……………………….

………………………..

………………………..

Tel.: ………………………..

EWU :……………

DYREKTOR

WOJSKOWEGO BIURA

EMERYTALNEGO

w ……………………..

ul. …………………………

W N I O S E K

o ponowne ustalenie świadczeń emerytalnych

Na podstawie art. 155, art. 156 §.1 pkt 2, 3 i 7, art.157 §2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071) w związku z art. 32 ust. 1 i 48a ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ( tekst jednolity:. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66) wnoszę o:

1. stwierdzenie - przy zastosowaniu art. 156 kpa - nieważności decyzji

waloryzacyjnych wydanych po 1 stycznia 1999 r., które zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, poprzez to, że bezzasadnie zastosowano waloryzację mojej emerytury w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118) (zwanej dalej ustawą FUS);

2. ponowne ustalenie wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez

wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, które zostały przyznane decyzją z dnia …………………. roku Wojskowego Biura Emerytalnego w ……………………… ;

3. wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między

przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w ……… roku, według zasad określonych w art. 5, 6 i art. 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 1994 r. nr 10, poz. 36), a zaniżonymi przez Wojskowe Biuro Emerytalne w …………………………….. od 1 stycznia 1999 roku poprzez zastosowanie wadliwych podstaw prawnych do decyzji waloryzacyjnych.

UZASADNIENIE

Założenie główne:

1. Art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z

Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie). A ja już byłem w tym czasie na emeryturze.

2. Z uzasadnienia Wyroku Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 20 grudnia 1999 r. Sygn.

K 4/99) jasno i jednoznacznie wynika, że „… nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

3. „Naprawienie błędu zawartego w decyzji wojskowego organu emerytalnego jest obowiązkiem prawnym tego organu, a postępowanie polegające na przywróceniu stanu zgodnego z prawem, nie narusza praw emeryta”.
(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 1999 r., sygn. III AUa 130/99)

4. Zaweto wana przez Prezydenta RP Ustawa z dnia 11 grudnia 1997 r., „o waloryzacji niektórych emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw” pozostawiała w mocy art. 5 i art. 6. wojskowej ustawy emerytalnej z grudnia 1993 roku, jak również zapisy w ustawach innych służb mundurowych, sędziów i prokuratorów.

5. W piśmie uzasadniającym wniosek wprowadzający pod obrady projekt Ustawy FUS zawierał wyraźną intencję „ustawodawcy”: nie dotyczy rolników i tych, którzy już są emerytami.

Szczegóły uzasadnienia:

1. Na emeryturę przeszedłem z dniem ……………….. roku, czyli jeszcze w czasie

obowiązywania ustawy z 16 grudnia 1972 roku (Dz.U. z 1983 r. nr 29, poz 139 z późn. zmianami). Ustawa ta była znowelizowana nową ustawą z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. nr 10 poz. 36, z 1994 r.), na podstawie której nabyłem słuszne prawa materialne z tytułu wysługi lat do świadczenia emerytalnego w wysokości określonej art. 5, stanowiącym, że podstawę wymiaru emerytury stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, oraz art. 6, który określał sposób utrzymania wartości ekonomicznej pozyskanego świadczenia (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) poprzez tryb waloryzacji świadczenia emerytalnego w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska {a w wypadku ograniczenia świadczenia z tytułu osiągania wynagrodzenia <Art. 40> podstawą ograniczenia jest podstawa wymiaru emerytury lub renty}.

2. Otrzymywane przeze mnie świadczenia emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, naliczane

według decyzji uwzględniających zasady waloryzacji świadczeń o wskaźnik wzrostu cen, tzn. według zasad dotyczących tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po 2 stycznia 1999 roku (art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach z FUS, są drastycznie niższe od świadczeń, których wartość ekonomiczna jest integralnie związana z uposażeniem zasadniczym żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, co określała wojskowa ustawa emerytalna z 10 grudnia 1993 roku opublikowana 26 stycznia 1994 roku, pod której rygorami stałem się emerytem, oraz są niższe od świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy aktualnie odchodzących na emeryturę, a posiadających te same cechy relewantne.

Fakt ten jest sprzeczny z zasadą równości (uzasadnienie wyroku Trybunału

Konstytucyjnego z dnia 26.10.2004 roku, Sygn. SK 7/04), określoną art. 32 ust.1 Konstytucji

Rzeczypospolitej Polskiej.

W relacji do mojej osoby wydawanie decyzji waloryzacyjnych przez organ emerytalny po

1 stycznia 1999 roku w oparciu o przepisy ustawy o FUS było - w mojej ocenie - rażącym naruszeniem prawa, bowiem art. 1 ust. 2 pkt. 1 przytoczonej powyżej ustawy o FUS jednoznacznie stwierdzał, że przepisy tej ustawy odnoszą się do żołnierzy zawodowych, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w czynnej służbie wojskowej. Gdyby, bowiem rozumować a contrario, że przepisy tej ustawy dotyczą wszystkich żołnierzy i tych w służbie i emerytów, to zapis art. 1 ust. 2 pkt 1 byłby zbędny. Jeśli zaś ustawodawca umieścił go w ustawie o FUS i jednoznacznie zakreślił krąg podmiotowy, to stosowanie tych przepisów do będących już na emeryturze (rencie) żołnierzy było - w mojej ocenie - prawnie nieuzasadnione. Dlatego też zastosowanie przepisów ustawy o FUS było w rażącej sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawnego, wyrażonymi w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym decyzje waloryzacyjne wydawane przez wojskowy organ emerytalny w

stosunku do mojej osoby, emeryta z ……… roku, były wydane z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 kpa) i w sprzeczności ze słusznym interesem strony (art. 155 kpa).

3. W dniu wejścia w życie ustawy o FUS byłem już na emeryturze i pobierałem świadczenie

emerytalne w oparciu o przepisy ustawy z 1993 roku, w związku z czym art. 1, ust. 2 ustawy o FUS jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie).

Ustawodawca w relacji do mojej osoby, jako świadczeniobiorcy od ………..

roku, zachował waloryzację „uposażeniową” na podstawie art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu (Dz. U. nr 10, poz. 36), poprzez wyłączenie przepisami art. 1 ust. 2 świadczeniobiorców spod wprowadzanych zmian ustawą o FUS.

Co więcej ustawodawca w ustawie o FUS, w części Przepisy końcowe i uchylające, art.

195 nie pozbawiał mocy obowiązującej art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku.

Fakt obowiązywania tych przepisów potwierdza również Wyrok Trybunału

Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99), gdzie w dołączonym uzasadnieniu (OTK 7/99, poz. 165) zawarte jest stwierdzenie:

„ Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1, ust. 2 ustawy o emeryturach i

rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury lub renty oraz innych świadczeń przysługujących dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

„Zdaniem Prokuratora Generalnego można, zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień”.

W podobnym tonie wypowiada się Rzecznik Praw Obywatelskich

w odpowiedzi na zbiorową PETYCJĘ do centralnych organów władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, którą otrzymaliśmy z Biura RPO (pismo RPO-559037-IX/07/ZS z dnia 25.07.2008 roku), a którego fragment załączam poniżej:

(cytat):„Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system ubezpieczenia

społecznego nie obejmował żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym systemem zaopatrzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.

Obowiązujący od 1999 r. system ubezpieczeń społecznych objął także

żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy wstąpili do służby po dniu 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. nr 39,poz.353 z późn. zm.). Tym osobom miało przysługiwać prawo do emerytury lub renty na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. (….)

Tak więc jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb

mundurowych, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r. mieli zachować prawo do emerytury lub renty na zasadach określonych w ustawach z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, oraz z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin” (koniec cytatu).

4. Wojskowe Biuro Emerytalne w ………………. po 1 stycznia 1999 roku nie

stosowało art. 53 wojskowej ustawy emerytalnej w celu zniesienia dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń i możliwie ścisłego powiązania wysokości emerytury z wysokością dochodów osiąganych w okresie aktywności zawodowej, co zalecał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8 maja 2000 roku (Sygn. SK 22/99; Dz. U. 2000, nr 38, poz. 438) i ustawodawca poprzez wprowadzenie 1 lipca 2004 roku zależności między podstawą emerytury, a uposażeniem żołnierza określonego ustawą z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, co znalazło odzwierciedlenie w nowelizacji art. 5, 3 ust. 1, pkt.8 wojskowej ustawy emerytalnej i art. 1, który określa, że żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa (na zasadach określonych w ustawie) zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat (…), natomiast przepisy art. 53, ust. 1 zobowiązują wojskowe organy emerytalne do ustalenia świadczenia na nowo z urzędu.

Reasumując:

Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe. Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym wojskowych organów emerytalnych w …………………. zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku , nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.

W tym świetle niezrozumiałe jest, na jakiej podstawie prawnej dyrektor WBE w …………………… pozbawił mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego, a tym samym arbitralnie i znacząco obniżył moje świadczenia, a poprzez to obniżył rażąco standard mojego życia i mojej rodziny!

WOBEC POWYŻSZEGO -

WNOSZĘ O PONOWNE i ZGODNE Z OBOWIĄZUJĄCYM PRAWEM PRZELICZENIE MOJEJ EMERYTURY I PRZELANIE W USTAWOWYM TERMINIE WRAZ Z USTAWOWYMI ODSETKAMI NALEŻNYCH MI KWOT NA MOJE KONTO BANKOWE.

Podpis

…………………..

Wyk. zrg (0………………..)

Wyk. w 2 egz.

Egz. Nr 1-adresat

Egz. Nr 2- akta nadawcy

W załączeniu:

1. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku- wycinek z podkreśleniem

2. Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku Sygn.K.4/99 ( wypis z Uzasadnienia, s.5)

USTAWA Załącznik nr 1 do Wniosku

(wycinek)

z dnia 17 grudnia 1998 r.

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(Dz. U. z dnia 30 grudnia 1998 r.)

Dział I

Przepisy ogólne

Rozdział 1

Zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy

Art. 1. 1. Ustawa określa:

  1)   warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych,

  2)   zasady ustalania wysokości świadczeń,

  3)   zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty świadczeń.

2. Warunki nabywania prawa do emerytury i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla:

  1)   żołnierzy zawodowych,

  2)   funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie oraz dla członków ich rodzin, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.

3. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują jednak osobom wymienionym w ust. 2, jeżeli nie spełniają one warunków nabywania prawa do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.

4. Warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych przysługujących z bez-pieczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz wysokość tych świadczeń określają odrębne przepisy.

Załącznik nr 2 do Wniosku

Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku

Sygn.K.4/99

(Uzasadnienie, s.5)

Prokurator Generalny ustosunkował się następnie do zarzutów dotyczących niekonstytucyjności art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy oraz art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.

Zauważył, że nowe zasady zawieszalności świadczeń pobieranych w systemie zaopatrzenia powszechnego są korzystniejsze niż obowiązujące poprzednio. Natomiast inaczej jest, jeżeli chodzi o emerytów służb mundurowych. Dlatego, zdaniem Prokuratora Generalnego, uzasadniony jest zarzut naruszenia przez wskazane przepisy zasady ochrony praw słusznie nabytych.

Prokurator Generalny dodał, że Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie wypowiadał się, iż nakaz przestrzegania powyższej zasady nie ma charakteru absolutnego (orzeczenie z 29 stycznia 1992 r., K. 15/91, OTK w 1992, cz. I, poz. 8, orzeczenie z 24 maja 1994 r., K. 1/94, OTK 1994, cz. I, poz. 10). Przy czym uściślając pojęcie “szczególnych okoliczności” uzasadniających odstępstwo od zasady ochrony praw nabytych, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że odnosi je do sytuacji nadzwyczaj wyjątkowych, gdy ze względów obiektywnych istnieje potrzeba dania pierwszeństwa określonej wartości chronionej bądź znajdującej swoje oparcie w konstytucji. W opinii Prokuratora Generalnego w omawianym przypadku nie zachodzi taka wyjątkowość sytuacji. Podkreślił, że zachowaniu uprzednio obowiązujących przepisów nie przeciwstawia się inny ważny interes, w szczególności interes państwa, gdyż regulacja taka nie ma bezpośredniego wpływu na wydatki budżetu państwa, ani na sprawność wdrażania kolejnego etapu reformy ubezpieczeń społecznych.

Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury i renty oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r. (wytł. moje- zg)

7

---