062 djvu

— 122 —

I sam Emir już się chwieje, krew mu do głowy nadpływa,

Krew ta oko mu rozsadza i niebieską skroń rozrywa.

Raz ostatni swą Fezzankę zbudził usty palącemi,

I nagle z dzikim przeklęstwem rzucił się twarzą do ziemi.

Ona wznosi się z podziwem: .Ha, cóż to? —ty śpisz Emirze?

To niebo dawnićj bronzowe teraz pływa patrz,—

w safirze!

Gdzie się podział piasek żółty? —gdzie poglądnę jasność lśniąca!

Wszak to morze błękitnieje, co o brzeg Algieru trąca.

Patrz! jak błyska, jak się pieni, jak tu wieje do nas chłodem,

Tak — o, wiem już — zbudź się panie, to Nil toczy się ogrodem,

Lecz tam nie szła karawana — może my przed Senegalem?

Nie, to morze! — patrz, jak ono konchą rzuca i koralem.

Mniejsza! — wszak to woda, woda! wiążmy nogę do sandała,

Powstań panie! chodź czśmprędzćj tam, tam, zgasić pożar ciała.

Świeży napój, kąpiel chłodna, znów w nas siłą . pocznie krążyć,

Śpieszmy, śpieszmy, bo na nocleg trzeba nam do miasta zdążyć.

Patrz, jak wieją tam chorągwie i meczety ciemne

stoją.

Jak tam tłumy kopijników na bastionach świecą zbroją,

lież łodzi tara w zatoce przy okrętach się zawiesza,

A do Karawanseraju pielgrzymów wstępuje rzesza.

0    mój drogi!—ja tak pragnę! zbudź się —nocne

ciągną mraki.o

— On raz jeszcze podniósł oko i rzekł głucho: *to majaki!

Czary, igraszki szatanal słyszysz jak on w śmiechu zgrzyta!*

1    zamilknął — znikł meteor — na trupa padła ko-

bićta!