1976.06.09 uchwała SN VI KZP 13/75 OSNKW 1976/7-8/86

cała izba Izba Karna

(…)

8. Celem przepisu art. 186 § 1 i 2 k.k. jest ochrona praw alimentacyjnych przysługujących z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego określonym osobom.

9. Uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli. "Uporczywe" uchylanie się oznacza długotrwałe postępowanie nacechowane nieustępliwością.

10. Zaspokojenie podstawowych potrzeb oznacza dostarczenie środków materialnych koniecznych nie tylko do utrzymania, ale również do uzyskania niezbędnego wykształcenia i korzystania z dóbr kulturalnych.

11. Fakt zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji albo przez inne osoby, nie zobowiązane, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb.

(…)

2001.04.20 postanow. SN V KKN 47/01 OSNKW 2001/7-8/54

glosa aprobująca: Wąsek A. OSP 2002/3/43

Przestępstwo uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie osób uprawnionych (art. 209 § 1 k.k.) nie zawsze jest przestępstwem podobnym do przestępstwa znęcania się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności od sprawcy, albo małoletnią lub nieporadną w rozumieniu art. 207 k.k.

Przewodniczący: Pierwszy Prezes SN: L. Gardocki.

Sędziowie SN: F. Tarnowski, E. Strużyna (sprawozdawca).

Postanowienie z dnia 12 września 2001 roku, II AKo 161/01, OSA 2001/12/90 - SA w Lublinie

1. Przestępstwo niealimentacji, to czyn o znamionach zbiorowych, którego istota polega na wielokrotnym zaniechaniu wykonywania obowiązków alimentacyjnych na utrzymanie osoby najbliższej. Jest to też przestępstwo trwałe, bowiem sprawca swym zachowaniem wywołuje bezprawny stan i utrzymuje go przez dłuższy czas. Mamy więc tutaj do czynienia z tzw. jednością prawną czynu, która z punktu widzenia osądu i reakcji karnej nakazuje wielokrotność rozciągniętych w czasie zachowań sprawcy traktować jako jeden czyn zabroniony. Oznacza to, że czyn taki stanowi integralną całość i nie może być dzielony i rozstrzygany w różnych, oddzielnych postępowaniach.

2. Podobnie jak przy przestępstwie ciągłym (art. 12 k.k.), niepodobna bez narażenia się na zarzut naruszenia art. 17 §1 pkt 7 k.p.k., przechodzić do porządku dziennego nad faktem, że nawet częściowa tożsamość czynów z pierwszej i drugiej sprawy jest tym samym tożsamością czynów.

1

ART. 209 K.K.

---