiczenia czynne (instruktaż - kinezyterapia, autostretching, nauczanie czynności dnia codziennego)

2 PiR st. nadgarstkowy 

Ad.2
3 Zaburzenia wg McKenziego 

Ad.3 Zespół zaburzeń posturalnych - niezmienione patologicznie, elastyczne tkanki, które otaczają segment ruchowy znajdujący się w nadmiernym napięciu. Badanie nie wykazuje ograniczenia ruchomości. Ruchami pojedynczymi i powtarzalnymi nie można sprowokować bólu. Ból pojawia się przy długotrwale utrzymywanej nieprawidłowej postawie ciała. Zmiana pozycji zmniejsza ból. Ból jest przerywany zlokalizowany centralnie, przykręgosłupowo. Zaburzenia bólowe powodowane są przez nieprawidłowe statyczne zgięciowe pozycje.

Zespół zaburzeń funkcjonalnych - skrócenie tkanek miękkich okołokręgosłupowych, do których dochodzi w wyniku wieloletniej utrwalonej nieprawidłowej postawie kręgosłupa, w następstwie urazów lub zmian zwyrodnieniowych krążka międzykręgowego. Skrócone są elementy miękkie wokół elementów kostnych. Występuje ograniczenie ruchomości, powstają przykurcze, blizny i zrosty. Ból jest przerywany, występuje w osi długiej ciała. Pojawia się po uzyskaniu końcowego zakresu ruchu i znika, kiedy powraca się do pozycji wyjściowej.

Zespół zaburzeń strukturalnych - dochodzi do zmian w ustawieniu powierzchni stawowych, zaburzenia zakresu ruchu, czego przyczyną są postępujące zmiany zwyrodnieniowe krążka międzykręgowego. Ból ma charakter stały o zmiennym natężeniu. Ból występuje podczas całego zakresu ruchu. Mogą wystąpić szybkie zmiany obszaru bólowego i objawy neurologiczne, takie jak np. parestezje oraz ograniczenia ruchomości.

4 Maitland grupy kliniczne 

• Ad.4 - SIN - stan ostry, występują dolegliwości bólowe przy małym zakresie ruchu, które utrzymują się stosunkowo długo

• - EOR - jest to pojawiający się ból przy końcowym zakresie ruchu

• - ROM (PDM) - utrzymujący się ból przez cały czas trwania określonej czynności

• - MP - pojawiający się ból przy dłuższym czasie trwania danej czynności

5 Levit techniki zabiegowe 

Ad.5 Lewit wyróżnił następujące metody terapii tkanek miękkich:

1. rozciąganie skóry

2. rozciąganie tkanki łącznej

3. przesuwanie powięzi

4. relaksacja poizometryczna mięśni

5. stymulacja exteroceptywna

Ad.1. znajduje zastosowanie w przypadku stwierdzenia stref nadmiernej bolesności. Jest przeprowadzana bezboleśnie i przynosi podobne efekty do technik stosowanych w masażu, jak choćby rolowanie fałdu skórnego. Stosuje się podczas zwiększonego jej napięcia i w przypadku zwiększonego oporu przy rozciągnięciu jakiegoś jej fragmentu powierzchni.

Ad. 2. obejmuje głównie tkankę podskórną w bardzo napiętych mięśniach w pobliżu blizn, a w przypadku niemożności uchwycenia fałdem skóry rozciąganie to realizuje się jako ucisk.

Ad. 4. bardzo skuteczna przy usuwaniu punktów bólowych i przykurczach mięśni

Ad. 5. polega na stymulacji receptorów skórnych na powierzchni stopy bodźcami o różnym nasileniu.

6 Jakie techniki łączy Plattsman 

Ad.6 Holenderski fizjoterapeuta Ger Plaatsman z Amsterdamu opracował szkolenia terapii manualnej w systemie eklektycznym - znaczy to, że jest połączeniem wielu innych metod terapii manualnej Maitlanda, Cyriax'a, systemu diagnozy i terapii mechanicznej McKenziego, mobilizacji Briana Mulligana. Twierdzi, że jedynym sposobem aby zupełnie wyleczyć pacjenta jest znalezienie przyczyny jego problemu i podjęcie próby jej wyeliminowania. Wychodzi z założenia, że oprócz terapii przeciwbólowej należy stosować edukację pacjenta odnośnie postawy jego ciała i funkcjonowania w ciągu dnia, co daje lepsze efekty w dalszym postępowaniu terapeutycznym i uświadamia pacjenta, że on również ma wpływ na postępy w leczeniu.

Metoda opiera się na stosowaniu odpowiednich technik:

1. manipulacja

2. trakcja

3. kompresja

4. ryglowanie

5. ćwiczenia w pozycjach wyprostnych

6. ślizg stawowy

7. badanie gry stawowej

8. testy oporowe

9. terapia nerwowo - mięśniowa stabilizująca

7 Techniki Mulligana 

1. Ad.7 „NAGS” - Natural Apophyseal Glide - Naturalny ślizg w stawach międzywyrostkowych kręgosłupa

Jest to ruch ślizgu jednego stawu międzywyrostkowego w stosunku do drugiego przy pasywności pacjenta. Technikę „NAGS” można stosować jednostronnie w połączeniu z trakcją , rotacją i skłonem bocznym. Techniki „NAGS” są mobilizacjami wykonywanymi od połowy do końca zakresu ruchu w kierunku przednio - czaszkowym zgodnie z płaszczyzną leczniczą leczonego stawu. Stosuje się je w celu zwiększenia zakresu ruchu kręgosłupa i zmniejszenia dolegliwości bólowych. Technika „NAGS” powinna być wykonywana bezboleśnie.

2. „SNAGS” - Sustained Natural Apophyseal Glide - Naturalny przedłużony ślizg w stawach międzywyrostkowych kręgosłupa połączony z aktywnym ruchem pacjenta.

Techniki „SNAGS” posiadają kombinacje ślizgu stawowego w obrębie kręgosłupa. Wykorzystywane przez terapeutę przy współudziale czynnego ruchu pacjenta. Techniki „SNAGS” są wykonywane przy naturalnym obciążeniu. Pacjent znajduje się w pozycji funkcjonalnej, nie wymuszonej. Można je stosować dla wszystkich stawów kręgosłupa. Są mobilizacjami z aktywnym ruchem, ale stosuje się docisk. Powinny być wykonywane bezboleśnie. Wywołują szybki efekt przywrócenia funkcji. Mobilizacje przeprowadza się według metody Kaltenborna.

3. odwrotny „NAGS” - są to mobilizacje będące odwróceniem technik „NAGS”. Stosowane, gdy techniki „NAGS” są nieskuteczne. Odwrotność polega na tym, że przesunięcie jest dolnej powierzchni stawowej do góry.

8 Maigne jakie leczy i wykrywa zaburzenia 

Ad.8 Robert Maigne - francuski lekarz, zajmuje się wykrywaniem i likwidowaniem zaburzeń funkcjonalnych. Powstaje skurcz ochronny mięśni i blokada danej jednostki ruchowej. Za główną przyczynę zaburzeń czynnościowych narządu ruchu autor uznał zaburzenie równowagi statycznej stawów i mięśni.

Uszkodzenia mogą powstać w wyniku długotrwale utrzymywanych nieprawidłowych pozycji, poprzez wykonywanie gwałtownego i niekontrolowanego ruchu, przykurczu tkanek miękkich i osłabienia siły mięśniowej, chorób narządów wewnętrznych, przemęczenia organizmu i czynnika psychogennego.

Techniki opracowane przez Maigne'a są najbardziej efektywne w leczeniu małych uszkodzeń międzykręgowych zlokalizowanych w obrębie jednostki ruchowej kręgosłupa. Według autora metody, reakcją na przeciążenie jest zwiększenie napięcia struktur elastycznych, co w efekcie prowadzi do zmniejszenia światła otworu międzykręgowego.

9 W modelu holistycznym jakie bodźce 

Ad.9 Model holistyczny terapii manualnej świadomie oraz aktywnie podąża za dynamiczną zmiennościa organizmu. Do tej zmienności dostosowuje procedury diagnostyczne, a także lecznicze. Bodźcami są zabiegi biomechaniczne, odruchowe oraz słowo. Ich zadaniem jest pozytywne stymulowanie osobowości ludzkiej do uruchomienia, a następnie podtrzymania procesu zdrowienia.
10 Stymulacja mięśni antagonistycznych ile trwa 

Ad.10
11 Opór fizjologicznych 

Ad.11 miękki - np.rozciągany mięsień

- elastyczny - np. rozciągana torebka stawowa wraz z więzadłami

-twardy - np. kość stanowi opór dla chrząstki

12 Podzial tkanek Cyriaxa 

Ad.12 tkanki niekurczliwe, czyli pasywne, które obejmowały więzadła, kaletki, powięzie, torebki stawowe, oponę twardą i korzenie nerwowe oraz tkanki kurczliwe, czyli aktywne, do których zaliczył mięśnie, ścięgna i ich przyczepy do pewnych elementów kostnych.
13 Główne techniki lecznicze w met osteopatycznej 

Ad.13 Główne procedury lecznicze to:

1. Techniki rytmiczne (mobilizacja).

2. Techniki manipulacyjne (techniki pchnięcia).

3. Techniki uciskowe o niewielkiej prędkości.

Ad.1. Techniki rytmiczne.

Istotą tych technik są ruchy rytmiczne. Powtarzane ruchy są zmieniane przez różne czynniki modyfikujące. Techniki rytmiczne zależą od reakcji ze strony pacjenta i struktur, na które się oddziaływuje. Techniki będą się różnić pod względem tempa, rytmu, kierunku, siły, czasu trwania i ilości powtórzeń. Za ich pomocą dąży się do normalizacji ruchu, krążenia i drenażu oraz usunięcia dysfunkcji. Mogą być stosowane samodzielnie lub jako zabiegi przygotowujące do innych technik.

Techniki te dzielą się na 8 kategorii zabiegów:

9. Ugniatanie - rytmiczne ściskanie i masowanie tkanek miękkich w celu ich rozluźnienia i usunięcia zwiększonego napięcia.

10. Rozcieranie (rozciąganie) - rozsunięcie od siebie przyczepów mięśniowych.

11. Mobilizacja - dotyczy stosowania ruchu biernego przeprowadzonego z użyciem dźwigni i punktu podparcia. Dźwignia pozwala na uzyskanie efektu bez użycia dużych sił.

12. Głaskanie - zabieg ten stosuje się w terapii tkanek powierzchownych celem drenażu lub jako metodę łagodzącą.

13. Hamowanie - polega na nacisku, który wprowadza się wolno i utrzymuje dość długo, nawet przez minutę, a następnie powoli zmniejsza się ucisk.

14. Sprężynowanie - polega na narastającym ucisku na punkt kostny, niekiedy zabieg ten jest stosowany z krótką dźwignią. W sprężynowaniu stosuje się wolny ucisk i zwolnienie

15. Trakcja - polega na stabilizacji stawu sąsiedniego i przy użyciu rozciągania oddzielenia od siebie powierzchni stawowych.

16. Wibracja - celem wibracji jest polepszenie cyrkulacji krwi i drenażu. Wykonywana jest w stosunkowo szybkim tempie.

Ad.2. Techniki pchnięcia (manipulacje stawowe).

Są to zabiegi, które przeprowadza się z użyciem siły o dużej prędkości i niskiej amplitudzie. Jej działanie skoncentrowane jest na określonym punkcie, obszarze lub pewnej strukturze. Przy tej technice osiągnięcie końcowego zakresu ruchu jest niepotrzebne. Podczas, gdy zabieg jest wykonywany z właściwą prędkością, bezwładność tkanek może być właściwym oporem dla odpowiedniego przeprowadzenia zabiegu. Dzięki temu ryzyko urazu lub bólu jest zmniejszone do minimum.

Techniki te dzielą się na 5 rodzajów:

6. Połączenie dźwigni i pchnięcia.

7. Połączenie dźwigni i pchnięcia z zastosowaniem rozruchu - zabieg ten jest odmianą powyższej techniki a rozruch stosuje się w celu uniknięcia dyskomfortu przez pacjenta

8. Minimalna dźwignia i pchnięcie.

9. Pchnięcie bez użycia dźwigni.

10. Pchnięcie z rozruchem - polega na wykonywaniu oscylacyjnego rozruchu w kierunku ostatecznej manipulacji, dlatego w odpowiednim momencie pchnięcie jest pewnym wzmocnieniem oscylacji.

Ad.3. Techniki uciskowe o niewielkiej prędkości.

Techniki te wykonuje się wolno, wyczuwając moment rozluźnienia i poprawiającą się funkcję tkanek. Są technikami reaktywnymi, gdyż oczekuje się na reakcje tkankowe.

Podzielone zostały na 4 grupy:

1. Techniki z użyciem długotrwałej dźwigni.

2. Techniki z użyciem długotrwałej trakcji.

3. Techniki z użyciem długotrwałego ucisku.

4. Techniki z użyciem długotrwałej mobilizacji.

14 Pozycja spoczynkowa dla st.ramiennego 

Ad.14 staw ramienny - abductio 55, fleksjo 30

15 Co to jest ślizg 

Ad.15 przesunięcie powierzchni stawowych, które odbywa się równolegle do płaszczyzny terapeutycznej (wklęsłej)
16 Badanie ruchu u Kaltenborna

Ad.16

---