30. Europa Zachodnia w latach 50. i 60.-najważniejsze problemy
Włochy Mimo licznych zmian gabinetowych sytuacja polityczna Italii w latach 1948-1952, czyli w okresie „zimnej wojny” była ustabilizowana dzięki całkowitej przewadze chrześcijańskich demokratów oraz dominacji nad nimi premiera Alcide de Gasperi. Należał on do wielkich mężów stanu(Adenauer, Churchill, Monet, Schuman, Spaak), których celem było zjednoczenie Europy zachodniej. Nie trwało to długo gdyż już w 1953 wybory przyniosły klęskę partii chrześcijańsko-demokratycznej, natomiast blok komunistów i socjalistów uzyskał zwycięstwo. Próby stworzenia kolejnego rządu (8) de Gasperiego nie powiodły się, gdyż został on wnet obalony przez parlament. Sam Alcide de Gasperii wkrótce zmarł(1954).W 1957 doszło do połączenia partii socjalistycznej z socjaldemokratyczna. Zjednoczenie Europy zachodniej było jedyna szansą rozwiązania problemów demograficznych, ekonomicznych i społecznych. 25 marca 1957 ministrowie spraw zagranicznych Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, kanclerz RFN i premier Italii zawarli układ o utworzeniu EWG i Euroatomu. W latach 60 dochodziło do wielu strajków a przyczyna były ciągłe zmiany w polityce, ujemny bilans handlowy. Dochody płynęły wyłącznie z turystyki. Po utworzeniu 5 okręgu autonomicznego (Friuli-Venecja-Giulia) Italia stopniowo zaczęła się przekształcać w państwo federalne, był to jedyny sposób uleczenia tego kraju.
Hiszpania W latach 50 uzyskuje liczne pomoce finansowe z USA dzięki którym może szybko odbudować gospodarkę. W 1955 przystępuje do ONZ. Władzę sprawuje generał Francisko Franco; odsunął od władzy linię karlistonów, a w 1968 nakazał im opuścić Hiszpanię.
Francja Po II wojnie światowej traci rangę polityczną ale nadal stara się prowadzić polityke kolonialną.W grudniu 1949 i w styczniu 1950 wybuchły masowe strajki w portach francuskich przeciwko transportom wojska i wyposażenia do Indochin(jest to obszar specjalny dla Francji) oraz importowi broni z USA. W lutym 1950 socjaliści wycofują się z rzadu Bidaulta. Już w lipcu sił swych próbuje Queuille tworząc rząd złożony z radykałów (liberałów), postępowych katolików i socjalistów ale Zgromadzenie Narodowe obaliło go już po kilku dniach pod zarzutem że jest on zbyt prawicowy. Na krótko ten sam rząd przejmuje Pleven ale tylko do lutego 1951. Tymczasem do objecia władzy przygotowuje się Zrzeszenie Narodu Francuskiego utworzone przez generała de Gauell'a. Przez cały ten czas ministrem spraw zagranicznych jest Robert Schuman. Wojna w Algierii rozpoczyna się serią napadów 1 listopada 1954. Dochodzi do ruchów narodowo wyzwoleńczych. Jest to ostatni akt dramatu Czwartej Republiki Francuskiej.W 1956 odłańcza się Tunezja i Maroko; uzyskują niepodległość. 1 czerwca 1958 generał de Gaulle zajmuje stanowisko premiera. Zaś 28 września 1958 powstaje Piąta Republika Francuska, w tym samym dniu zatwierdzono również nową konstytucję. W styczniu 1961 de Gaulle nadał Algierii prawa samostanowienia a w 1962 niepodległość. 22 stycznia 1963 prezydent de Gaulle i kanclerz Adenauer podpisali w Pałacu Elizejskim w Paryżu traktat o współpracy między Francją a RFN. 28 kwietnia 1969 de Gauell po upływie rocznicy (20) podpisania Paktu Atlantyckiego ustąpił ze stanowiska prezydenta Francji.
Wielka Brytania W 1950 wybory wygrywa Partia Pracy zaś już w roku 1951 do władzy dochodzi partia konserwatystów. Premierem zostaje Winston Churchill, a ministrem spraw zagranicznych Anthony Eden. W latach 50 do kolonii brytyjskich wyemigrowało około 100 tys. Osób. Sama WB borykała się z trudnościami ekonomicznymi. Pomimo to nie chciano połaczenie z wspólnotami europejskimi. Planowane zmiany w WB: daleko idąca rozbudowa państwa opiekuńczego, wejście państwa w przestrzeń gospodarczą, powinnościa państwa jest nacjonalizacja pewnych sektorów gospodarczych, nacjonalizacja części sektora stalowego. W 1955 z funkcji premiera ustąpił W. Churchill jego miejsce zaś zajął Anthony Eden. W wyborach 1955 ponownie wygrali konserwatyści. W 1956 ostatni żołnierze brytyjscy opuścili strefę Kanału Sueskiego; porozumienie brytyjsko-egipskie; wywołało zaniepokojenie Iranu, spotkało się natomiast z aprobata USA.Irlandzka Armia Republikańska (IRA) dokonała na terenie Północnej Irlandii serii zamachów terrorystycznych. W 1957 premier Anthony Eden ustąpił ze stanowiska a na jego miejsce został powołany Herold Macmillan. W 1959 odbyły się wybory w których po raz trzeci wygrali konserwatyści. W 1963 nowym premierem został Sir Alec Douglas-Home. Zasługa konserwatystów było kontynuowanie dekolonizacji; w 1956 WB uznała niepodległość Sudanu, w 1957 Ghany i Malajów, 1960 Nigeria,1961 Sierra Leone, Kuwejt i Tanganika, w 1963 Kenia. W rezultacie szybka dekolonizacja nie spowodowała upadku Europy Zach. Zamiast ciągnąc korzyści z kolonii WB a także inne państwa zach. wspierały nowo powstałe państwa. W 1966 w wyborach Partia Pracy uzyskała absolutna większość, na czele stanął lewicowo nastawiony Herold Wilson. W 1969 wybuchła w Północnej Irlandii wojna domowa; chęć oderwania Irlandii Płn. od Anglii (zróżnicowane poczucie przynależności narodowej: protestanci- przynależnośc do Brytyjczyków, katolicy- irlandzkie poczucie przynależnośći; krytyczny stosunek do Anglii). IRA realizuje cele przy pomocy terroru, ale nie osiągnęła rezultatów.
RFN Wielkie napięcia związane z blokadą Berlina zachodniego przyczyniło do zawarcia 28 kwietnia 1949 sojuszu wojskowego pod nazwą Paktu Północnoatlantyckiego przez 12 państw: Belgię, W.B, Danię, Francje, Holandię, Islandię, Italię, Kanadę, Luksemburg, Norwegię, Portugalię i USA. Na mocy paktu powołano w 1951 NATO. RFN stała się członkiem Rady Europy w 1951. Od września 1949 Konrad Adenauer sprawuje funkcję kanclerza, utworzył rząd złożony z chrześcijańskich demokratów, liberałów i przedstawicieli prawicowej Partii Niemieckiej. W 1951 powstało ministerstwo spraw zagranicznych RFN. 18 kwietnia 1951 podpisano układ o utworzeniu EWWiS złożonej z Belgii, Holandii, Italii, Luksemburga i RFN. W połowie 1951 sprawa remilitaryzacji RFN uległa jak gdyby zapomnieniu. W 1952 przyznano RFN prawie całkowitą suwerenność ale pod warunkiem przystapienia do EWO. W 1955 przyjęto RFN do NATO (decyzja o odbudowie armii niemieckiej, przestają być postrzegane jako kraj niebezpieczny, remilitaryzacja Niemiec. Niemiec 1957 chrześcijańscy demokraci uzyskali absolutną większość większość Bundestagu. 13 sierpnia 1961 zamknięto granice miedzy NRD a Berlinem Zachodnim;emigracja Niemców z wschodu na zachód niewygodna dla NRD; mur berliński. Wydarzenie to uznano za klęskę polityki Adenauera; zjednoczenie Niemiec nie przybliżyło się, lecz oddaliło. W 1963 odchodzi Adenauer (wprowadził Niemcy do Europy, fantastyczny okres ekonomiczny, zbliżenie i pojednanie z Francją). Przyniosło to pogorszenie sytuacji w RFN. Nastepcą jego został Erhard. W 1966 sukces odnieśli socjaldemokraci a Willy Brandt został wicekanclerzem i ministrem spraw zagranicznych; zmienił politykę niemiecką. Sukces RFN w 1967; układ z Czechosłowacją w sprawie stosunków handlowych.