0044

■40

DRZWI KOŚCIELNE

djecezalnym w kościele obecnym; opętanego lud mu przedstawia. Na widok biskupa czart ustępuje. Ażeby zaś alecta obrazowie odznaczyli, należało go opatrzyć pastorałem, jaki dopiero w Veronie otrzymał. Całe tedy zdarzenie z powodu obrazowości zostało pomieszczone po przejazdce do Verony: tak, że nie cicius dieto, czart duchowi świętemu ozdrowiałego zostawił, ale opętany diu infrendens diris dentibus doczekał się powrotu z Verony i na widok biskupa djecezją obejmującego Adalberta, precz uchodzi.

26. Biskup Adalbert wiódł życie surowe, pełne mor-tifikacji, mało jadł, na gołej ziemi nocy przepędzał, pod głowę kładł kamień, do towarzystwa domowego nie miał tylko brata Gaudentego i niemowę, on sam trzeci (Joh. 9). Quid non fecit omnipotens deus (wykrzykuje Bruno)! mi-rabilis in operibus suis, maxime in misericordiis suis! una nota, yertit impium, facit sanctum, in cujus yirtute veteres pennas projecit, noros mores assumpsit ccełicoła Adałbertus. Bene vixit, bene docuit (Bruno II). Biednym nadbiegał, dobrze czynił; łustraverat carcerem et carcere positos, quo-rum longa series et infinitum agmen erat (Johan. 10).

Lecz z porządkiem ziemskim biskup zgodzili się nie-inógł; nauki jego skutku niebrały, lud upornie przy swym obyczaju stał; populus autem erat durie cervicis, servus libidinum factus, miscebatur cum cognatis et sine lege cum uxoribus multis; mancipia Christiana, perfidis et ju-dseis vendebant; dies vero jejuniorum, yoluptatibus vacan-tes omnino non curant; ipsi clerici pałam uxores ducunt (Bruno 11).

Na trzy mianowicie zdrożności narzekał biskup: prima et velut principalis propter płures uxores unius viri; secunda propter detestanda conjugia clericorum; tertia propter captiyos et mancipia christianorum quos mercator ju-dseis infelici auro emerat, emptos tot opiscopus redimorc non potuit. In somnis quoque apparuit ei dorninus, sus-