22722 skanuj0069

204    ŚREDNIOWIECZNA PIEŚŃ RELIOUNA POLSKA

Gdyż była martwa na poły,

Zawrzeli ją w żalarzy ⁵⁵ Katowi(e) liszy.

Dziewięć dni w żalarzy była Be(z) wszego pokarmu,

Sue tak wielmi strudzena,

Krystem zleczena.

⁶⁰ Gdyż dziewkę na sąd wiedziechu,

Jakż to zarze wschodziechu Świetłośc(i) i krasy je,

Te to róże śliczne.

Uźraw to sudca niemiły,

⁶⁵ Wielice się zadziwił Dziewczemu zdrowiu).

Naczął z nią słodce mułwici,

Chciał ją lściwie przel(ś)cici.

By się modłom kłaniała ⁷⁰ I w nie wierzyła.

Odpowiedzie cna Dorota:

„Wierzym ja w Jezu Krysta,

w. 54 - zamknęli ją w więzieniu.

w. 55 liszy - okrutni.

w. 58 - była bardzo zmęczona.

w. 60 wiedziechu - wiedli.

w. 61 - jakby zorze wschodziły.

w. 64 uźraw to sudca - ujrzawszy to sędzia.

w. 67 mułwici - mówić.

w. 68 lściwie przel{ś)cici—podstępnie zwabić.

w. 69 modłom - tj. bałwanom.

w. 71 odpowiedzie - odpowie.

Z j im się budu kochaci Po wszyćkie wieki”.

?⁷⁵ Zarżaw pohan wielmi litie,

Kazałt(i) je twarz biti,

Je hławkę ścięci.

Gdy dziewka na śmierć kroczasze, Teofilus zaśmiał się,

⁸⁰ [DJziemski pisarz tak wiece:

„K[t]am to jici kcesz?”

„Do zah[a]radki, do rozkosznej, Gdzież owoce rozliczne,

Jabłka, kwiecie i różą ⁸⁵ Budu targaci.

Radujęcy (się) z miłym swym Z Jezu Krystem z niebieskim,

Po nim wżdy tążym”.

Teofilus tak wiece:

⁹⁰ „Pośliż jem mi owoce,

Co roście w zahra(dce)

U tweho panica”.

Slub(i)wszy (je) mu posłac(i) Naczę(la) pilnie prosici ⁹⁵ Za ty wszyćki, co spomnią Jej umęczenie.

w. 75 - zaryczawszy poganin bardzo, w. 77 hławkę - główkę, w. 78 kroczasze - kroczy, idzie, w. 80 - pisarz ziemski tak mówi. w. 82 do zah[a]radki - do ogródka, w. 88 - za nim zawsze tęsknię.