Działa samobieżne Hummel miały typowy w swojej klasie wozów bojowych ogólny układ konstrukcyjny - przedział kierowania z przodu, przedział silnikowy pośrodku kadłuba i przedział bojowy z tyłu.    Pancerny kadłub, składający się z "wanny" i górnej części kadłuba, osłaniającej przedział bojowy, był spawany z płyt walcowanych, utwardzanych powierzchniowo. Niewielka grubość pancerza - w przypadku wanny 30-15 mm, a w przypadku nadbudowy zaledwie 10 mm - chroniła tylko przed ogniem broni strzeleckiej i odłamkami pocisków artyleryjskich. Przedział bojowy był odkryty od góry, co dodatkowo narażało załogę w przypadku ostrzału. Z drugiej strony konstrukcja taka ułatwiała załadunek amunicji, nie było także problemów z wentylacją przedziału bojowego w trakcie strzelania. W czasie, gdy działo nie prowadziło ognia przedział bojowy mógł być zakryty brezentową plandeką, mocowaną do specjalnych zewnętrznych zaczepów.     W przedniej części kadłuba, z lewej strony, w niewielkiej nadbudowie znajdowało się stanowisko kierowcy. Obserwował on drogę przez podłużny otwór obserwacyjny, przesłonięty wkładką ze szkła pancernego. Otwór ten umieszczony był w podnoszonej ku górze prostokątnej klapie pancernej. W trakcie przemarszu klapa była zwykle podniesiona. W obu bocznych ściankach wykusza znajdowały się szczeliny obserwacyjne. W górnej płycie wykusza znajdował się właz zamykany okrągłą klapą pancerną.    Identyczny właz, pozwalający na szybkie zajęcie lub opuszczenie pojazdu,  znajdował się z prawej strony przedniej części kadłuba, nad stanowiskiem radiotelegrafisty. Obsługiwał on radiostację krótkofalową FuG Sprf., przeznaczona do utrzymania łączności pomiędzy poszczególnymi wozami w baterii (zasięg w trakcie jazdy 1 km, na postoju 3 km). Gniazdo 2 m anteny prętowej znajdowało się po prawej stronie przedniej części kadłuba. W pojeździe był ponadto zainstalowany system łączności wewnętrznej Bord.    Pozostałych czterech członków załogi Hummela - dowódca, celowniczy i dwóch ładowniczych haubicy - zajmowało stanowiska w przedziale bojowym. Wsiadali i opuszczali pojazd, a także dokonywali załadunku amunicji poprzez dwuczęściowe drzwiczki w tylnej ścianie przedziału bojowego.     W działach samobieżnych Hummel montowano haubice s.F.H.18/1 kal. 149 mm, różniącej się tylko kilkoma szczegółami w porównaniu do standardowej haubicy s.F.H.18, produkowanej od początku lat 30-stych. Lufa, obsada zamka, zamek, kołyska oporopowrotnik, łoże górne z mech. podniesieniowym i kierunkowym s.F.H.18/1 było identyczne jak w s.F.H.18. Oczywiście zmieniono łoże dolne haubicy.    Lufa haubicy o długości 4400 mm (L/29,5) była dwuwarstwowa, składała się z płaszcza i rury wewnętrznej gwintowanej (40 bruzd prawoskrętnych), z nakręconą na jej część tylną nasadą zamkową. Otwór wlotowy był zamknięty zamkiem klinowym z klinem poziomym. Nad lufą zamontowano hydropneumatyczny oporopowrotnik. Ostatecznie w haubicach s.F.H.18/1 nie stosowano hamulców wylotowych. Uznano, że nie istnieje konieczność zmniejszenia odrzutu lufy po strzale. Być może pewną role odegrały tu względy oszczędnościowe lub brak dodatkowych możliwości produkcyjnych.    Do strzelania z s.F.H.18/1 stosowano naboje rozdzielnego ładowania. Podstawowymi typami pocisków były pociski burzące 15cm Gr.19 (o masie 43,62 kg) i 15cm Gr.36 FES (ulepszony pocisk o masie 38,5 kg).  Stosowano w zależności od potrzeb także inne pociski, m.in. dymne i przeciwpancerne. Przy strzelaniu pociskiem burzącym z zastosowaniem najsilniejszego ładunku miotającego (prędkość początkowa pocisku 520 m/s) osiągano maksymalną donośność 13 325 m. Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej wynosił od -3 do + 42º, w płaszczyźnie poziomej po 15° na boki. Szybkostrzelność praktyczna wynosiła 4-5 strzałów na minutę. W Hummelu po zamontowaniu haubicy nie pozostało zbyt wiele miejsca na amunicję - przewożono zaledwie 18 pocisków. Podczas strzelania z haubicy wykorzystywano celownik optyczny typu Rblf 36 o 5-krotnym powiększeniu i kącie widzenia 8°. Był on zamontowany z lewej strony haubicy. Przy prowadzeniu ognia pośredniego stosowano specjalne tyczki, służące do ustalania osi kierunku wystrzału.      Uzbrojenie Hummela uzupełniał karabin maszynowy MG34 lub MG42 kal. 7,92mm z zapasem 600 nabojów. Był on przeważnie przewożony wewnątrz przedziału bojowego i mógł być użyty do obrony własnej pojazdu, np. przed atakiem piechoty lub w przypadku nalotu. Uzbrojenie osobiste załogi to 2 pistolety maszynowe MP38 lub MP40 kal. 9mm i pistolety.

Dane techniczne:

Załoga	6
Masa całkowita (kg)	23 500
Nacisk jednostkowy (kg/cm2)	0,85
Wymiary (m)
długość	7,17
szerokość	2,97
wysokość	2,81
prześwit	0,40
Prędkość (km/h)	42
Zasięg (km)
na drodze	215
w terenie	130
Napęd	12-cyl. Maybach HL 120 TRM o mocy 300 KM
Moc jednostkowa (KM/t)	12,76
Opancerzenie (mm):
kadłub	10-30
przedz. bojowy	10
Uzbrojenie:
haubica	15cm s.F.H.18/1
1 km	MG34 lub MG42
Pokonywane przeszkody:
wzniesienia (stopni)	30
brody  (mm)	1000
rowy   (mm)	2300
ściany  (mm)	600

.

---