0028

26

O ORLE KLEJNOCIE

Et cum nos te putaremus de terra propellere,

Tu nos tenes ita quam conclusos in carcere.

Talis princeps debet regnum atque terram regere,

Quid si forte sitos omnes simul congregarerit,

Nunguam caesar sibi bello resistere poterit.

Talem mrum condeceret regnum et imperium,

Qui cum paucis sic domabat, tot cateruas kostium;

Et qui nondum recreatus jit de Pomerania,

Sic per eum fatigatur turnie coniumacia.

Et cum illi eum triumplio fit eundum obviam,

Nos ejus cogitemus expurgare potentiam.

Ipse quidem cum paganis helia gerit licita,

Sed nos contra christianos gerimus illicita.

Unde Deus est cum eo, faciens uictoriam,

Nobis vero juste reddit Ulatam injuriam.

Poraził i pogromił potem Bolesław ono wielkie wojsko, o czem dostatecznie w historii będzie.

A gdy się cesarz Hem-yk na drugi rok gotował do Polski, chcąc się mścić porażki onej, harzo niechętne serca znał rycerstwa swego, co on znając, tego się bał, aby Bolesław przez moc państwa pod nim nie wziął, wiedząc to, że miał u siebie wiele rycerstwa jego znacznego, które rozkosznie chować kazał. Radby był już miał pokój z Bolesławem, ale się sam w to wdać dobrowolnie wstydal, bo gdy go przedtem u niego żądano, tedy go odmawiał, a tak to sobie rozumiał za wielką zelżywość; przeto naprawił zobopólne przyjacioły, aby to oni Bolesławowi rozważyli, żeby on u cesarza przymierza żądał, obiecując mu to, że takowe otrzyma, jakiego potrzebować będzie.

Dał się w tern Bolesław użyć; jechał sam do cesarza w poczcie ochędoźnym do Babenbergu. Tam kiedy przyjechał, z wielką uczciwością i dosyć łaskawie był przyjęt, z którym mając długie przyjacielskie rozmowy, odrzuciwszy dawne niechęci zobopólnie, pokój między sobą uczynili. Dał cesarz Bolesławowi córkę swą Atlejdę do stanu małżeńskiego, a synowi jego Władysławowi młodziucbnemu, drugą młodszą Krystynę, także jeszcze maluczką; więźnie wszystkie cesarzowi dobrowolnie wypuścił Bolesław.

A odprawiwszy z wielką radością wszystkich ono wesele, podarowawszy się z obu stron wielkiemi upominki, rozkazał cesarz wielu panom swoim, aby one młode panie do Polski prowadzili. -

Potem Bolesław miał potrzebę z Prusy i Pomorzany, którzy w niebytności jego wtargnęli byli do Mazowsza, acz ich był hrabia Magnus, naonczas starosta albo gubernator krajów onych, poraził; sześćset na placu zbitych a dwanaście set pojmanych zostało; wszakoż się to jeszcze mała nagroda zdała Bolesławowi, ale się z wojskiem także do ich ziemie wyprawił.

Zhołdowawszy Bolesław ziemię pomorską, zostawił gubernatorem Swatopełka z domu Gryff, pana jednego z rady swej, którego historye zalecają z wielkiego męstwa i świadomości spraw rycerskich, a sam z ludem odciągnął.

Do Czech potem, niedługo się pokojem zabawiając Bolesław, z wojskiem wyprawił, a to było roku 1114.