22151 Machina2

W dziesiątą rocznicę samobójczej śmierci Tomasza Beksińskiego

ideałem kobiety już na zawsze jest Kobieta--Wąż, Anna Franklyn grana przez Jacqueline Pearce (spotka się z nią kilka lat przed samobójczą śmiercią, w Anglii, między nimi do niczego nie dochodzi, aktorka liczy sobie już ponad 50 lat, robią sobie zdjęcie). Marzy mu się, aby w miłosnym uniesieniu, najlepiej w trumnie, ta Jedyna, Nadkobieta, wysoka brunetka z dużym biustem, wpiła się w szyję i ssała jego krew. „To są tylko marzenia”, podkreśla przy każdej okazji.

Póki co w szkole podstawowej gryzie koleżankę w szyję na serio, a wujków w domu. Dopiero potem nauczy się gryźć tak, żeby to było przyjemne dla osoby gryzionej.

obiecie-'Wężowi zawdzięcza pasję kolekcjonowania filmów wyprodukowanych przez Hammer Films, brytyjską wytwórnię, którą, realizuje gotyckie horrory. Matka Tomka przeczuwa takie historie, więc za młodu dopilnuje przez częste wizyty u dentysty, aby miał proste i ładne zęby.

Ale od czego są odpusty. W niedzielę przed kościołem Przemienienia Pańskiego w Sanoku Tomek kupuje z babcią, Stanisławą Beksińską, plastykowe zęby wampira. Wkłada je i widzi siebie w roku 1989 jako Petera Loewa, granego przez Nicolasa Cagea w filmie Roberta Biermana pt. „Pocałunek wampira”. Tajemnicze akcje dzieją się wówczas w Nowym Jorku. Pojawiają się informacje, że Loew zęby wampira wykonał ńa zlecenie u warszawskiego protetyka.

O Tomku zaczynają pisać piosenki rockowe. Angielski zespół The Who w'roku 1969 wydaje rock-operę pt. „Tommy”. A Ken Russell reżyseruje film na jej podstawie z Tiną Turner, Eltonem Johnem, Jackiem Nicholso-nem. Tommy Walker, grany przez Rogera Daltreya, jest świadkiem śmierci ojca z rąk pfzyszłego ojczyma. Ślepnie, traci słuch i mowę. Ale zostaje mistrzem flippera i duchowym liderem, by w końcu zostać poniżonym i opuszczonym przez wiernych fanów.

DOCTOR JIMMY

Tommy powstaje z popiołów i odradza się w rock-operze The Who pt. „Quadrophenia” (1973), pod pseudonimem Doctor Jimmy. Obok Phila Danielsa (Jimmy) gra Sting. Doctor Jimmy ma w tym czasie problemy natury psychologicznej z rodzicami, kobietami, przyjaciółmi, społeczeństwem. Jest modsem, jeździ skuterem, musi walczyć z rockersami.

Ma tego wszystkiego śmiertelnie dosyć. Wyskakuje na skuterze z wysokiej skarpy prosto do morza. Zdąży wcześniej w 1977 roku przyczepić na ulicach Sanoka swoje klepsydry z datą śmierci: 22 września. Są: płacz nauczycielek, sąsiadów, telefony do rodziców z kondolencjami, wycieczki szkolne i delegacje zakładowe z kwiatami. Doctora Jim-my^go to cieszy, nie wie jeszcze, że 22 września 1998 roku umrze jego mama, Zofia Beksińska, ale czuje, że otworzyły się drzwi, za które już przecież raz zaglądał, ale ojciec zaciągnął go wtedy za nogi do szpitala.

Musi wyjechać do Warszawy z rodzicami i babciami. Urząd Miasta Sanoka nakazuje zburzenie domu Beksińskich, gdyż powstanie tam miejski skwer. Nie jest to dobry czas dla Doctora, 1977 rok, Warszawa, osiedle Służew nad Dolinką. Mieszka sam w bloku na dziesiątym piętrze, przy ulicy Mozarta, w dwóch pokojach z jasną kuchnią i balkonem, okna na wschód. „Nienawidzę jeździć windą z ludźmi, smrodu petów w windzie, budowy, budowlańców”, często krzyczy i macha rękami. Dba o rozwój fizyczny babć, codziennie odwiedza rodziców (mieszkają dwa bloki od niego, ulica Sonaty). Trenuje systematycznie ojca w strachu. „Palacze są świniami!”. W rodzinie pali tylko matka, ale to Jimmy toleruje.

ŚMIAŁY DUKE

Coraz bardżiej uwiera go robotnicze pochodzenie. Zdaje sobie sprawę, że: „Najbliższy jest mi horror gotycki, którego akcja musi się rozgrywać w XVIII lub XIX wieku, bez samochodów, telefonów, laserów, w klimacie krypt, zamczysk, peleryn, trumien, w świecie niesamowitym (zabobonni chłopi z jednej strony, duchy, wilkołaki z drugiej, do tego arystokrata wampir)”. Łatwiej się wtedy utożsamić z głównym bohaterem.

Śmiały Duke kładzie się spać o 5 rano, wstaje o 13, najczęściej z bólem głowy. Studiuje anglistykę na Uniwersytecie Śląskim, potem Warszawskim (nie broni się przez Miłościwie Panującego Nam Generała).

Pisze kryminały i pokazuje ojcu, przyjacielowi, wujkom, ale bez zachwytu. Zdzisław Beksiński narzeka na brak realistycznego szczegółu. Nikomu za to nie pokazuje swojej poezji, pisanej po angielsku, pod wyraźnym wpływem . wiersza Allana Edgara Poe pt. „Kruk”, traktującego o na zawsze utraconej miłości, a przy tym i wiecznej.

TOM(IJERRY)

Podczas leniuchowania na własnym kwadracie zamienia się w kota Jaspersa. Wcześniej miał w domu czarną kotkę, ale przegryzła kabel od telewizora. Potem miał drugą czarną: wyskoczyła oknem. Jaspers przestraszył się