22526 str06

Schemat układa kierownic*ego: 1 — przedni* kierownica, 2 — przekładnia stożkowa (przednia), 3 — wałek synchronizujący ruchy obu kierownic, 4 — przekładnia stożkowa (tylna), 5 — tylna kierownica, 6 — ślimacznica, 7 — pół-przekładnia zębata, 8 — drążek kierowniczy

Proponowany, opancerzony aaznoc&ód dla Policji Państwowej. W wieży zamiast uzbrojenia — gtożnik mecsfooa

INSTALACJA ELEKTRYCZNA. W samochodzie zastosowano instalację elektryczną jednoprzewodową, pracującą na napięciu 12 V. Źródłem prądu była prądnica ScinliUa o mocy 300 W i akumulator Tudor ETSp o. pojemności 245 amperogodzin (później 90 Ah), a odbiornikami — rozrusznik elektryczny, urządzenia zapłonu, reflektor przedni z żarówką

0    mocy 50 W, lampa „stop”, lampka oświetlająca tablicę kierowcy, wentylator i sygnał dźwiękowy. Reflektor umieszczony był na żelaznym trzymaku wewnątrz kadłuba pancernego przed chłodnicą

1    zakryty jej odchylaną klapą. Dla maskowania w nocy na reflektor można było nakładać niebieską szybkę.

PANCERNE NADWOZIE. Kadłub samochodu pancernego wz. 29 wykonano z płyt walcowanych zestali chromoniklowej, utwardzanych na powierzchni. Ściany wieży, nachylone pod kątem 75 stopni, miały grubość 10 mm. Płyty ścian kadłuba miały grubość zróżnicowaną, w zależności od kąta ich nachylenia, stopnia narażenia na ostrzał oraz rodzaju elementów, jakie osłaniały. I lak:

—    czołowa płyta pancerna kierowcy, nachylona pod kątem około 50°, miała grubość 7 mm, podobnie jak nachylona pod kątem 60° czołowa blacha chłodnicy, zaś pionowa blacha dolnego pasa z pokrywą otworu na korbę rozruchową — 9 mm;

—    górna blacha tylna, nachylona pod kątem 22°, miała grubość 6 mm, nachylona pod kątem 60° środkowa blacha tylna oraz pionowa blacha u dołu — 9 mm;

—    boczne blachy nachylone pod kątem ok. 75° miały grubość 9 mm, osłona tylnego mostu — 7 mm, wnęki kól tylnych — 5 mm;

—    pokrywa maski silnika miała grubość 9 mm, zaś blachy dachu kadłuba i pokrywy wieży — 4 mm; — blachy podłogowe miały grubość 4 mm.

Blachy pancerne łączono przy pomocy kątowników i nitów lub nakrętek. Cały kadłub ustawiony był na ramie podwozia i przymocowany do niej w kilku miejscach trzymakami z 6-mm blachy żelaznej. Również z blachy żelaznej wykonane były błotniki i stopień do wsiadania.

Do obserwacji i wentylacji wnętrza pojazdu służyły otwory zamykane umocowanymi na zawiasach pokrywami. Największe z nich, umieszczone z prawej strony przedniej ściany (patrząc w kierunku jazdy) oraz po tej samej stronic tylnej ściany kadłuba, przeznaczone były dla kierowców. Osłonięto je pokrywami, w których umieszczono tzw. pryzmatyczne peryskopy, zabezpieczające przed skutkami bezpośredniego trafienia w szczelinę obserwacyjną. Mniejsze otwory umieszczono symetrycznie, po dwa, w ścianach bocznych, jak też z lewej strony ściany przedniej. Miały one od wewnątrz zasuwki do zamykania oraz śruby do ich unieruchamiania.