0012101

Re . ( 200 ) Re.

Justyna, Atenagora, Orygenesa, Euzebiusza i innych, jako też teraźniejszych: Grocyusza, HoutevilIe, Badia, Klarke, Euddea i bardzo wielu innych.

RELIKWIE. Rcliquiae Szczęty; to to pozostaje z wielkiej liczby ludzi. De Jacob erit qui dominetur, et perdet reliquias Cwitatis. Wyjdzie z Jakóba panujący, który zrujnuje pozostałe szczęty miasta. Dawid w sensie literalnym, a w sensie duchownym Chrystus, który za pierwszem przyjściem swojem zrujnował zabytki bałwochwalstwa w państwie Rzymskiem i za drugicm potępi na wieki reszty miasta czartowskiego. Relikwie znaczą takie potomność. Sunt reliqniae Anmini pacifico. Człowiek spokojny będzie miał liczne potomstwo, ale potomkowie grzeszników' wyginą. Heli-quiae impiorum interibunl. Znacząsię także zasoby żywności. Benedicla hor-rea tua, et benedictac reliquiae tuae. Dculr. Cap. 28.

Relikwie w Chrześciaństwic oznaczają zwłoki, kości, suknie, pozostałe z ciał świętych. Po wszystkie czasy z osobliwszą czcią szanowane były w kościele świętych relikwie. Aczkolwiek niektórzy Heretycy, albo raczej Atheiiszo niczego nicoszczędzali dla przytłumienia tćj czci, która im się należy. Ale niczego nie dokazali na wiernych prawdziwych swemi po-twarzami, szyderstwy i bezbożnością, ani ich to odwiodło od używania, za wstawieniem się świętych Boga, lecz przeciwnie, tein więcej ich zachęciło to szyderstwo, do podwajania swych modlitw przy ich grobach i zwłokach, przy których oni doznawali skutku ich przyczyn we wszelkich swych najważniejszych potrzebach. Byłoby rzeczą niepodobną określić te wszystkie przedziwne dzieła, które się wydarzyły przy świętych relikwiach. Ale dla przekonania bezbożnych, dosyć będzie wspomnieć niektóre wyrażone w piśmie starego i nowego testamentu. Prorok Elizeusz płaszczem zostawionym sobie od mistrza swego Eliasza, dotknąwszy się wód Jordanu, rozdzielił je dla przejścia rzeki suchą nogą. (4. Reg. Cap.2.) Wrzucony trup zmarłego człowieka do grobu Elizeusza proroka, za dotknięciem się kości lego proroka o-żył, i umarły ów do życia powrócił. ( 4. Reg. Cap. 13.) W nowym testamencie pomiędzy innemi cudownemi dziełami mamy : że niewiasta cierpiąca krwie plynienie, za dotknięciem się tylko kraju sukni Zbawiciela uzdrowiona została od swej niemocy. {Maili. Cap. 9.) Tylu innych, którzy w rozlicznycli niemocach i kalcctwach zostawali, cisnąc się do tegoż Zbawiciela, na różnych miejscach opowiadającego Ewangelią, dopraszałi się by się dotknęli podobnie choć kraju szat jego, a to otrzymawszy, odbierali zdrowie. {Maili. Cap. 14.) Gdy sś. Apostołowie, zwłaszcza Piotr i Paweł, w różnych krajach i rozmaitym narodom opowiadali ewangelią, stwierdzając swo-ję naukę rozmaitemi cudami. Najprzód do Piotra św. tak wielki bywał nacisk chorych i kałeków, że zgromadzano ich i znoszono na te miejsca, gdzie miał przechodzić, ażeby przynajmniej cień osoby jego dotykał ich, za którego dojściem do nich, uzdrowieni zostawali, Pawła zaś św. prócz

tych cudownych uzdrowień, które osobiście sprawował,brano odzienia i przepaski, które nosił na sobie i kładziono je na chorych przeciw rozmaitem niemocom, za których dotknięciem odbierali zdrowie. (Actor. Cap. 5. et Cap. i9.) Z ląd oczywiście poznać można, jak wielką dzielność mają święci u Boga, gdy wzywani bywają, kiedy te nawet rzeczy, które do ich potrzeb służyły, miały moc tak skuteczną. Nakonicc cześć albo uszanowanie świętych relikwii, bywało zawsze zachowywane jednomyślnie w kościele. Wszyscy ojcowie SS. uważ.ali je jako najstarożytniejsze, powszechnie o nicm mówili, jako dowodzie, który mieli z podania. Widzieć z dziejów i męczeństwa św. łgnacego, którego kościoł czci jako jednego z sw'ych starożytnych męczenników, że wierni zabrali jego relikwie z pohoi-nem uszanowaniem. Nabożeństwo ku zwłokom św. Cypryana ztwierdza się żywotem tego świętego, spisanym od Poncyusza jego dyakona. Tożsamo czytamy względem św’. Polikarpa, podług świadectwa Eusebiusza Libr. 4. Hi-storiae Eccl. Co się tyczy relikwij śś. Gerwazego i Protazego, każdy doczytać się może u św. Ambrożego i św. Augustyna. Ta cześć tak jest trwała że Koncilium Trydeńskie Scss. 25. potępia razem zbezbożnensi tych, którzy zbraniają się szanować relikwie święty cii. Quae viva tnembra fuerunt Chri-sli et Templum Spiritus Sancli.

REMEJA wysokość pańska. Syn Pbarosa śpiewaka, który powrócił z niewoli Babilońskiej. (1 .Esdr. Cap. 10.)

BEMMON wysokość. Bałwan ludów 1)yk. Bibl. Tom III.

Damaszku, którego rozumieją hydź bałwanem Saturna,mianego z wielkićw uszanowaniem na wschodzie. Inni zaś utrzymują, iż to jest bożyscze słońca, tak nazwane dla swój wysokości. Naaman Syryjczyk wyznał przed Elizeuszem, iż uczęszczał towarzysząc królowi swemu, do kościoła tego bóstwa. Quarulo in-gredietur Dominus templum Remmon, ut adoret et illo innitente super manum meam. Remnion jest także miasto pokolenia Symeona, wioska w bliskości Jerozolimy , i zamek gdzie synowie Beniamina schronili się po swój porażce. Fugcrunt in soliludinem, et pergebant ad petram, cujus vocabulum est Rem* mon. To imię daje się także człowiekowi, który był ojcem Rechaba i Baany. Filii Remmon Rcroth (Josue Cap. 15. Judic. Cap. 20. II. Reg. Cap. 4. Zaehar. Cap. 14.)

REMMON Phares, granat podziału. Miejce obozowania Izraelitów na puszczy, gdzie przybyli z Rclhma. Pro-fecti de Rclhma Castra, metali sunl in Remmon Phares. To miejsce jest pamiętne ukaraniem człowieka, który lam był ukamienowany, za zbieranie dre-wek na ogień w⁷ dzień szabatu. Numer. Cap. 15.

REMPIIA imię bałwana. Et susce-pistis Tabernaculum Moloch, et sidus Dei veslri Rempharn. Ten zarzut, który św. Stefan w dziejach Apostolskich czyni żydom, jest wyjęty z Proroka A-mosa, który gromi hebrajczyków, iż nieśli z sobą w przeciągu swej podróży na puszczy * namiot swego Molocha, z » obrazem jego bałwana, i gwiazdę swego « bożyszcza «. Słowo to Rempha jest

26