NAUCZANIE RUCHU-swoistym celem fizycznego kształcenia jest wywołanie zmian w zachowaniu ruchowym człowieka. Zmiany te są efektem uczenia się i nauczania motorycznego które oznacza wg Meinela- zdobywanie, doskonalenie, utrwalanie i stosowanie nowego ruchu. Nabywanie nowych umiejętności ruchowych może odbywać się w sposób niezamierzony na drodze prób i błedów lub pod kierunkiem nauczyciela. Celem zamierzonego nauczania jest opytmalne wykorzystanie jego walorów, opanowanie umiejętności ruchowych umożliwiających czynne uczestnictwo w kulturze fizycznej.uczeniu motorycznemu podlegają forma(technika)ruchu, siła, szybkość, wytrzymałość. Kształtowanie tych właściwości okreslane jest mianem treningu. Metody w Treningu: ciągła, przerywana w ich obrębie: jednostajna,zmienna,interwałowa,powtórzeniowa, Najbardziej charakterystyczne dla nauki ruchu są:analityczna, syntetyczna i mieszana.Dobór środków i metod zależy od warunków osobniczych( poziom dojrzałości organizmu, uzdolnien ruchowych i fizycznych, zasobu posiadanych doświadczeń i umiejętności motor. O doborze metod nauczania decydują również-rodzaj zadania ruchowego oraz faza procesu dydaktycznego.oprócz zasad w nauczaniu ruchu- indywidualizacji,systematyczności, stopniowani trudności,poglądowości,świadomości i trwałości efektów istotne znaczenie ma stosowanie reguł według których zachowania nagradzane ulegają wzmocnieniu a karane osłabieniu. Właściwości wzmacniające mogą mieć różne bodźce jak: słowa pochwały, gesty aprobatyi uznania, przyznawane przywileje, nagrody rzeczowe.FAZY przebiegu uczenia się u nauczania ruchu:
1)koordynacja ogólna-zaczyna się od ukształtowania wyobrażenia ruchu, a kończy na opanowaniu go w grubych zarysach. wyobrażenie kinestetyczne powstaje w zasadzie dopiero podczas wykonywania ruchu stąd większe jak się zdaje znaczenie pokazu aniżeli instrukcji słownej w tej fazie. Charkateryzuje ją: brak płynności, harmonii, rytmu, elastyczności w przebiegu ruchu 2) koordynacja precyzyjna- polega na poprawianiu doskonaleniu i różnicowaniu ruchu, aż do osiągnięcia pożądanej jego formy. Ponieważ koncentracja na szczegółach i eliminowanie błędów stwarza zagrożenie rozpadu ukształtowanej wcześniej koordynacji ogólnej celowe wydaje się stosowanie metody analityczno-syntetycznej w tej fazie.charakteryzuje ją: wzrost znaczenia metod werbalnych, informacji natychmiastowej, środków technicznych, dobrego sprzętu, udziału świadomości w nauczaniu i uczeniu się motorycznym.3) stabilizacja i adaptacja- opanowana czynność staje się nawykiem który może wchodzić w skład różnych przejawów postępowania i zachowania motorycznego. Następuje powrót do koncentracji na cel, doskonalą się skuteczność i precyzja ruchu. Charakteryzuje ją- stałość w przebiegu ruchu po torach zaokrąglonych i odporność na zakłócenia zewnetrzne. Po zakończeniu trzeciej fazy proces uczenia trwa nadal, następuje tzw. wzbogacanie umiejętności np.po opanowaniu pływania prymitywnego nauczanie poszczególnych stylów.
MOTORYCZNOŚĆ CZŁOWIEKA- Głównym celem fizycznego kształcenia jest nauczanie i usprawnianie organizmu. Podstawowym środkiem realizacji zadań w dziedzinie fiycznego kształcenia jest aktywność ruchowa. Zachowania ruchowe człowieka mogą być analizowane z różnych ounktów widzenia: historyczno- społecznego, anatomiczno-fizjologicznego, psychologicznego, biomechanicznego itp. jednym z głównych motywów badań nad motory. Rozumianą jako całokształt zachowań, możliwości i potrzeb ruchowych człowieka jest dążenie do zwiększenia skuteczności jego ruchów natomiast badań pedagogicznych podniesienie efektywności nauczania ruchu oraz zastosowań jako środka stymulacji rozwoju. Za względu na motywy i treść tych czynności można wyróżnić rodzaje motoryczności: produkcyjna, sportowa, wyrazowa. Pierwsza służy pracy i wytwarzaniu rzeczy, druga doskonaleniu coała trzecia-przekazywaniu informacji np. przez getykulacje. Współcześnie motoryczność sportowa spełnia funkcje kompensacyjną w stosunku do coraz uboższej i jednostronnej motoryczności produkcyjnej. Możliwość i stan motorycznego wyćwiczenia zależą od wilu uwarunkowań osobniczych.są to: wiek, płeć, a także indywidualne właściwości i predyspozycje kondycyjne, koordynacyjne i strukturalne. Dla praktyki fizycznego kształcenia dużą przydatność zdaje się posiadać podział właściwości osobniczych na: uzdolnienia ruchowe, uzdolnienia fizyczne, sprawność ruchową i sprawność fizyczną. Dwie pierwsze kategorie odzwierciedlają potencjalen mozliwości jednostki, pozostałe dwie aktualny stan czyli efekt rozwoju. Uzdolnienia ruchowe są to właściwości wrodzone, ujawniające się wtrakcie uczenia w postaci łatwego opanowywania nowych nieznanych dotąd form ruchu. Za miarę uzdolnien ruchowych przyjmuje się poziom elementówuznanych za reprezentatywne dla tej właściwości albo jego częsci,lub szybkość, dokładność i trwałość uczenia się nowych ruchów.najbardzie znane metody oceny uzdolnien ruchowych: testy Oziereckiego, oraz dwoch ameryk. Bracea i Johnsona oraz test Pietera.Efektem fizycznego kształcenia jest rozwój sprawności ruchowej i fizycznej. Pierwsza odzwierciedla aktualne możliwości człowieka w zakresie władania aparatem ruchu, druga charakteryzuje gotowość orgaznizmu do realizacji zadań ruchowych. Metody oceny sprawności fizycznej i ruchowej w skali Europy: Miernik sprawności fizycznej Mydlarskiego, Miernik sprawności fizycznej Trześniowskiego, test analityczny sprawności fizycznej Denisiuka, metoda syntetycznej oceny ogólnej sprawności fizycznej Kurasia orazindeks sprawności fizycznej Zuchory. W skali międzynarodowej.Europejski test sprawności fizycznej -Eurofit
FORMY UCZESTNICTWA W KUL.FIZ.- WYCHOWANIE FIZYCZNE -rozumiane jako wychowanie przez kulture i do niej-stanowi jej fundament. Polega na tym ze spełnia ono podwójną rolę:zaspokaja doraźne potrzebyw zakresie stymulacji fizycznego rozwoju oraz służy przygotowaniu do dbałości o ciało poustaniu stosunku wychowawczego. Wychowanie fiz jest równocześnie integralnym składnikiem systemu edukacji. Samo pojęcie wychowanie oznacza proces przygotowania młodych pokoleń do dorosłego zycia. Proces ten obejmuje całokształt intencjonalnych odziaływań zmierzających do rozwoju różnorodnych dyspozycji osobniczych warunkujących skuteczne i zgodne z normami społecznymi postępowanie.postepowanie skuteczne zalezy od wiedzy i umiejętności, zachowanie społecznie pożądane od postawy i motywacji.przekazywanie wiedzy i umiejętności odbywa się poprzez oddziaływanie na sferę intelektualno-sprawnościową przyczyniając się do rozwouj jego kompetencji technologicznych,natomias kształtowanie postaw i motywacji w wyniku odziaływania na sferę emocjonalno-wolicjonalną wpływając na rozwój kompetencji aksjologicznych..jakkolwiek w praktycznym działaniu nie da się oddzielić procesów kształcenia i wychowania ich efekty nie zawszemuszą być zgodne. Mogą być pozytywne po stronie kompetencji technologicznych a zarazem aksjologicznych albo tylko po jednej z tych stron bądź pozytywne po jednej a negatywne po drugiej. Mówiąc o wych fiz można mieć na myśli zarówno kształcenie ciała jak i kształtowanie postaw wobec ciała lub tez jedno i drugie. W pierwszym przypadku możemy mówic o fizycznym kształceniu w drugim o fizycznym wychowaniu w ścisłym znaczeniu. Jedno i drugie łacznie składa się na proces wychowania fizycznego w szerokim znaczeniu lub inaczej fiz edukację. W prcesie kształcenia i wychowania ukształtowały się historycznie i koegzystują do dnia dzisiejszego dwie głowne koncepcje: biotechniczna i humanistyczna. REKREACJA FIZYCZNA- obejmuje ludzi tzw.drugiego i trzeciego wieku. Samo pojęcia rekreacja- dotycz wszelkich form racjonalnego spożytkowania czasu wolnego od pracy na odnowę sił i samodoskonalenie. Rekreacja fizyczna jest to forma uczestnictwa w kulturze fizycznej ludzi głównie w wieku produkcyjnym i poprodukcyjnym której celem jest renowacja podtrzymanie i pomnożenie zdrowia,sprawności fizycznej i urody ciałaa podstawowym środkiem- aktywność ruchowa. Rekreacja fiyzczna ze względu na jej walory profilaktyczno- terapeutyczne staje się się coraz cześciej powinnością współczesnego człowieka zarówno względem siebie jak i całego społeczeństwa. Znaczenie rekreacji w:1)profilaktyce i terapi chorób cywilizacyjnych(funkcja zdrowotna)2 usuwanie zmęczenia po pracy(f. Regenracyjna)3.uwalnianie od stresów,napięć i obciążen(f. Społeczno-afiliacyjna)4.zaspokajanie potrzeby samorealizacji(f. Autoekspresyjna)5.wyrównywanie braków codziennego zycia(f. Kompensacyjna)6 przeciwdziałanie procesom starzenia się(f. Antyinwolucyjna)
REHABILITACJA RUCHOWA- słowo rehab - przywracać do stanu właściwego.w odniesieniu do zdrowia oznacza kompleksowe oddziaływanie na osoby okresowo lub stale niepełnosprawne mające na celu przywrócenie im optymalnej sprawności psychofizycznej i zdatności społecznej. Rehabilitacja ruchowa- jest tą formą rahab zdrowotnej a zarazem formą uczestnictwa w kulturze fizycznej której celem jest przywracanie lub kompensacja utraconych w następstwie choroby lub kalectwa funkcji psychomotorycznych i ubytków somatycznych za pomocą fizycznych srodków a zwłaszcza ruchu. Coraz częsciej bywa zastępowana terminem fizjoterapia w skałd której wchodzą kinezyterapia fizykoterapia miasaż. Początkowo reh ruchowa miała głownie zastosowanie w chorobach i dysfunkcjach narządu ruchu. Dzisiaj stanowi nieodłączny element postępowania leczniczego w wiekszości schorzeń. Do nie watpliwych zalet reh należy m. In. Brak skutków ubocznych, jak również dodatni jej wpływ na stan psychiczny pacjenta.o miejscu reh ruchowej w kulturze świadczy nie tylko jej gimnastyczny rodowód ale także powiazania ze wszystkimi formami uczestnictwa w tej dziedzinie kult. Najścislejsze związki reh ruchowej z wychowaniem fizycznym dotyczą korektywy. SPORT- współcześnie słowo to tak jest wiloznaczne ze wyrwane z kontekstu może budzić dowolne skojarzenia. Sport może występować w trojakiej roli jako: widowisko(sport pasywny), środek realizacji celów pozasportowych(sport instrumentalny), wartość sama dla siebie( sport autoteliczny). Sam udział w widowisku sportowym nie jest warunkiem koniecznym ani wystarczającym uczestnictw w kulturze fizycznej. Sport instrumentalny wchodzi na równi z innymi przejwami aktywności ruchowej w zakres środków służących realizacji innych pozasportowych potrzeb człowieka. Znamienną cech tak rozumianego sportu jest dobór dyscyplin sportowych pod kątem potrzeb a niekiedy nawet niedostatków np. somoatyczno-motorycznych człowieka. Odmienne reguły rządzą sportem autotelicznym a wiec takim który nie wymaga uzasadniania prze inne wartości lecz jako wyraz odwiecznych dążeń agonistycznych i perfekcjonistycznych człowieka stanowi wartość samą w sobie. Interpretacja sportu: fenomenologiczna- sport jest wyrazem dążeń człowieka do osiągnięcia nieosiągalnego, zaspokaja potrzebę zycia w świecie iluzji umożliwiając ucieczke od świat zwykłaego. Psychoanalityczna- sport to przejw reakcji na frustracje człowieka wynikająca z niemożności zaspokojenia róznych potrzeb i aspiracji. Antropologiczno-kulturowa- sport jako element stylu zycia wynikający z ukształtowanych wartości i utrwalonych w różnych zbiorowościach wzorów zachowań. Semityczna- sport jest symbolicznym wyrazem znaczeń przypisywanych przez ludzi takim wartościom jak zwycięstwo porażka siła słabość. Strukturalo-funkcjonalan sytuującą sport pośród innych elementów kultury jak wierzenia, ideologie,zwyczaje,obyczaje. Aksjologiczna- doszukująca się w sporcie zarówno elementów kulturybytu jak i kultury społecznej a takzę kultury symbolicznej.
EDUKACJA- intencjonalny przekaz wartości i wzorów zachowań z pokolenia na pokolenie. Najogólniej a zarazem najprościej można powiedzieć ze edukacja czyli szeroko rozumiane wychowanie to proces przygotowania młodych pokoleń do dorosłego samodzielnego życia. Ponieważ świat człowieka to świat kultury celem tego procesu jest przygotowanie do uczestnictwa w kulturze i pomnożenie jej dorobku. W społeczeństwach pierwotnych zadania przygotowania młodych pokoleń do dorosłego życia spoczywało na rodzicach. Z czasem jednak w miarę wzrostu i różnicowania się zasobów kultury rolę tą przejęły wyspecjalizowane instytucje oświatowe. Jeszcze nie dawno przygotowanie do życia polegało głownie na wychowaniu do uczestnictwa w kulturze pracy, współcześnie dominującą rolę w procesie edukacji zaczyna odgrywać przygotowanie do samodoskonalenia i samokształcenia. Na treść edukacji składają się zawsze wzory zachowań i wzory wartości. Przekaz wzorów zachowań umożliwia korzystanie ze zdobyczy kultury i pomnożenia jej dorobku. Wzory wartości ułatwiają odróżnienie dobra od zła atym samym dokonywanie wyborów. EDUKACJA FIZYCZNA- intencjonalny przekaz wzorów wartości i wzorów zachowań dotyczący ciała. Efekty fizycznej edukacji(zwanej oficjalnie wychowaniem fizycznym) są zawsze psychofizyczne, niezależnie od tego jakie cele są temu procesowi oficjalnie przypisane. Edukacja fizyczna na wiele wieków została niesłusznie zredukowana do roli ćwiczenia ciała jako biologicznego podłoża dla psychicznego rozwoju. W nowoczesnym rozumieniu celem poszczególnych dziedzin edukacji jest kształcenie odrębnych stron osobowości, w konsekwencji na wychowaniu fizycznym spoczywa odpowiedzialność za przygotowanie młodych pokoleń do uczestnictwa w kulturze fizycznej.
KSZTAŁCENIE- intencjonalny przekaz wiedzy i umiejętności z pokolenia na pokolenie. Efektem kształcenia są wiedza i umiejętności umożliwiające skuteczne i sprawne postępowanie. Wiedza umiejętności składają się na kompetencje technologiczne umożliwiające uczestnictwo w kul i wzbogacenie jej zasobów. Wraz z postępem cywilizacyjnym rośnie znaczenie wykształcenia a zarazem zawęża się jego zakres. Przedmiotem kształcenia mogą być tylko te wiadomości i umiejętności które wcześniej zostały odkryte i weszły do dorobku kultury. Przekazywanie i przyswajanie wiedzy i umiejętności w procesie kształcenia wpływa na rozwój człowieka dzięki czemu może on uzyskane kompetencje intelektualno sprawnościowe nie tylko wykorzystywać ale także twórczo rozwijać. W ten sposób dokonuje się postęp który w okresach szczególnego przyspieszania nosi nazwę rewolucji naukowo- technicznej. WYCHOWANIE- intencjonalny przekaz ideałów i wzorów postępowania z pokolenia na pokolenie. Celem wychowania jest rozwijanie dyspozycji kierunkowych orientujących w tym czym należy się w swoim postępowaniu kierować. Istotą wych jest zawsze dążenie do urzeczywistnienia jakichś ideałów, które mają znaczenie dla jednostki lub dla społeczeństwa bądź jednego i drugiego. Chociaż celem wychowania niejako z definicji jest przygotowanie do czegoś co będzie miało miejsce w przyszłości na jego treść mogą się składać tylko te wzory norm wartości i ideałów które wcześniej zostały wykreowane i współcześnie są uznawane.
FUNKCJE W KUL FIZ.- FUNKCJA KOMPENSACYJNO-KOREKTYWNA- skutki oddziaływania niekorzystnych warunków zapobiegawczych wyraża się kompensacyjna funkcja uczestnictwa w kulturze fizycznej. Działania kompensacyjne zbyt późno rozpoczęte lub za mało intensywne w stosunku do siły i czasu trwania niekorzystnych warunków otoczenia mogą okazać się nieskuteczne. Dochodzi wówczas do utrwalenia się patologicznych zmian przystosowawczych wymagających postępowania korekcyjnego. Kompensacje i korektywę różnią intencje. W pierwszym przypadku chodzi o zapobieganie w drugim leczenie. Łączy je natomiast podobieństwo środków oddziaływania. W okresie rozwoju organizm jest najbardziej plastyczny a tym samym podatny na ślepe działanie hiperadaptacji. Równocześnie w okresie tym stosunkowo najłatwiej zapobiegać na drodze kompensacji i leczyć w toku postępowania korekcyjnego wszelkie zaburzenia prawidłowości rozwoju. W okresie dojrzewania kompensacja i korektywa powinny koncentrować się głownie wokół profilaktyki oraz terapii schorzeń zawodowych i cywilizacyjnych jak otyłość, schorzenia narządu ruchu, krążenia i oddychania. Dobór środków ruchowych zwłaszcza w przypadku kompensacji powinien być ściśle dostosowany do rodzaju czynności zawodowych i trybu życia. W wieku tym znacznie trudniej jest leczyć niż zapobiegać. W okresie starzenia się kompensacyjna funkcja uczestnictwa w kulturze fizycznej oprócz łagodzenia skutków przejścia z aktywnego do pasywnego zawodowo trybu życia winna przejawiać się w zapobieganiu przedwczesnym zmianom starczym w obrębie poszczególnych układów. FUNKCJA ADAPTACYJNA- Zdolność do adaptacji należy do najbardziej znamiennych cech życia, umożliwiając zachowanie stałości środowiska wewnętrznego w zmieniających się warunkach otoczenia. W okresie rozwoju polega ona na dążeniu do podwyższenia tolerancji ustroju na działanie możliwie wszystkich bodźców generowanych przez środowisko zewnętrzne, w fazie dojrzałości na wspomaganiu procesu przystosowania się do środowiska życia i warunków pracy zawodowej natomiast w okresie starzenia się na łagodzeniu skutków zmiany trybu życia w związku z przejściem w stan spoczynku oraz ograniczoną sprawnością i wydolnością organizmu w wyniku zmian starczych. FUNKCJA STYMULACYJNA- stymulacja oznacz pobudzenie czynności organizmu a w konsekwencji jego rozwój. W pierwszej fazie zycia(młodość) polega ona wspomaganiu rozwoju(funkcja proewolucyjna) w drugiej(dojrzałość) na podtrzymywaniu osiągniętego stanu w tym względzie (funkcja konserwacyjna) w trzeciej(starość) zaś na czynnym przeciwdziałaniu zmianom starczym (funkcja antyinwolucyjna).
KULTURA FIZYCZNA- ogół uznawanych wartości, utrwalonych zachowań i ich rezultatów dotyczących przymiotów ludzkiego ciała. Kryteria kultury fizycznej to zarówno stan świadomości na temat potrzeb i możliwości swojego ciała w zakresie aktywności ruchowej jak i odpowiednie zachowania służące ich realizacji a także relatywne do tych potrzeb i możliwości rezultaty owych zachowań. Kryteria te są względem siebie komplementarne( wzajemnie uzupełniające) nie podlegają hierarchizacji oraz odnoszą się w jednakowym stopniu do pojedynczych ludzi jak i całych zbiorowości a nawet pokoleń. są one równocześnie miarą rzeczywistej efektywności wychowania młodych pokoleń przez kulturę fizyczną i do niej a wiec szkolnego wychowania fizycznego. POSTAWA- oznacza względnie trwała dyspozycję do zachowań względem czegoś co jest znane i wywołuje pozytywne lub negatywne uczucia. Postawa jest podstawową kategorią pojęciową w przypadku fizycznego wychowania. Celem swoistym fizycznego wychowania jest kształtowanie postaw prosomatycznych czyli pozytywnych nastawień do tego wszystkiego co stanowi treść fizycznego kształcenia. Postawa stanowi strukturalną właściwość osobowości w skał której wchodzą elementy: poznawczy- czyli wiedza o przedmiocie postawy. Emocjonalny- czyli uczucia wobec przedmiotu postawy i działaniowy czyli skłonność do zachowań wobec przedmiotu postawy. Mówiąc o wywieraniu wpływu wychowawczego na postawę można mieć na myśli: kształtowanie, zmianę natężenia (w stosunku do stanu wcześniejszego) albo też zmianę kierunku ( z negatywnego na pozytywny lub odwrotnie). W procesie fizycznego wychowania najczęściej ma miejsce dążenie do zwiększenia natężenia już istniejących pozytywnych nastawień wobec kultury fizycznej. Nie można jednak wykluczyć przypadków postaw negatywnych zwłaszcza wśród uczniów przeciętnie sprawnych, ukształtowanych w następstwie przykrych doświadczeń wynikających niekiedy również z błędów nauczyciela. Zmiana kierunku postawy z negatywnego na pozytywny lub odwrotnie (reedukacja) jest oczywiście znacznie trudniejszym przedsięwzięciem wychowawczym aniżeli kształtowanie jej od początku. Ważną kategorią jakościową postawy jest trwałość. Trwałość dyspozycji do zachowań u podłoża których leży pozytywny stosunek do potrzeb higieniczno zdrowotnych, rozwojowo- sprawnościowych i estetyczno- hedonistycznych własnego ciała, stanowi podstawowe kryterium kultury fizycznej człowieka a zarazem miarę skuteczności jego fizycznego wychowania.
PRAKSEOLOGIA- nauka ta zwana przez najwybitniejszego współtwórcę Kotarbińskiego logiką czynu rozpatruje wszelkie działania celowe w aspekcie ich skuteczności, sprawności, celowości, praktyczności i twórczości. Demel wyróżnił w nim następujące ogniwa: diagnozę (rozpoznawanie warunków) prognozę (przewidywanie skutków), ordynację (programowanie środków) realizację (wykonawstwo programu) i epikryzę (ocenę efektów). DIAGNOZA- przedmiotem diagnozy jako m. In. Podstawy racjonalnego doboru środków kształcenia i wych fiz są warunki osobnicze jakie reprezentuje wychowanek w zakresie zdrowia, sprawności, odporności i wydolności organizmu oraz uzdolnień, zainteresowań, aspiracji i potrzeb ruchowych a także pozaosobnicze-pozostające w dyspozycji wychowawcy. Warsztat diagnostyczny nauczyciela powinien zawierać narzędzia do oceny rozwoju fizycznego postawy i budowy ciała sprawności fizycznej i ruchowej itp. PROGNOZA- jest procesem myślowym, zmierzającym na drodze dedukcji na podstawie wcześniejszego rozpoznania, do określenia z większym od przypadkowego prawdopodobieństwem możliwych do uzyskania rezultatów. Jej trafność zależy w równym stopniu od rzetelności i trafności diagnozy jak i znajomości praw rządzących biologicznym i społecznym rozwojem wychowanków. Rolę w przewidywaniu postępów mogą odegrać typowe metody i narzędzia jak np. testy uzdolnień ruchowych metody oceny temp i harmonii rozrostu itp. ZAPROGRAMOWANIE- program taki oprócz warunków osobniczych musi również uwzględniać warunki pozaosobnicze, związane z wyposażeniem materialnym szczeblem organizacyjnym i profilem edukacyjnym szkło, tradycjami i infrastrukturą środowiska w zakresie kul fiz, poziomem świadomości pedagogicznej rodziców i opiekunów ucznia oraz właściwościami fizjograficznym i urbanistycznymi środowiska jego zamieszkania. REALIZACJA- jest nie wątpliwie najbardziej spektakularnym ogniwem procesu wychowani fizycznego dlatego pewnie najczęściej stanowi podstawowe kryterium oceny pracy nauczyciela zwłaszcza ze strony nadzoru pedagogicznego. W odróżnieniu od diagnozy prognozy i ordynacji ogniwo wykonawcze procesu kształcenia i wychowania fiz stawia przed nim wymagania wykraczające poza sferę intelektualno-sprawnościową. Efekty zależą w równym stopniu od tego kim jest nauczyciel a więc od jego cech osobowości. OCENA EFEKTÓW- stwarza jedyną szansę ulepszenia pracy nauczyciela na podstawie racjonalnych przesłanek porzez konfrontacje osiągnięć z zamierzeniami. Równocześnie może ona stanowić ogniwo wyjściowe do następnego cyklu działań. Ocena efektów dokonywana przez nauczyciela powinna być połączona z wdrażaniem uczniów do samokontroli i samooceny stanu zdrowia, sprawności i wydolności jako podstawy samokształcenia i samodoskonalenia fizycznego w życiu późniejszym. Oprócz ocen końcowej ważne jest także prowadzeni bieżącej kontroli postępów w celu doraźnej korekty postępowania dydaktyczno-wychowawczego.
SPIS TREŚCI
1.NUCZANIE RUCHU
2 MOTORYCZNOŚĆ CZŁOWIEKA
3 FORMY UCZESTNICTWA ,-WYCHOWANIE, REKREACJA
4 REHABILITACJA , SPORT
5 EDUKACJA,EDUKACJA FIZYCZNA, WYCHOWANIE, KSZTAŁCENIE
6 FUNKCJE KOMP-KORE., ADAPTACYJNA, STYMULACYJNA
7.KULTURA FIZYCZNA, POSTAWA
8 PRAKSEOLOGIA