35397 thots25

Bydłobójca do jutra by z chęcią rozprawiał,

Ale poczuł, że nie ma tak dobrze,

I szlochając z rozkoszy ciągle próby ponawiał.

Aby rzec: „Tyś przyjaciel mój, Bobrze!”

Bóbr zaś wyznał, i w oku miał zachwyt cielęcy. Wymowniejszy, niż gdyby ze łzą rzekł,

Ze przez te dziesięć minut już nauczył się więcej Niż przez siedemdziesiąt lat z książek.

Powracali, trzymając się za ręce, aż Brząkacz,

Ze wzruszenia rozmiękły na poły,

Rzekł: „Ten widok wesoły szczodrze spłaca mozoły Zmagań ze wściekłymi żywioły!”

Takiej pary przyjaciół nie bywało na świecie Prawie nigdy, jak Bóbr z Bydłobójcą.

Czy to w zimie, czy w lecie nigdy ich nie znajdziecie W pojedynkę, bo zawsze są dwójcą.

Gdy zaś drobne różnice zapatrywań wynikły (Zwykła rzecz! powody sam wyjaśń),

Wnet w pamięci im huczał śpiew dziubdziuba niezwykły Cementując na wieki ich przyjaźń!