0027 jpeg

osobę prowadzącą, Pomysły rozwiązań podają wszyscy Uczestnicy bez za chowania jakiej# specjalnej kolejności, przyczyni chodzi o to, aby tych po ms Iow było jak najwięcej, choćby najbardziej fantastycznych. Aby me peszyć pomysłodawców, żadnego z pomysłów nie wolno oceniać od razu. ie|rstruje się je natomiast wszystkie tak długo, jak długo padają one ./ sali". Oceny dokonuje się dopiero na zakończenie (stąd nazwa metoda odroczonego wartościowania), niekiedy po krótkiej przerwie lub nawet na następnym spotkaniu. Odsunięcie oceny zgłaszanych projektów dopiero na koniec zajęć ma zachęcić pomysłodawców do śmiałych i niekonwencjonalnych propozycji, natychmiastowa ocena bowiem może ewentualnych pomysłodawców peszyć i krępować.

Tzw mikronauczanie, coraz bardziej popularne w świecie, wymaga posiadania sprawnego układu telewizyjnego, składającego się z kamery, monitora i magnetowidu (w ostateczności zestaw ten zastępuje się mag nelofonem, choć to bardzo zubaża przebieg zajęć). Jego istota polega na pod/ieleiiłu konkretnej jednostki metodycznej zajęć na trzy krótkie i maksymalnie 30-minutowe) odcinki. W pierwszym z nich, pod okiem K min y wideo, mały zespół (3-4-osobowy) rozwiązuje zadany uprzednio problem i teoretyczny lub praktyczny), w fazie drugiej ten sam zespół za ,'iiaianua się z nagraniem wideo własnych zachowań realizowanych w fa . u pierwszej, faza trzecia to czas na analizę tych zachowań i ich ocenę. .Ir it to metoda twórczego uczenia się złożonych czynności praktycznych,

/i golnie spopularyzowanych w procesach kształcenia kandydatów na nauczycieli. Mikronauczanie stosować można również w kształceniu i do-lo/l ułcniiiii zawodowym, w procesie grupowego uczenia się np. języków o)h yeti lub różnych złożonych czynności wytwórczych, zwłaszcza w średnich i wyższych szkołach zawodowych.

Mikronauczanie jest najbardziej może spopularyzowaną w oświacie dorosłych odmianą całego zespołu metod edukacyjnych, mających chara* l l, i |zw. treningu umiejętności społecznych (zwanego też treningu.iii interpersonalnym). Do umiejętności społecznych zaliczamy np. umiejętności porozumiewania się i współpracy, dawania i otrzymywania poleceń, podtrzymywania więzi z innymi itp. Większość form treningu ,,,,ue|ęt ności społecznych są to różne odmiany grania różnych ról społecznych przełożonego, podwładnego, kupca, klienta, nauczyciela, ucznia , tak dalej Granie tego rodzaju ról polega na wy próbo wywaniu umiejęt-

ci społecznych (poziomu kompetencji społecznych) uczestników tre-111 n g¹¹ P^,,Z;I sytuacją rzeczywistą, w laboratorium lub centrum treningowym. wobec innych trenujących lub wobec partnerów specjalnie w tym ,,.|u przy goto wanycli. Trening obejmuje zwykle serię sesji, trwających ,„| p ilnej do trzech godzin, zależnie od wielkości i wytrzymałości grupy, yy n.ikcie każdej sesji podejmowany jest jakiś aspekt umiejętności lub określony zasięg sytuacji problemowych. Zazwyczaj występują lu trzy główno fazy ćwiczeń.

Faza pierwsza, to modelowanie sytuacji i roli poprzez demonstrację, wykład, pokaz, dyskusję, nagranie wideo.

Faza druga, to definiowanie i sformułowanie sytuacji problemowej, sformułowanie scenek do grania w nich ról przez trenujących i odegranie tych scenek.

Faza trzecia, to sesja sprzężenia zwrotnego, zawierająca werbalne komentarze trenerów, dyskusje z innymi trenującymi i przeglądy taśm magnetofonowych i magnetowidowych. Jest to więc faza analizy przeprowadzonych gier, ich oceny i ewentualnych korekt. Jednym z dość znanych rodzajów takiego treningu jest np. trening asertywności (M. Avgyle 1991).

W praktyce kształcenia dorosłych, szczególnie w strategiach wspartych o tzw. sterowane kształcenie, sprawdziła się również metoda nauczania programowanego. Jest to metoda nauczania-uczenia się za pomocą odpowiednio przygotowanych (zaprogramowawych) tekstów. Teoretyczną podstawę nauczania programowanego stanowią następujące zasady ogólne:

-    zasada małych kroków, zgodnie z którą materiał nauczania należy podzielić na możliwie małe dawki (ramki, kroki, porcje), gdyż one są łatwiejsze do opanowania aniżeli duże porcje,

-    zasada natychmiastowego potwierdzenia odpowiedzi. W myśl tej zasady natychmiast po udzieleniu odpowiedzi na zawarte w tekście progra mowanym (programie) pytanie lub po wypełnieniu figurującej w tekście luki (luk) uczeń powinien sprawdzić, czy odpowiedział dobrze. W tym celu musi on porównać własną odpowiedź z odpowiedzią właściwą umieszczoną przeważnie z prawej strony następnej z kolei porcji informacji. Trzeba podkreślić, że uczeń może przejść do studiowania kolejnej porcji informacji dopiero w przypadku pełnej zgodności swojej odpowiedzi z właściwą,

-    zasada indywidualizacji tempa uczenia się. Wymaga ona, by uczniowie, przechodząc kolejno przez wszystkie ramki programu pracowali w tempie dla siebie właściwym, gdyż tylko wtedy mogą oni uzyskać stosowne efekty uczenia się,

-    zasada stopniowania trudności. Następstwem jej respektowania jest to, iż znaczna w pierwszych ramkach liczba tzw. wskazówek naprowadzających, które ułatwiają uczniowi wypełnianie zawartych w tekście luk, podlega stopniowemu ograniczaniu, wskutek czego zwiększa się sto pień trudności programu.

Dla potrzeb nauczania programowanego konieczne jest specjalne przygotowniii«- treści nauczania poprzez nadanie im kształtu określonego