19674 Sam Zrobię88 6 (12)

Kolektor foliowy podciśnieniowy

UZUPEŁNIENIE

Producentem kotłów c.o. typu SI WR-90 opisanych w numerze 2/88 jest Rolnicze Przedsiębiorstwo Usług Technicznych „Technirol”, Zakład Produkcji Przemysłowej w Strzeblelinie Morskim, kod 84-214, tel. Luzino 11, Bożepole 26, telex 054785

Wykonawcą kolektora jest rolnik R. Błoński ze wsi Kanabród w gminie Repki, województwo siedleckie. W latach 1979-80 dosuszył on 34 tony siana z I, II i III pokosu, oszczędzając około 600 I oleju napędowego lub 1000 kg węgla. Zdemontowane i starannie przechowywane pod dachem górne ekrany kolektora wykorzystał on wiosną jako okna inspektowe. Konstrukcja kolektora została opracowana w Instytucie Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa w Warszawie i jest dostosowana do typowego budynku inwentarskiego OM-25 z poddaszem użytkowym o powierzchni składowania wynoszącej 260 m².

Absorberem energii słonecznej w kolektorze są umocowane wzdłuż całej południowej ściany budynku dwie płaszczyzny z ekranów, równolegle nad sobą umocowanych. Jedną płaszczyznę o powierzchni 80 m² tworzą ekrany z czarną silosową folią, drugą - ekrany z ogrodniczą folią przezroczystą. Ramy ekranów wykonuje się z listew drewnianych o przekroju 20-40 mm. Ramy górne, na których jest rozpięta folia ogrodnicza mają wymiary 1500x2650 mm, a dolne - z folią silosową - 1500x2500 mm. Po ułożeniu ekranów na prowadnicach, powstaje pod nimi kanał wlotowy w kształcie trójkąta, zamykany niezbyt szczelnie na obu końcach uchylnymi płytami z blachy lub sklejki. -Przepływające kanałem powietrze nagrzewa się od absorbera - ekranu z folią silosową i kanałem oraz szczeliną między ekranami przepjywa do kanału pionowego, skąd jest zasysane dwoma wentylatorami o mocy 4 kW i dmuchawą do siana 11 kW na poddasze budynku inwentarskiego.

Dla zmniejszenia strat ciepła zaleca się obłożenie podłoża i ścian budynku, a także ścian kanału pionowego materiałem izolacyjnym, na przykład styropianem lub workami po nawozie, wypełnionymi trocinami z wapnem.    (jww)

Ciepło z ziemi

Ziemia jest olbrzymim akumulatorem niewyczerpanych zasobów ciepła, lecz jako źródło ciepła użytecznego na co dzień jest jeszcze mało poznana.

Badawcze wiercenia sięgające dziś głębokości 11 km - wobec całej odległości do środka ziemi (6360 km) - rozpoznają nasz glob zaledwie powierzchniowo. Systemy badań satelitarnych ujawniają ciągle coraz to nowe tajemnice Ziemi. W oparciu o wyniki tych badań opracowano w USA w 1980 r. program „Gorąca sucha skała". Skały takie leżą na głębokości 2-4 km i mają temperaturę 573-673 K (300-400 °C). W ich kierunku dokonuje się wierceń i dla uzyskania koniecznej porowatości preparuje się sieć pęknięć przez precyzyjne wybuchy podziemne. Po zbadaniu obojętności toksycznej i promieniotwórczości, wierci się odpowiednio położony drugi odwiert. W suche gorące skały tłoczy się już bez większch oporów zimną wodę. która odbiera ciepło od skał i wraca drugim odwiertem jako mieszanina pary i wody o temperaturze 520-540 K (250-270°C) i napędza turbiny generatorów elektrycznych. Na rysunku pokazano schemat elektrowni geotermicznej o mocy 20 MW budowanej w USA. Przy dzisiejszym poziomie techniki koszt budowy takich elektrowni jest jeszcze ogromny, a uzyskana energia - droższa od energii ze źródeł paliwowych. Jednak przy zwiększeniu skali budowanych obiektów i połączeniu wysiłków wielu krajów w budowie jeszcze większych elektrowni mogą powstać instalacje ekonomicznie opłacalne. Niedawno powstała międzynarodowa spółka MAGES (Man-Made Geothermal Energy System) do realizacji tego dzieła.

KAZIMIERZ GROCHOWSKI

12