REGULAMINY

OBSZARY PORUSZANIA SIĘ STATKÓW.

1. Obszar A ─ obejmowany przynajmniej przez jedną stację brzegową łącznością DSC na falach VHF, zasięg od 20 do 30 Nm. Zasięg stacji można obliczyć ze wzoru: R = 2,5 (√H + √h) Nm, gdzie:

H ─ wysokość anteny nadawczo-odbiorczej stacji brzegowej;

h ─ wysokość anteny nadawczo-odbiorczej radiostacji statkowej.

2. Obszar A2 ─ obejmowany przynajmniej przez jedną stację brzegową łącznością DSC na falach MF, zasięg ok. 150 Nm.

3. Obszar A3 ─ obejmowany przez system INMARSAT, od 70° N do 70° S przy kącie elewacji anteny większym od 5°.

4. Obszar A4 ─ obszar poza obszarami A1, A2, A3.

WYPOSAŻENIE KAŻDEGO STATKU.

1. Urządzenie DSC zdatne do nadawania i odbioru alarmów w nbp na częstotliwości 156,525 MHz Ch70 oraz zdatne do prowadzenia ciągłego nasłuchu na tym kanale lub w przeciwnym przypadku dodatkowe urządzenie nasłuchowe.

2. Radiotelefon VHF zdatny do nadawania i odbioru na częstotliwości 156,8 MHz Ch16, 156,65 MHz Ch13, 156,3 MHz Ch06. Powinien znajdować się on w miejscu ogólnie dostępnym, np. na mostku.

3. Urządzenie do odbioru morskich informacji bp:

odbiornik NAVTEX;

odbiornik podsystemu EGC, jeśli nie ma NAVTEX-u;

radioteleks HF, jeśli statek pływa tylko w obszarach, gdzie te informacje dostarczane są drogą krótkofalową.

4. EPIRB systemu INMARSAT, jeśli odbywa podróże tylko w zasięgu INMARSAT-u lub EPIRB systemu COSPAS-SARSAT, jeśli odbywa podróże poza zasięgiem INMARSAT-u lub EPIRB DSC VHF, jeśli odbywa podróże wyłącznie w obszarze A1.

5. Radiotelefony ratunkowe VHF:

statki pasażerskie co najmniej 3 szt.;

statki towarowe od 300 do 500 RT co najmniej 2 szt.;

statki towarowe powyżej 500 RT co najmniej 3 szt.

6. Transpondery radarowe SART:

statki towarowe od 300 do 500 RT co najmniej 1 szt.;

statki towarowe powyżej 500 RT co najmniej 1 szt. na każdej burcie;

statki pasażerskie co najmniej 1 szt. na każdej burcie.

7. Radar z pasmem X, 9 GHz (3 cm), wszystkie statki pasażerskie oraz statki towarowe powyżej 300 RT.

8. Łączność wewnętrzna między strategicznymi miejscami na statku.

ZASILANIE URZĄDZEŃ.

Konwencja SOLAS zobowiązuje każdy statek do posiadania n/w źródeł zasilania.

1. Główne ─ ma zapewnić jednoczesną eksploatację wszystkich urządzeń radiowych wraz z ładowarkami.

2. Awaryjne ─ ma zapewnić możliwość jednoczesnego zasilania z niezależnego i samodzielnego źródła energii elektrycznej w przypadku uszkodzenia zasilania głównego przez nie mniej niż 36 h na statkach pasażerskich i 18 h na statkach towarowych następujących urządzeń radiowych:

DSC VHF Ch70, na każdym statku;

radiotelefon VHF Ch 16, Ch 06, Ch 13, na każdym statku;

DSC MF 2187,5 kHz, na każdym statku odbywającym podróże w obszarach A2 i A3;

radiotelefon MF 2182 kHz, na każdym statku odbywającym podróże w obszarach A2 i A3;

terminal INMARSAT do łączności alarmowej przez teleks, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A3 posiadającym stację INMARSAT zamiast alternatywnego wyposażenia średnio i krótkofalowego;

DSC HF, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A3 i nie wyposażonym w stację INMARSAT, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A4;

radiotelefon HF, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A3 i nie wyposażonym w stację INMARSAT, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A4;

radioteleks HF, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A3 i nie wyposażonym w stację INMARSAT, na każdym statku odbywającym podróże w obszarze A4;

urządzenie łączności statkowej.

Źródłem tego zasilania może być generator lub bateria akumulatorów. Na statkach pływających na krótkich trasach administracja może pozwolić na krótszy czas pracy zasilania awaryjnego, ale nie mniej niż 12 h.

3. Rezerwowe ─ ma zapewnić zasilanie urządzeń radiowych w przypadku awarii zasilania głównego i awaryjnago. Zestaw urządzeń jak w przypadku zasilania awaryjnego oraz dodatkowo podświetlenia urządzeń radiowych i nawigacyjnych potrzebnych do prawidłowej pracy urządzeń radiowych. Czas pracy 1 h na statkach wyposażonych w zasilanie awaryjne, 6 h na statkach bez zasilania awaryjnego, bądź nie spełniającego wymogów. Źródło to powinno być niezależne od napędu i z własną siecią przewodów. Czas ładowania akumulatorów 10 h, kontrola pojemności raz w roku.

4. Przenośne ─ ma zapewnić zasilanie przenośnych urządzeń radiowych dla jednostek ratowniczych:

radiotelefony VHF, czas pracy co najmniej 8 h w temp. od -20°C do +55°C przy stosunku nadawanie/odbiór jak 1/9 z blokadą szumów, baterie suche z gwarancją 2 lata, akumulatory powinny być zawsze naładowane;

transpondery radarowe, czas pracy co najmniej 96 h w stanie gotowości, a dalej 8 h podczas ciągłego pobudzania z częstotliwością 1 kHz w temp. od −20°C do +55°C;

EPIRB 406 MHz,czas pracy 48 h łącznie z lampką sygnalizacyjną, a w INMARSAT-cie łącznie z automatycznym podawaniem pozycji.

Każde urządzenie radiowe powinno być wyraźnie oznaczone sygnałem wywoławczym statku i innmi kodami mogącymi mieć zastosowanie przy korzystaniu z niego, wyposażone w niezawodne oświetlenie urządzeń regulacyjnych niezależne od głównego i awaryjnego zasilania, tak umieszczone, aby żadne zakłócenia nie przeszkadzały w jego prawidłowej pracy, chronione przed wpływem warunków atmosferycznych, łatwodostępne.

Nadawanie alarmów DSC powinno być możliwe z miejsca kierowania statkiem. Przełączanie kanałów VHF powinno być zlokalizowane na mostku w dostępnym miejscu, na dużych jednostkach również na skrzydłach.

GOTOWOŚĆ OPERACYJNA URZĄDZEŃ.

1. W obszarach A1 oraz A2:

dublowanie urządzeń;

naprawy na lądzie;

naprawy na statku;

kombinacja w/w metod.

2. W obszarach A3 oraz A4:

dublowanie urządzeń;

naprawy na lądzie;

naprawy na statku.

Niesprawność któregokolwiek z urządzeń powoduje niezdolność statku do żeglugi.

ZWOLNIENIA.

1. Jednorazowa podróż do obszaru, do którego statek nie jest przystosowany.

2. Jeżeli warunki bp są takie, że ścisłe ich stosowanie staje się nieuzasadnione lub niepotrzebne.

3. Krótkie podróże międzynarodowe, nie więcej niż 200 Nm od portu lub miejsca schronienia.

PRZYGOTOWANIE RADIOWE DO WYJŚCIA W MORZE.

Kapitan jest zobowiązany do wyznaczenia jednego operatora do łączności w nbp i jednego operatora do łączności ogólnej. Pierwszy powinien przed wyjściem w morze sprawdzić całe wyposażenie radiowe, jego sprawność do spełniania wymagań eksploatacyjnych i odnotować to w dzienniku, sprawdzić źródła zasilania i odnotować w dzienniku, sprawdzić publikacje radiowe, dokumenty radiowe, anteny radiowe, zegary, ważności baterii, pojemność akumulatorów, rozpocząć odbiór morskich informacji bp, przygotować urządzenia do pracy, poinformować kapitana o stanie urządzeń.

Oficer odpowiedzialny za rozkłady alarmowe powinien w uzgodnieniu z kapitanem wyznaczyć osoby odpowiedzialne za zabranie urządzeń radiowych przy opuszczeniu statku. Powinny być one przeszkolone w obsłudze tych urządzeń. Kapitan powinien upewnić się, że cały personel do obsługi urządzeń w nbp potrafi je obsługiwać. Powinno być to odnotowane w dzienniku pokładowym lub radiowym. Członkowie załogi powinni być zapoznani z wyposażeniem radiowym i procedurami w sytuacji zagrożenia.

ZDATNOŚĆ DO SŁUŻBY.

Każdy oficer wachtowy musi mieć 10 h odpoczynku na dobę. Mogą to być dwa okresy, przy czym jeden nie krótszy niż 6 h. Wymogi te nie muszą być spełnione w obliczu zagrożenia, podczas ćwiczeń, w nadrzędnych warunkach operacyjnych. Okres 10 h może być zredukowany do nie mniej niż 6 h pod warunkiem, że nie trwa to dłużej niż 2 dni. Nie mniej niż 70 h odpoczynku w każdym tygodniu. Maksymalny przeciętny czas pracy do 12 h na dobę.

ALKOHOL.

Zabrania się spożywania alkoholu na 4 h przed objęciem służby. Maksymalny poziom alkoholu we krwi 0,8 ‰.

WACHTA RADIOWA.

Zgodnie z SOLAS, STCW i innymi konwencjami obowiąuje nasłuch na częstotliwościach nbp i bp oraz wszelkich sygnałów wzywania pomocy. Po odebraniu alarmu wzywania pomocy należy zaalarmować kapitana i operatora odpowiedzialnego za łączność w nbp. Meldować kapitanowi o usterkach urządzeń radiowych, wysyłać meldunki pozycyjne do systemów meldowania. Informować lokalne stacje brzegowe o wejściu i wyjściu z portu. Prowadzić dziennik radiowy. Wprowadzać niezbędne dane do urządzeń potrzebne do ich prawidłowej pracy.

Główny operator powinien zapewnić sprawność urządzeń do łączności w nbp, przeprowadzać testy przynajmniej raz dziennie bez wysyłania sygnału DSC, z wysyłaniem raz na tydzień. W nbp grożącym statkowi powinien wziąć na siebie odpowiedzialność za działanie zgodne z przepisami. Sprawdzać codziennie baterie radiowe, raz w tygodniu stan pomieszczeń i połączeń stykowych. Wszystkie kontrole odnotowywać w dzienniku radiowym.

NASŁUCH RADIOWY.

W celu zapewnienia bp radiowego statku stacje brzegowe i statki zobowiązane są do pełnienia ciągłego nasłuchu na częstotliwościach przeznaczonych do wywołań alarmowych i bp. Każdy statek w morzu zobowiązany jest do pełnienia ciągłego nasłuchu na wszystkich wyznaczonych częstotliwościach za pomocą wszystkich urządzeń radiowych do tego przeznaczonych będących na statku.

1. DSC:

VHF częstotliwość 156,525 MHz Ch70;

MF częstotliwość 2187,5 kHz;

HF częstotliwość 8414,5 kHz oraz na co najmniej jeszcze jednej częstotliwości: 4207,5 kHz, 6312 kHz, 12577 kHz, 16804,5 kHz, odpowiedniej do pory doby i pozycji geograficznej.

2. INMARSAT pasmo od 1544 do 1545 MHz.

3. Morskie informacje bp na częstotliwościach, na których takie informacje są nadawane dla obszaru pobytu statku:

NAVTEX 518 kHz, 490 kHz (w języku narodowym stacji), 4209,5 kHz;

EGC pasmo od 1530 do 1545 MHz;

radioteleks NBDP 4210 kHz, 6314 kHz, 8416,5 kHz, 12579 kHz, 16806,5 kHz, 19680,5 kHz, 22376 kHz, 25100,5 kHz.

4. Międzystatkowa łączność bp nawigacji na częstotliwości 156,65 MHz Ch13, wszędzie tam gdzie jest to potrzebne ma być nasłuchiwana częstotliwość 156,8 MHz Ch16.

5. Nasłuch lokalnej stacji brzegowej obsługującej akwen.

6. Nasłuch stacji brzegowej, z której można spodziewać się informacji.

NASŁUCH STACJI LĄDOWYCH.

Stacje brzegowe lokalne i wyznaczone jako odpowiedzialne za łączność bp i w nbp są zobowiązane do nasłuchu automatycznego na częstotliwościach DSC odpowiednich do obsługiwanego przez nie obszaru. Obszar A1 częstotliwość 156,525 MHz Ch70, obszar A2 częstotliwość 2187,5 kHz, obszary A3 i A4 pozostałe częstotliwości DSC.

Naziemne stacje satelitarne odpowiedzialne za nasłuch GMDSS są zobowiązane do pełnienia ciągłego nasłuchu alarmów retransmitowanych przez satelity.

KOORDYNACJA NASŁUCHU.

Wszystkie rządy zobowiazane są do zapewnienia nasłuchu radiowego na przewidzianych do tego i odpowiednich do danego obszaru pasmach częstotliwości, a także do dostarczania do IMO informacji, a IMO do kontroli jakości nasłuchu.

MIĘDZYNARODOWE SYGNAŁY WZYWANIA POMOCY.

SYGNAŁY RADIOWE.

Odbierane na statkach:

alarmy DSC;

komunikaty alarmowe retransmitowane przez INMARSAT, NAVTEX, EGC;

sygnały alarmowe odbierane na Ch16;

radiotelefoniczny sygnał alarmowy tzw. kukułka, nie ma obowiązku;

sygnał SOS , nie ma obowiązku;

radiotelegraficzny sygnał alarmu, nie ma obowiazku.

Odbierane przez stacje brzegowe:

alarmy DSC;

sygnały alarmowe EPIRB DSC VHF;

sygnał MAYDAY;

warunkowo stare sygnały wzywania pomocy.

Odbierane przez naziemne stacje satelitarne:

alarm telefoniczny INMARSAT;

alarm teleksowy INMARSAT;

sygnały alarmowe EPIRB INMARSAT;

sygnały alarmowe EPIRB COSPAS-SARSAT.

Odbierane przez samoloty:

sygnały transponderów radarowych;

sygnały alarmowe na częstotliwości 121,5 MHz.

Odbierane przez stacje radarowe:

zanik echa;

sygnały transponderów radarowych.

SYGNAŁY POZARADIOWE.

rakiety lub pociski czerwone pojedynczo, w krótkich odstępach czasu;

rakieta spadachronowa czerwona;

czerwona pochodnia;

ogień na pokładzie;

pomarańczowy dym;

ciągły dźwięk;

kwadrat i kula umieszczone nad sobą w dowolnej kolejności;

flagi November Charlie;

sygnał optyczny V nadawany do samolotu;

podnoszenie i opuszczanie obu ramion;

pomarańczowe płótno z czarnym kwadratem i kołem;

dowolny barwny znak na wodzie;

detonacje w 1 minutowych odstępach.

ALARMOWANIE.

Statek w nbp powinien nadać wezwanie o pomoc na którejkolwiek lub kilku dostępnych międzynarodowych częstotliwościach nbp. W zależności od wyposażenia statku alarm może być nadany za pomocą: DSC VHF, MF lub HF; INMARSAT-u A, B, C, D, F lub M; EPIRB DSC VHF; EPIRB 406 MHz; radiotelefonu VHF Ch16. Alarm powinien być nadany możliwie jak najwcześniej jeśli w ocenie kapitana lub osoby odpowiedzialnej za statek, statek lub osoba jest w nbp i wymaga natychmiastowej pomocy. Alarm w nbp może być nadany z upoważnienia osoby odpowiedzialnej za statek.

INSTRUKCJA POSTĘPOWANIA W NBP WG IMO.

ALARM CZERWONY: statek tonie lub konieczne jest jego opuszczenie.

1. Nadaj jeśli czas pozwala wezwanie o pomoc używając DSC VHF, MF lub HF i/lub INMARSAT-u.

2. Zabierz radiotelefon VHF, transponder radarowy, EPIRB.

3. Zajmij miejsce w jednostce ratunkowej.

4. Włącz natychmiast i pozostaw włączone transponder radarowy, EPIRB, VHF(w miarę potrzeby).

ALARM POMARAŃCZOWY: natychmiastowa pomoc.

1. Nadaj wywołanie w nbp za pomocą DSC VHF, MF lub HF i/lub INMARSAT-u i/lub VHF Ch16.

2. Jeśli otrzymasz odpowiedź, prowadź dalszą korespondencję za pomocą radiotelefonu VHF, MF, HF, radioteleksu lub INMARSAT-u.

3. Jeśli nie otrzymasz odpowiedzi włącz ręcznie transponder radarowy, EPIRB na pokładzie.

4. Ponawiaj próby nawiązania łączności.

ALARM ŻÓŁTY: potencjalne zagrożenie.

1. Powiadom RCC w trybie ponaglenia (Urgency , PAN PAN) używając VHF, MF lub HF, VHF Ch16 lub INMARSAT-u.

ELEMENTY KOMUNIKATU W NBP.

1. Informacje podstawowe:

identyfikacja statku;

pozycja;

rodzaj nbp;

inne informacje mogące ułatwić ratunek np: kurs, prędkość.

2. Informacje dodatkowe:

pogoda na miejscu;

czas opuszczenia statku;

liczba członków załogi;

liczba rannych;

liczba zwodowanych środków ratunkowych.

Nie zaleca się podawania w pierwszym komunikacie wszystkich informacji. Jeśli jest czas zaleca się kilka krótkich komunikatów niż jeden długi.

ALARMOWANIE DSC W ZALEŻNOŚCI OD WYPOSAŻENIA.

Alarm DSC może być nadany na VHF, MF lub HF. Alarmy na VHF i MF przeznaczone są zarówno dla stacji brzegowych jak i statków w zasięgu propagacji. Alarmy na HF kierowane są do stacji brzegowych odpowiedzialnych za łączność w nbp na obszarach A3 i A4. Alarm DSC powinien zawierać identyfikację stacji, ostatnią znaną pozycję i jej czas, rodzaj zagrożenia i sposób łączności. Na VHF może być nadany tylko na częstotliwości 156,525 MHz Ch70, na MF na częstotliwości 2187,5 kHz, na HF na jednej wybranej lub kilku częstotliwościach. W celu uniknięcia wzajemnych zakłóceń alarmy DSC mogą być powtórnie nadane po losowo wybranym opóźnieniu od 3,5 do 4,5 minuty licząc od początku poprzedniego wywołania. Powinno ono być generowane automatycznie dla każdej powtarzanej transmisji. Jednocześnie powinna istnieć możliwość ręcznego wywołania alarmu w każdej chwili. Na HF można stosować wywołanie jednoczęstotliwościowe lub wieloczęstotliwościowe. Pierwsze jak wyżej, a drugie na dwa sposoby:

nadawanie na kilku częstotliwościach z oczekiwaniem na każdej na potwierdzenie;

nadawanie na kilku częstotliwościach bez oczekiwana na potwierdzenie.

Nadajniki DSC wprowadzone w stan nadawania alarmu będą go powtarzały aż do czasu potwierdzenia lub zaniku zasilania.

ALARMOWANIE W SYSTEMIE INMARSAT.

Alarmy ze statku odbiera RCC w obszarze od 70°N do 70°S. Statki powiadamiane są przez retransmisję z naziemnych stacji satelitarnych LES monitorujących specjalny kanał wywoławczy, który służy do wysyłania przez statki żądania łączności w przypadku łączności w nbp. Żądanie to zawiera informację o priorytecie łączności:

0 ─ łączność zwykła;

1 ─ łączność bp;

2 ─ łączność pilna;

3 ─ łączność w nbp.

W przypadku łączności w nbp stacja koordynacyjna NCS w INMARSAT-cie natychmiast przydziela kanał łączności, a później monitoruje czy została ona nawiązana, jeśli nie to przejmuje kontrolę nad jej realizacją, jeśli jednak po ok. 20 s nie nastąpi połączenie wywołanie należy powtórzyć. Obsługa jest uproszczona. W INMARSAT-cie A następuje połączenie z RCC w trybie teleksowym lub telefonicznym. W INMARSAT-cie B i C istnieją generatory informacji nbp, które zawierają szablony tekstów z danymi: nr identyfikacyjny, pozycja, kurs, prędkość, itd., z możliwością dokonywania zmian.

ALARMOWANIE EPIRB.

Jedyne automatyczne urządzenia do alarmowania i wyznaczania pozycji.

OPUSZCZANIE STATKU.

Decyzję podejmuje kapitan lub osoba odpowiedzialna gdy zawiodą wszelkie sposoby uratowania statku lub gdy katastrofa jest nieunikniona. Zbyt wczesne opuszczenie jest równie nbp jak zbyt późne. Kapitan po podjęciu decyzji opuszczenia statku ogłasza alarm. Jednocześnie powinien wszelkimi sposobami starać się powiadomić statki w pobliżu oraz stacje lądowe o zaistniałej sytuacji. Powinien się również upewnić czy alarm dotarł do wszystkich osób na statku. Wszyscy opuszczający statek powinni zostać poinformowani czy nadano sygnał wzywania pomocy i czy został on potwierdzony oraz skąd należy spodziewać się pomocy.

Kolejność opuszczania statku: dzieci, kobiety, starsi, chorzy, ranni, pasażerowie, załoga, kapitan.

Po usłyszeniu alarmu opuszczenia statku każda osoba która wie, że nie został nadany alarm w nbp powinna w miarę możliwości nadać go za pomocą dowolnego środka łączności radiowej. Przed opuszczeniem statku osoba lub osoby wyznaczone rozkładem alarmowym jako odpowiedzialne za przenośne radiowe środki ratunkowe lub każdy, który przypuszcza, że środki te nie będą zabrane przez osoby wyznaczone powinien zabrać ze statku transpondery radarowe, radiotelefon wraz z bateriami, ewentualnie EPIRB. Transpondery radarowe powinny być umieszczone na tratwach i szalupach w możliwie najwyższym miejscu, min. 1m npm. Transponder radarowy jest wykrywalny z odległości ok. 10 Nm przez statek z anteną radaru na wysokości 15 m, z ok. 30 Nm przez samolot z wysokości 2,5 km. Odpowiada on na wzbudzenie sygnałem radarowym ─ obraz na radarze to 12 kropek o długości 8 Nm, które zmieniają się w półpierścienie lub pierścienie przy odległości kilku kabli od transpondera. Przez rozstrojenie radaru można uzyskać wytłumienie wszystkich ech oprócz pochodzących od SART. Transponder posiada wskaźnik optyczny do informowania rozbitków o stanie gotowości oraz wskaźnik, że jest aktywny.

SAMOLOT W NBP.

Nadaje na częstotliwości lotniczej charakterystycznej dla danej trasy lotu oraz może nadawać na częstotliwości 121,5 MHz lub 123,1 MHz. Łączność ze statkami na częstotliwościach 3023 kHz, 4125 kHz, 5680 kHz lub VHF Ch06.

ALARMOWANIE ZA STACJĘ BĘDĄCĄ W NBP.

Każda stacja, która wie, że inna stacja jest w nbp, jest zobowiązana do nadania alarmu w nbp za tamtą stację w przypadkach:

1. Jeśli stacja w nbp nie jest w stanie sama nadawać.

2. Jeśli kapitan lub osoba odpowiedzialna za statek nie będący w nbp uzna dalszą pomoc za niezbędną.

3. Jeśli osoba odpowiedzialna za stację lądową uzna to za niezbędne.

4. Jeśli nie jest w stanie udzielić pomocy, ale odebrała alarm, którego nie potwierdziła żadna inna stacja.

RETRANSMISJA ALARMÓW PRZEZ STACJĘ BRZEGOWĄ RCC.

RCC powinna retransmitować alarm adresując go odpowiednio do sytuacji do wszystkich statków, do wybranej ich grupy lub do określonych statków za pomocą łączności satelitarnej i/lub łączności naziemnej. Alarm retransmitowany powinien zawierać identyfikację statku w nbp, pozycję i inne wiadomości mogące ułatwić ratunek. Alarm powinien być potwierdzony przez statki za pomocą radiotelefonii. Również statki powinny retransmitować alarm wtedy, gdy na falach HF żadna stacja brzegowa nie potwierdziła go w ciągu 5 minut.

ALARMY FAŁSZYWE.

Międznarodowe sygnały wzywania pomocy mogą być używane tylko i wyłącznie w celu wzywania pomocy, gdy statek, samolot lub osoba znajduje się w nbp i wymaga natychmiastowej pomocy. Zabrania się używania jakiegokolwiek sygnału, który mógłby być wzięty za międzynarodowy sygnał wzywania pomocy. IMO zobowiązuje administracje do informowania armatorów i załóg o komplikacjach wynikających z fałszywych alarmów i składania raportów o fałszywych alarmach.

Radiopławy wycofane z użytku powinny mieć usunięte baterie. Kapitanowie powinni upewnić się, że EPIRB jest prawidłowo zarejestrowany. Radiooperatorzy powinni posiadać świadectwa GMDSS. Załoga odpowiedzialna za nadawanie alarmów w nbp powinna być odpowiednio poinstruowana i kompetentna w obsłudze urządzeń radiowych. Kapitanowie powinni upewnić się, że osoba wyznaczona jako odpowiedzialna za łączność w nbp dostarcza niezbędnych instrukcji i informacji dla tych członków załogi, którzy powinni znać sposoby użycia wyposażenia radiowego w nbp. Kapitanowie powinni upewnić się, że wszscy którzy mogą być potrzebni do wysłania alarmu są odpowiednio przeszkoleni, posiadają odpowiednią wiedzę i umiejętności w obsłudze wszystkich urządzeń radiowych na statku. Podczas alarmów ćwiczebnych powinny być przekazywane informacje o sposobach używania wyposażenia radiowego GMDSS. Szkolenia powinny być przeprowadzane okresowo dla wszystkich odpowiednich członków załogi przez osobę odpowiedzialną za łączność w nbp. Statek powinien być wyposażony w zrozumiałe i precyzyjne instrukcje obsługi, osobno operacyjne i techniczne w języku angielskim i narodowym. Należy upewnić się, że dostawcy urządzeń i instalatorzy znają zasady działania GMDSS i konsekwencje wynikające z fałszywych alarmów. Po montażu nowych urządzeń odpowiedni członkowie załogi powinni zostać poinstruowani o obsludze i procedurach działania. Testowanie powinno być przeprowadzane pod nadzorem osoby odpowiedzialej za łączność w nbp. Szkolenia i testy należy odnotowywać w dzienniku radiowym i okrętowym.

ODWOŁYWANIE FAŁSZYWYCH ALARMÓW.

W przypadku wysłania fałszywego alarmu statek powinien go natychmiast unieważnić adresując unieważnienie do wszystkich statków oraz powiadomić odpowiednią RCC.

PROCEDURA ODWOŁANIA FAŁSZYWEGO ALARMU DSC VHF, MF, HF.

1. Wyłączyć natychmiast nadajnik DSC.

2. Przygotować radiotelefon do nadawania na odpowiedniej częstotliwości radiotelefonicznej do łączności w nbp i bp w tym samym paśmie, w którym alarm został nadany.

3. Nadać komunikat radiotelefoniczny zawierający identifikację stacji i odwołanie alarmu.

ALL STATIONS… powtórzone 3 razy

THIS IS… identyfikacja stacji, która nadała fałszywy alarm

Pozycja

CANCEL MY DSC DISTRESS ALERT OF… data, czas UTC

MASTER OF… identyfikacja stacji

Data, czas UTC

PROCEDURA ODWOŁANIA FAŁSZYWEGO ALARMU NA INMARSAT-cie.

Należy powiadomić odpowiednią RCC korzystając z procedury łączności priorytetowej w nbp, kierując odwołanie do tej samej stacji, przez którą fałszywy alarm został nadany.

THIS IS… identyfikacja stacji, która nadała fałszywy alarm

Pozycja

CANCEL MY INMARSAT…DISTRESS ALERT OF…data, czas UTC

MASTER OF… identyfikacja stacji

Data, czas UTC

PROCEDURA ODWOŁANIA ALARMU EPIRB.

Nadać wiadomość do odpowiedniej stacji brzegowej, naziemnej stacji satelitarnej lub do RCC i odwołać alarm.

THIS IS… identyfikacja stacji, która nadała fałszywy alarm

Pozycja

CANCEL MY DISTRESS ALERT OF… data, czas UTC

MASTER OF… identyfikacja stacji

Data, czas UTC

Każdy statek może użyć każdej dostępnej częstotliwości i każdego systemu w celu powiadomienia odpowiednich władz, że nadano fałszywy alarm, który należy anulować. Nie będą wyciągane żadne konsekwencje w stosunku do statku lub osoby za zameldowanie o fałszywym alarmie i za jego odwołanie. Jednak w przypadku poważnych konsekwencji wywołanych fałszywym alarmem lub powtórnego wykroczenia rząd powinien wyciągnąć konsekwencje.

POTWIERDZENIE ODBIORU ALARMU DSC.

Stacje mogą odebrać następujące sygnały alarmowe:

radiowe DSC;

radiotelefoniczne;

optyczne;

dźwiękowe.

W systemie GMDSS potwierdzenie może być dokonane za pomcą:

radiotelefonu;

teleksu;

DSC;

INMARSAT-u.

POSTĘPOWANIE PO ODBIORZE ALARMU W NBP.

1. Natychmiast rozpocząć nasłuch na odpowiedniej częstotliwości radiotelefonicznej i/lub radioteleksie.

2. W zależności od sytuacji:

potwierdzić odbiór;

retransmitować;

prowadzić dalszy nasłuch;

3. W przypadku potwierdzenia odbioru przekazać własną identyfikację, pozycję, prędkość, przewidywany czas przybycia, jeśli to możliwe namiar rzeczywisty.

4. Utrzymywać ciągły nasłuch.

5. Obserwować radar.

6. W pobliżu miejsca wypadku wystawić dodatkowych obserwatorów.

7. Jeśli statek nie może udzielić pomocy i w ciągu 5 minut nie odbierze potwierdzenia z innej stacji powinien odebrany alarm retransmitować.

8. Statek nie uczestniczący w udzielaniu pomocy może zaniechać nasłuchu gdy uzna, że pomoc udzielona przez innych jest wystarczająca.

Informacje o wyposażeniu radiowym statków można znaleźć w spisie stacji statkowych ITU.

FORMUŁA RADIOTELEFONICZNEGO POTWIERDZENIA ODBIORU ALARMU W NBP.

MAYDAY

Identyfikacja stacji w nbp powtórzona 3 razy

THIS IS (DE)… identyfikacja stacji potwierdzającej odbiór alarmu powtórzona 3 razy

RECEIVED (RRR) MAYDAY

FORMUŁA RADIOTELEGRAFICZNEGO POTWIERDZENIA ODBIORU ALARMU W NBP.

MAYDAY

Identyfikacja stacji w nbp

DE… identyfikacja stacji potwierdzającej odbiór alarmu

RRR MAYDAY

Potwierdzenie to nadaje się w trybie rozgłaszania FEC.

Potwierdzenie alarmu DSC za pomocą DSC powinno być dokonane tylko przez stację brzegową ponieważ przerywa ono automatyczne nadawanie alarmu. Może być ono dokonywane tylko ręcznie. Na VHF powinno być ono nadane tak szybko jak to tylko możliwe. Na MF i HF powinno rozpocząć się z minimum 1 minutowym i maksymalnie 2¾ minutowym opóźnieniem.

PODZIAŁ SPOSOBÓW POTWIERDZANIA ALARMÓW PRZEZ STATKI.

1. Jeśli prawdopodobieństwo odbioru alarmu przez stację brzegową jest żadne wówczas statek, który odebrał alarm, i który z całą pewnością znajduje się blisko zagrożonej jednostki, powinien tak szybko jak to możliwe potwierdzić odbiór alarmu przy pomocy radiotelefonu VHF / MF, następnie przekazać informację do RCC w dowolny sposób i po uzgodnieniu z nim potwierdzić alarm również poprzez DSC VHF / MF oraz udać się na pomoc.

2. Jeśli prawdopodobieństwo odbioru alarmu przez stację brzegową jest żadne, a statek jest w znacznej odległości od jednostki w nbp lub nie może udzielić szybkiej pomocy, powinien wstrzymać się z potwierdzeniem aby dać szansę jednostkom będącym bliżej.

3. Jeśli statek odebrał alarm w obszarze, w którym powinien być on odebrany również przez stację brzegową wówczas powinien wstrzymać się z natychmiastowym potwierdzeniem aby dać jej szansę.

4. Po odbiorze alarmu na HF statek nie powinien potwierdzać odbioru lecz rozpocząć nasłuch radiotelefoniczny i/lub radioteleksowy na odpowiedniej częstotliwości w tym samym paśmie, w którym odebrał alarm.

FORMUŁA RADIOTELEFONICZNEGO POTWIERDZENIA ODBIORU ALARMU DSC.

MAYDAY

Identyfikacja stacji w nbp powtórzona 3 razy

THIS IS (DE)… identyfikacja stacji potwierdzającej odbiór alarmu powtórzona 3 razy

RECEIVED (RRR) MAYDAY

FORMUŁA RADIOTELEKSOWEGO POTWIERDZENIA ODBIORU ALARMU DSC.

MAYDAY

Identyfikacja stacji w nbp

DE… identyfikacja stacji potwierdzającej odbiór alarmu

RRR MAYDAY

ŁĄCZNOŚĆ KOORDYNACYJNA.

Zasady organizacji ratowania życia na morzu w skali światowej zawarte są w konwencji SAR, która ujednolica zasady postępowania we wszystkich państwach członkowskich i zobowiązuje je do zakładania ośrodków koordynacyjnych. Sposób działania ośrodków RCC zależy od dokładności informacji o nbp. Konwencja SAR wyróżnia 3 fazy działań operacyjnych.

1. Faza niepewności ─ ustanawiana w RCC gdy statek nie przybył w oznaczonym czasie do miejsca przeznaczenia lub gdy nie znalazł się na wyznaczonej pozycji lub gdy nie przekazał raportu bp.

2. Faza alarmu ─ ustanawiana gdy po fazie pierwszej nie powiodły się próby nawiązania łączności, a zapytania skierwane do innych odpowiedzialnych źródeł nie dały rezultatów lub gdy otrzymano informacje, iż sprawność operacyjna statku jest zmniejszona, ale nie w takim zakresie, że jest prawdopodobna groźba nbp.

3. Faza niebezpieczeństwa ─ otrzymano pewną informację, że statek lub człowiek jest w poważnym i bezpośrednim nbp i wymaga natychmiastowej pomocy lub gdy po fazie drugiej dalsze próby nawiązania łączności i dalsze postępowanie wyjaśniające daje podstawy przypuszczać, że statek prawdopodobnie jest w nbp lub gdy otrzymano informację, która wskazuje, że sprawność operacyjna statku została obniżona do tego stopnia, iż groźba nbp jest prawdopodobna.

W zależności od ustanowionej fazy RCC rozpoczyna odpowiednie postępowanie takie jak:

wyjaśnia;

alarmuje służby SAR;

określa stopień prawdopodobieństwa pozycji statku;

ustala granice obszaru poszukiwań;

łączy się ze statkami, samolotami i służbami spoza SAR, które mogą brać udział w akcji;

przez cały czas prowadzenia akcji utrzymuje łączność z jednostką kierującą akcją poszukiwawczą i ratunkową na miejscu wypadku.

POSTĘPOWANIE NA MIEJSCU WYPADKU.

Każdy statek handlowy, który znajdzie się jako pierwszy na miejscu akcji ratowniczej powinien podjąć obowiązki kierownika akcji do czasu przybycia wyznaczonego statku w tym okrętów. Decyzja o wyznaczeniu kierownika akcji powinna być przyjęta jak najwcześniej, jeszcze przed przybyciem. Kierownik powinien być wyznaczony przez wzajemne porozumienie pomiędzy zainteresowanymi statkami oraz koordynującym RCC z uwzględnieniem możliwości statku, jego ETA-y i środków radiokomunikacyjnych. O przyjęciu obowiązków kierownik powinien niezwłocznie poinformować stację brzegową oraz powinien informować ją w regularnych odstępach czasu o rozwoju sytuacji. Do przekazywania tych informacji służy raport sytuacyjny SAR „SITREP”. W przypadku braku zmiany sytuacji wysyła się raport „NO CHANGE”. Raporty należy wysyłać nie żadziej niż co 3 h. Po akcji należy nadać raport końcowy „SITREP”. Każdy raport powinien nosić kolejny numer. Kierownik akcji powinien pokazywać następujące sygnły optyczne:

w dzień flagi Fokstrot Romeo;

w nocy sygnał rozpoznawczy ogłoszony przez kierownika.

Na miejscu akcji ratowniczej najbardziej wskazana jest częstotliwość 2182 kHz jeśli jest dostępna dla wszystkich i ewentualnie Ch 16 lub częstotliwość radioteleksowa 2174,5 kHz. Należy wybrać jedną częstotliwość.

LOKALIZACJA I NAPROWADZANIE.

W systemie GMDSS służą do tego sygnały radiopław awaryjnych, transponderów radarowych oraz stacje brzegowe, które posiadają radionamierniki pasma VHF.

CZĘSTOTLIWOŚCI DO NAMIERZANIA.

1 Pasmo VHF od 156 do 174 MHz.

2. Pasmo lotnicze od 118 do 136 MHz.

3. System COSPAS-SARSAT od 406 do 406,1 MHz.

4. Transpondery radarowe SART od 9,2 do 9,5 GHz.

5. System INMARSAT od 1645,5 do 1646,5 MHz.

KORESPONDENCJA W NBP.

Obejmuje ona wszystkie wiadomości dotyczące natychmiastowej pomocy wymaganej przez zagrożony statek, w tym także wiadomości związane z poszukiwaniem i ratowaniem. Za koordynację łączności jest odpowiedzialne RCC lub wyznaczona przez nie stacja, a na miejscu akcji wyznaczona stacja SAR. Zaleca się aby łączność w nbp była prowadzona na częstotliwościach do tego przeznaczonych. Preferowane na miejscu wypadku są: VHF 156,8 MHz Ch16, MF 2182 kHz, NBDP 2174,5 kHz oraz częstotliwości lotnicze. Korespondencję powinien rozpocząć statek w nbp, po odbiorze potwierdzenia, za pomocą radiotelefonu lub radioteleksu.

PRZYKŁAD KORESPONDENCJI RADIOTELEFONICZNEJ.

MAYDAY

THIS IS… identyfikacja stacji w nbp

Pozycja

Rodzaj zagrożenia

Rodzaj oczekiwanej pomocy

Inne informacje (ilość członków załogi, środków ratunkowych, pogoda na miejscu, itp.)

PRZYKŁAD KORESPONDENCJI RADIOTELEKSOWEJ.

MAYDAY

DE… identyfikacja stacji w nbp

Pozycja

Rodzaj zagrożenia

Rodzaj oczekiwanej pomocy

Inne informacje (ilość członków załogi, środków ratunkowych, pogoda na miejscu, itp.)

Do łączności z samolotami należy używać sygnałów optycznych podanych w MERSAR. Każda korespondencja, wywołanie musi być poprzedzone sygnałem MAYDAY. Liczby należy podawać pojedynczo. W radioteleksie pierwsze dwie linie powinny być puste (starsze typy teleksów mogą nie drukować pierwszych dwóch linii), tryb literowy, poprzedzenie MAYDAY. W razie trudności językowych może być używany słownik frazeologiczny lub kod sygnałowy. Wskazanie kodu sygnałowego w radiotelefonii: INTERCO lub YU (Yankee Uniform) lub YV (Yankee Victor). Dwa ostatnie stosowane również w radioteleksie. Radioteleks kończymy literami NNNN.

UCISZANIE STACJI ZAKŁÓCAJĄCYCH.

RCC lub kierownik akcji lub stacja w nbp może nadać komunikat do uciszenia stacji zakłócających: SEELONCE MAYDAY. Każda inna stacja również może nakazać milczenie: SEELONCE DISTRESS skierowane do wszystkich lub do jednej stacji z podaniem nazwy stacji nadającej. W radioteleksie mamy odpowiednio: SILENCE MAYDAY lub SILENCE DISTRESS. Wszystkie stacje, które wiedzą o łączności w nbp choć nie biorą udziału w akcji nie mogą nadawać na częstotliwościach używanych w nbp aż do uzyskania informacji, że można wznowić normalną pracę.

ZAKOŃCZENIE ŁĄCZNOŚCI W NBP.

Komunikacja w nbp powinna być zawsze odwołana natychmiast, gdy ratowanie życia jest już niepotrzebne lub poszukiwanie zakończone. Koordynator akcji powinien powiadomić wszystkie biorące w niej udział statki oraz stację brzegową o jej zakończeniu oraz podać nazwy statków z rozbitkami, ich porty przeznaczenia, liczbę uratowanych, ich stan fizyczny, stan obiektu wypadku i czy istnieje zagrożenie dla żeglugi. W przypadku bezskutecznych poszukiwań i zakończenia akcji należy powiadomić statki biorące w niej udział by kontynuowały podróż, poinformować władze lądowe oraz wszystkie statki na danym obszarze no konieczności prowadzenia dalszej obserwacji.

FORMUŁA ZAKOŃCZENIA RADIOTELEFONICZNEGO.

MAYDAY

ALL STATIONS… powtórzone 3 razy

THIS IS (DE)… identyfikacja stacji odwołującej alarm

Czas UTC

Identyfikacja stacji w nbp

SEELONCE FEENEE

FORMUŁA ZAKOŃCZENIA RADIOTELEKSOWEGO.

MA DAY

CQ

DE... identyfikacja stacji odwołującej alarm

Czas UTC

Identyfikacja stacji w nbp

SILENCE FINI

Zawieszenie ciszy radiowej: SILENCE PRUDONCE.

DOKUMENTY I PUBLIKACJE SŁUŻBOWE.

Każda stacja statkowa musi być wyposażona w następujace, aktualne dokumenty i publikacje służbowe:

1. Licencja ─ zezwolenie na używanie stacji radiowej używanej do nadawania. Wydawana jest przez administrację kraju, któremu dana stacja podlega, w Polsce URTiP. Tekst w języku angielskim i narodowym. Zawiera dane identyfikacyjne oraz przydział pasm lub częstotliwości nadawczych. Może być wydana na okres do 5 lat po kontroli.

2. Certyfikat Bezpieczeństwa Radiowego ─ dokument poświadczający, że statek spełnia prawidła konwencji SOLAS odnośnie urządzeń radiowych w szczególności przeznaczonych do ratowania życia na morzu. Wydanie certyfikatu poprzedza przegląd administracji morskiej kraju bandery statku, w Polsce UM. W GMDSS wydawane są dwa rodzaje certyfikatów: dla statków pasażerskich i towarowych. Dla pierwszych ważny do 12 miesięcy, dla drugich do 5 lat. Statki towarowe mogą posiadać certyfikat w dwóch postaciach: jako osobny Certyfikat Bezpieczeństwa Radiowego albo może on stanowić załącznik do Certyfikatu Bezpieczeństwa Wyposażenia Statkowego. Do każdego musi być dołączony wykaz wyposażenia oraz zapis metody stosowanej w celu zapewnienia gotowości operacyjnej statku.

3. Świadectwa operatorów ─ stacja okrętowa może być obsługiwana tylko przez operatora posiadajacego odpowiednie świadectwo wydane lub uznane przez administrację kraju, któremu statek podlega. Osoby nie posiadające uprawnień mogą korzystać z radiostacji tylko pod nadzorem osób posiadających odpowiednie świadectwo. Osoba bez świadectwa może być zatrudniona tymczasowo w charakterze operatora tylko do łączności bp w nbp. Każdy operator jest zobowiązany do zachowania tajemnicy korespondencji. Rodzaje świadectw:

świadectwo radioelektronika I klasy;

świadectwo radioelektronika II klasy;

świadectwo ogólne operatora;

świadectwo ograniczone operatora.

4. Dziennik radiowy ─ do zapisywania wszystkich ważnych czynności związanych z pełnieniem służby, realizacją łączności, obsługą urządzeń. Traktowany jest jako dokument świadczący o jakości pracy służby radiowej. Do sporządzania wpisów upoważniony jest jedynie radiooperator, przy jego braku kapitan lub osoba upoważniona. Wpisów należy dokonywać na bieżąco z zaznaczeniem czasu, w którym miały miejsce określone zdarzenia. Przykłady wpisów:

streszczenie wymiany korespondencji w nbp i bp;

jeśli przepisy pozwalają przynajmiej raz na dzień pozycja statku;

utrzymywanie nasłuchu na międzynarodowych częstotliwościach nbp;

informacje dotyczące wymiany korespondencji;

uwagi o ważnych wydażeniach służbowych;

rozpoczęcie i zakończenie każdego okresu służby;

codzienne próby urządzeń bp i inne.

PUBLIKACJE RADIOWE.

1. Spis stacji brzegowych. List of Coast Stations. Wydawnictwo ITU, wydawane co 2 lata, poprawki co 6 miesięcy.

2. Spis stacji statkowych. List of Ship Stations. Wydawane co 1 rok, poprawki co kwartał, spis wg nazw statków.

3. Spis sygnałów wywoławczych i numerów identyfikacyjnych. List of Call Signs and Numerical Identities.

4. Spis sygnałów radiookreślania. List of Radiodetermination and Special Service Stations.

5. Podręcznik do użytku morskiego. Manual for Use by the Maritime Mobile and Maritime Mobile Satellite Services. Zawiera wyciąg z przepisów radiowych i kodeks radiowy łączności morskiej.

ŁĄCZNOŚĆ BP.

Ostrzeżenia nawigacyjne, meteorologiczne, informacje medyczne, meldunki pozycyjne.

Statki są zobowiązane do przekazywania meldunków o nagłych zjawiskach hydro-meteorologicznych, które nie były wcześniej zgłaszane, o zjawiskach grożących oblodzeniem, o górach lodowych i przeszkodach nawigacyjnych. Statki mogą przekazywać informacje do stacji odbierających meldunki meteorologiczne, nawigacyjne nieodpłatnie. Wykaz stacji w spisie. Służby pozycyjne AMVER ─ uczestnictwo dobrowolne.

Służba medyczna:

kod 38 ─ pomoc medyczna;

kod 32 ─ porady medyczne.

Inne przykładowe kody specjalne:

kod 00 ─ łączność automatyczna (INMARSAT, połączenie telefoniczne);

kod 11 ─ informacja (INMARSAT, połączenie telefoniczne);

kod 33 ─ pomoc techniczna

kod 39 ─ niealarmowe połączenie z RCC (SAR) (meldunki o rozlewach olejowych, odwoływanie fałszywych alarmów, itp.);

kod 41 ─ raporty meteo;

kod 42 ─ niebezpieczeństwa nawigacyjne;

kod 68 ─ informacja (INMARSAT ─ C).

PODZIAŁ CZĘSTOTLIWOŚCI I EMISJI.

Emisja jest to celowe wytwarzanie energii w postaci fal radiowych przez radiową stację nadawczą. Emisje są oznaczone za pomocą znaków alfanumerycznych, które w sposób zakodowany oznaczają cechy emisji. Znak pierwszy ─ sposób zmodulowania głównej nośnej, znak drugi ─ rodzaj sygnału modulującego, znak trzeci ─ rodzaj informacji.

Znak pierwszy:

N ─ nośna niemodulowana;

A ─ modulacja amplitudy dwuwstęgowa;

H ─ modulacja amplitudy jednowstęgowa z pełną nośną;

R ─ modulacja amplitudy jednowstęgowa ze zredukowaną nośną;

J ─ modulacja amplitudy jednowstęgowa z wytłumioną nośną;

B ─ modulacja amplitudy dwie różne wstęgi boczne;

C ─ modulacja amplitudy ze szczątkową wstęgą boczną;

F ─ modulacja częstotliwości analogowa lub cyfrowa;

G ─ modulacja fazy analogowa lub cyfrowa.

Emisje impulsowe:

P ─ impulsy niemodulowane;

K ─ impulsy modulowane amplitudowo;

L ─ impulsy modulowane szerokościowo;

M ─ impulsy modulowane położeniowo;

Q ─ impulsy modulowane kątowo w czasie trwania impulsu;

W ─ przypadki nieuwzględnione, gdzie emisja składa się z głównej nośnej modulowanej z dwóch rodzajów emisji;

V ─ kombinacja powyższych przypadków;

X ─ przypadki nieuwzględnione.

Znak drugi:

0 ─ brak sygnału modulującego

1 ─ pojedynczy kanał zawierający informację cyfrową lub kwantowaną bez użycia modulującej podnośnej

2 ─ pojedynczy kanał zawierający informację cyfrową lub kwantowaną z użyciem modulującej podnośnej

3 ─ pojedynczy kanał zawierający informację analogową

7 ─ dwa lub więcej kanałów zawierających informację cyfrową lub kwantowaną

8 ─ dwa lub więcej kanałów zawierających informację analogową

9 ─ system mieszany z jednym lub więcej kanałami zawierającymi informację cyfrową lub kwantowaną, z jednym lub więcej kanałami z informacją analogową

X ─ przypadki nieuwzględnione

Znak trzeci:

A ─ telegrafia na słuch

B ─ telegrafia na automat

C ─ faksymila

D ─ dane

E ─ telefonia

F ─ telewizja

N ─ nadawanie bez informacji

W ─ kombinacja powyższych

X ─ przypadki nieuwzględnione

Przykłady:

N0N ─ nadawanie na fali ciągłej, radionamiary

A1A ─ modulacja amplitudy częstotliwości nośnej przez kluczowanie, telegrafia Morse'a

A2A ─ modulacja amplitudy przez kluczowanie częstotliwości podnośnej, telegrafia Morse'a

H2A ─ jednowstęgowa modulacja amplitudy częstotliwości podnośnej z pełną nośną

A3E ─ modulacja amplitudy dwuwstęgowa, radiotelefonia, kanały lotnicze

J3E ─ modulacja amplitudy jednowstęgowa bez nośnej, radiotelefonia

H3E ─ modulacja amplitudy jednowstęgowa z pełną nośną, radiotelefonia na częstotliwości 2182 kHz

R3E ─ modulacja amplitudy jednowstęgowa z nośną zredukowaną

F1B ─ modulacja częstotliwości przez kluczowany przesuw, radioteleks

F2B ─ modulacja częstotliwości przez kluczowany przesuw z użyciem podnośnej, radioteleks

J2B ─ modulacja częstotliwości przez kluczowany przesuw z nośną zredukowaną, radioteleks

PODSYSTEMY GMDSS I ELEMENTY RADIOTECHNIKI

WYMAGANIA NA EGZAMINIE.

1. Znajomość podsystemów GMDSS.

2. Umiejętność obsługi tych podsystemów.

3. Regulamin radiokomunikacyjny.

4. Publikacje Międznarodowej Unii Telekomunikacyjnej ITU.

5. Konwencje SOLAS i MERSAR.

6. Elementarna znajomość radiotechniki, zasilacze, anteny, propagacja fal radiowych.

7. Język angielski w mowie i piśmie.

ITU ─ Regulamin Radiowy

IMO ─ Konwencja SOLAS

Towarzystwa klasyfikacyjne ─ Przepisy towarzystw klasyfikacyjnych

SYSTEM COSPAS-SARSAT.

System satelitarny ─ satelity krążą po orbitach południkowych na wysokości od 800 do 1000 km, czas obiegu ok. 110 minut, liczba satelitów 4 szt., docelowo 8 szt. Zadaniem systemu jest powiadamianie o katastrofie i jej lokalizacja. Działa on w oparciu o efekt Dopplera.

Nadajniki:

1. Wersja lokalna, Emergency Locator Transmiter ELT, częstotliwość 121,5 MHz.

2. Wersja globalna, Emergency Position Indicating Radio Beacon, EPIRB 406, częstotliwość 406,025 MHz.

3. Wersja lądowa, Personal Locator Beacon, PLB.

Wady ELT:

1. Mała dokładność pozycji ─ niestabilność częstotliwości nadawanego sygnału.

2 Mała moc.

3. Lokalność ─ brak pełnego pokrycia.

4. Brak identyfikacji.

5. Długi czas niejednoznaczności pozycji ─ ok. 2 h.

Zalety EPIRB 406:

1. Zwiększono dokładność pozycji do ok. 4,6 km dzięki stabilizacji termicznej generatora kwarcowego.

2. Zwiększono moc dzięki impulsowej emisji sygnału i brakowi emisji w czasie rozgrzewania generatora tj. ok. 3─4 minut. Impulsacja: 0,5 s sygnał, 50 s przerwa.

3. Globalność ─ satelita zbiera przesunięcia częstotliwości Δf i czas pomiaru t, a następnie wysyła zebrane informacje do stacji naziemnych.

4. Identyfikacja przez modulację fazy:

numer DSC;

sygnał wywoławczy;

numer fabryczny.

5. Skrócono czas niejednoznaczności pozycji do 20─25 minut.

6. EPIRB 406 nadają również słabszy sygnał o częstotliwości 121,5 MHz do radionamiarów.

Struktura segmentu naziemnego.

│ →SAR

LUT→MCC→RCC→│ →SAR

│ →SAR

LUT ─ Local User Terminal, Lokalna Stacja Odbiorcza

MCC ─ Mission Control Center, Centrum Sterowania

RCC ─ Rescue Coordination Centre, Ratownicze Centrum Koordynacji

SAR ─ Rearch and Rescue, Jednostki Ratownictwa Morskiego

SYSTEM INMARSAT.

System satelitarny ─ satelity krążą po orbitach równikowych, geostacjonarnych na wysokości ok. 35000 km. Zapewnia on pokrycie w pasie od 75ºN do 75º S. Satelity:

POR ─ Pacific Ocean Region ─ 178,0˚E

IOR ─ Indian Ocean Region ─ 064,0˚E

AOR E ─ Atlantic Ocean Region East ─ 015,5ºW

AOR W ─ Atlantic Ocean Region West ─ 054,0ºW

Struktura segmentu naziemnego.

NCC→NCS→LES(CES)→MES(SES)

NCC ─ Network Control Center, Centrum Kontroli Sieci

NCS ─ Network Coordination Station, Stacja Koordynująca Pracę Sieci

LES ─ Land Earth Station, Lądowa Naziemna Stacja Satelitarna

CES ─ Coast Earth Station, Brzegowa Naziemna Stacja Satelitarna

MES ─ Mobil Earth Station, Ruchoma Naziemna Stacja Satelitarna

SES ─ Ship Earth Station, Statkowa Naziemna Stacja Satelitarna

Standardy i ich elementy.

1. Standard A ─ telefon, faks, teleks, przesyłanie danych, łączność bezpośrednia, analogowy. Siedmiocyfrowy numer.

2. Standard B ─ telefon, faks, teleks, przesyłanie danych HDS High Data Speed, cyfrowy. Numer zaczyna się od cyfry „3”: 3 + MID (trzy cyfry) + numer stacji.

3. Standard C ─ teleks, przesyłanie danych, EGC, łączność w trybie store and forward, jedyny, który spełnia wymogi konwencji (możliwość odbioru wiadomości EGC). Numer zaczyna się od cyfry „4”: 4 + MID (trzy cyfry) + numer stacji.

4. Standard D ─ przesyłanie krótkich wiadomości tekstowych SMS (kontrole, raporty pozycyjne).

5. Standard E ─ radiopławy systemu INMARSAT EPIRB 1,6 GHz „L”. Pozycję do radiopławy należy wprowadzić ręcznie lub zostaje ona zapisana automatycznie w chwili uruchomienia. Niektóre posiadają wbudowany odbiornik GPS. W pasie pokrycia systemu wykrywalność natychmiastowa, w terenach podbiegunowych niewykrywalna. Do namierzania radiopława posiada wbudowany transponder radarowy.

6. Standard F ─ telefon, faks (kategorii III), przesyłanie danych (dane pakietowe, ISDN), inna nazwa standardu ─ Fleet.

7. Standard M ─ telefon, faks, przesyłanie danych (wolno), możliwość podłączenia do 50 aparatów. Numer zaczyna się od cyfry „5” lub „6”.

Testowanie INMARSATU.

1. Standard A ─ terminal statkowy może być spradzony przy użyciu kodu usług specjalnych nr 91. Po uzyskaniu zaproszenia do nadawania, po „GA+” na teleksie lub po krótkim sygnale akustycznym w telefonie należy wybrać „91” i zakończyć „+” w teleksie lub „#” w telefonie. Na teleksie powinien pojawić się tekst kontrolny, a w telefonie sygnał kontrolny lub głos operatora. Łączność alarmową można przetestować po wcześniejszym uzgodnieniu z wybraną naziemną stacją satelitarną. Obsługa techniczna ma kod nr 33.

2. Standard B ─ połączenia zwykłe jak w standardzie A. Wywołania alarmowe w opcjach zawartych w programie, konkretny sposób podaje producent w instrukcji. Przykład: nacisnąć „Func”+ „56”+ „Ent”+ „Ent” + „Distress” przytrzymać przez 6 s + „Esc”+ „Esc”+ „Esc”+ „1”+ „*”+ „#” zgłosi się operator lub automat. „Esc” zakańcza operację.

3. Standard C ─ może być testowany przez funkcję kompleksowego testowania wraz z wywołaniem alarmowym. Po prawidłowym teście następuje wydruk parametrów połączenia. Test należy przeprowadzać raz w tygodniu. Zalogowanie i wylogowanie terminalu należy również przeprowadzać raz w tygodniu.

4. Standard M ─ sprawdzać tak jak terminal standardu B.

NASŁUCH RADIOWY.

1. Każdy statek w morzu powinien prowadzić nasłuch:

częstotliwość 156,525 Ch70 DSC VHF;

częstotliwość 2187,5 kHz DSC MF;

częstotliwość 2187,5 kHz DSC MF oraz 8414,5 kHz i co najmniej na jednej z pozostałych częstotliwości DSC HF, nasłuch może odbywać się techniką skanowania;

na kanale odbioru alarmów transmitowanych z brzegu, jeśli posiada terminal satelitarny INMARSAT.

2. Każdy statek w morzu powinien prowadzić nasłuch morskich informacji bp stosownie do obszaru, w którym się znajduje.

3. Do 1 lutego 2005 obowiązuje nasłuch na częstotliwości 156,8 MHz Ch16.

MORSKIE INFORMACJE BP.

1. NAVTEX, częstotliwości 518 kHz, 490 kHz, 4209,5 kHz, 16 obszarów.

A ─ ostrzeżenia nawigacyjne;

B ─ ostrzeżenia meteorologiczne;

D ─ informacje SAR;

L ─ ostrzeżenia nawigacyjne dodatkowe do A.

Powyższe typy informacji są automatycznie blokowane tzn. nie można ich nie odbierać.

2. EGC Enhanced Group Calling, Rozszerzone Wywołanie Grupowe, system satelitarny. Może być adresowane do obszaru kołowego: współrzędne geograficzne środka i promień w Nm lub do obszaru kwadratowego: współrzędne geograficzne lewego górnego rogu, rozszerzenie szerokości w stopniach i rozszerzenie długości w stopniach. Jeśli statek znajduje się w obszarze wiadomość zostanie odebrana i zdekodowana, jeśli poza obszarem, odebrana i niezdekodowana. Serwis bezpłatny ─ Safety Net, serwis płatny ─ Fleet Net.

3. Radiotelegrafia dalekopisowa, radioteleks NBDP.

4. Transmisje foniczne.

5. Fonia VHF.

FALE RADIOWE I ICH PROPAGACJA.

Pasmo T pośredniofalowe MF, częstotliwości od 1,6 do 3,8 MHz.

Pasmo U krótkofalowe HF, częstotliwości od 3,8 do 30 MHz.

Pasmo ultrakrótkofalowe VHF, częstotliwości od 30 do 300 MHz, pasmo morskie od 150 do 170 MHz.

Pasmo F mikrofale częstotliwości powyżej 300 MHz.

Jakość odbioru zależy od stosunku poziomu sygnału do poziomu szumów.

Zakłócenia: atmosferyczne, radioelektryczne, interferencyjne. Wyładowania wpływają bardzo niekorzystnie na fale o częstotliwości poniżej 30 MHz. W tropiku gorsza propagacja na falach średnich i pośrednich. Na jakość odbioru i nadawania bardzo źle wpływa wilgoć w płączeniu z solą. Zakłócenia interferencyjne wynikają z nałożenia się fal bezpośrednich i odbitych.

Propagacja w paśmie T.

W dzień tylko na fali powierzchniowej do 200 Nm. Podczas dnia tłumienie wzrasta wraz ze wzrostem częstotliwości. W noc również na fali jonosferycznej, zasięg wzrasta.

Propagacja w paśmie U.

LUF ─ najniższa częstotliwość użytkowa;

MUF ─ maksymalna częstotliwość użytkowa;

FOT ─ optymalna częstotliwość użytkowa, FOT = 0,85 MUF

W dzień najlepszą propagację mają fale z pasma od 8 do 20 MHz, w nocy fale z pasma od 3 do 8 MHz.

Odległość od anteny do anteny dla tego samego pasma przynajmniej 1,5 długości fali.

2

12

---