Zestaw 7
Ad. 1
Sens - to co świadome. Wszystkie czynności kulturowe są celowe i sensowne. Intencja nadawania przez interpretację jest nadawana wtedy, gdy rozumiemy czynności ludzkie. Świat intencji to świat przekonań. Sens istnieje o ile akceptujemy te same przekonania. Funkcja jest nieuświadomiona, pojawia się gdy działania są uświadomione. Wszystkie wytwory są sensowne ( intencjonalne ) za pomocą interpretacji i rozumienia wytworów ludzkich. Świat intencji jest zrelatywizowany przez ludzi, jest to rzeczywistość myślowa. Interpretacja sprawia że świadomie augazujemy swoje jestestwo do nadania sensu, natomiast poprzez empatie współodczuwamy. Jest to umiejętność wcielenia się w uczucia innego człowieka dzięki któremu nabieramy pewnych kompetencji kulturowych.
Ad. 2 (chyba)
Filozofia starożytna miała dwa aspekty:
inżynierski - jak filozof doszedł do prestiżu społecznego
intelektualny - różnica między myśleniem filozoficznym, a nie filozoficznym
I - aspekt inżynierski - Platon „filozofia rodzi się z szaleństwa”. Szaleństwo prorocze, misteryjne, poetyckie, erotyczne. Wieszczenie to przepowiadanie przyszłości. Wróżenie to interakcja, na ogół wymaga się 2 stron, osoba która wróży poddana środkom halucynogennym wypowiada pewne treści i 2 człowiek mędrzec grecki który interpretuje, nadaje sens słowom wyroczni i przekazuje dalej ludowi „Potęga człowieka wyraża się w mądrości”. Konieczna obecność mędrców w starożytnej Grecji (podział na opętanych wieszczy i mędrców interpretujących ich słowa).
Zagadki sakralne w mitach greckich zagadka = problema zagadka była religijna (np. mit tebański ) z rozwiązaniem zagadki był związany prestiż, waga zagadki świeckie: codzienny element życia towarzyskiego.
Mędrcy musieli rozwiązywać zagadki, w przeciwnym razie tracili cześć, autorytet, a nawet życie, jak Homer któremu wyrocznia przepowiedziała, że umrze na wyspie, jeśli nie rozwiąże zagadki o wszy traktaty Heraklita mają postać zagadek ponieważ był mędrcem. Dialektyka jako sztuka rozmowy. Zenon z Elei: rozmawiający mogą w czasie rozmowy wskazać zwycięzce, stawiano tezę i formułowano argumenty nie wprost, pojawia się myślenie dedukcyjne. Retoryka to mowa która zawiera pewną argumentacje na rzecz obrony jakiejś wypowiedzi. Mowa ta udziela odpowiedzi na 2 pytania: jak jest? i jak powinno być? U Platona mowa retoryczna to traktat rozpisany na głosy. Za czasów Platona żegnamy kulturę słowa żywego, a witamy pismo, ale mądrość zakorzeniona jest w słowie żywym gdyż pismo wypacza „logos” człowieka.
Platona interesuje droga dochodzenia do mądrości w celu wychowania młodzieży. Platon korzysta jeszcze z mitów koncepcja : „anamnesis duszy”. Postawa bezinteresownego przyglądania się światu względem rzeczywistości - > mędrzec takiej postawy nie miał, ale filozof już tak, bez względu na korzyści, których mógł nie osiągnąć. Postawa teorytyczno-abstrakcyjna, bezinteresowna, taką postawę starożytną nauka MĘRZEC -> FILOZOF->NAUKA.
Ad. .
Kant chciał odpowiedzieć jakie czyny są czynami moralnymi, jak jest różnica między czynami moralnymi, a niemoralnymi. Istnieją 2 rodzaje czynów wewnętrznych:
czynności wynikające z egoistycznych pragnień
czynności które wynikają z obowiązku, zasad jaki wywiera na mnie sumienie.
Czynności moralne są wykonywane z obowiązku, a niemoralne ze względu na własne pragnienia. Obowiązek moralny - podejmowanie czegoś na co nie ma się ochoty, ale ma się pewność że powinno się to zrobić. Ascetyczność projektu polega na tym, że aby działać moralnie trzeba zrezygnować ze swoich uczuć. 1 zasada zastępująca kodeksy - IMERATYW KATEGORIALNY : I - postępuj tak jak byś chciał aby zasada twojego postępowania stała się prawem powszechnym; II - jako formuła celu samego w sobie - człowiek w działaniach nie może być środkiem, instrumentem danego celu, ale jego podmiotem. III - postępuj tak ,aby wola dzięki swej maksymie mogła stanowić ogólne prawo przyrody. Kant po raz pierwszy w dziejach sformułował system etyczny, moralny.
Ad. .
Wspólnota, to życie emocjonalne, zażyłość, poczucie więzi na dobre i na złe. Wspólnotę sie odczuwa. Ludzie we wspólnocie są złączeni, mimo rozłąki. We wspólnocie ludzie użytkują wspólne dobra, wyrażają wspólną wole.
Wspólnota ludzka to najwyższy rodzaj wspólnoty. Jest tworzona przez 3 rodzaje wspólnoty: krwi (pokrewieństwo), terytorium (sąsiedztwo), ducha (przyjaźń). Pierwsza ukonkretnia się z drugiej, a nich tworzy się trzecia.
Pokrewieństwo - jego źródłem jest dom, czczenie zmarłych, wspólne posiłki, używanie rzeczy. Ale nie jest uzależnione od domu. Pokrewieństwo to miłość, równowaga. Autorytet w tych stosunkach koncentruje się w osobie ojca. Źródłem tego jest wiek oraz biologiczne ojcostwo, a z tym się wiąże funkcja sędziego. Ojciec wymierza sprawiedliwość.
Sąsiedztwo - charakterystyczne jest tam, gdzie jest wiele okazji do styczności. Charakterystyczne dla wsi. Styczność powoduje wzajemne przyzwyczajenie i bardziej intymną znajomość. W sąsiedztwie autorytet przysługuje, wodzowi, księciu. Źródłem jest władza. Sąsiedztwo zmusza do wspólnej pracy modlitw rządów.
Przyjaźń - duch wspólnoty jest w sumieniach ludzi, jest skutkiem, zgodnej pracy, jednolitego sposobu myślenia czy wiary. Jest dziełem wybory lub przypadku. Stosunki są te mniej trwałe od pozostałych. Występują częste kłótnie. Musi występować więcej afirmacji niż negacji aby przyjaźń był wspólnotą. Autorytet wyraża się w osobie mistrza zawodu lub sztuki gdy wywodzi sie ona ze wspólnego zawodu.
Nad wszystkimi autorytetami jest autorytet kapłana którego Bóg wybrał i przez niego zstępuje na ziemię. Kapłan kreuje przyszłość i ma atrybut mądrości którym jest moc objaśnienia woli Boga.