38142 skanuj0132

za kogo się uważałeś. Możesz zacząć skręcać się z bólu; możesz wymiotować lub doświadczyć chwilowego paraliżu, trwającego nawet kilka godzin. Nadal utożsamiasz się z samym sobą. a jednocześnie dostrzegasz, że ty sam jesteś wszystkimi ludźmi, których uważasz za niemiłych, brutalnych, głupich, szalonych, chci wych, godnych pogardy i to jest tak bolesne, że chwilami wydaje ci się, że tego nie zniesiesz. W miarę jak umysł kontynuuje zadawanie pytań, pojmuje, że jest swoim jedynym wrogiem i że świat jest całkowicie jego projekcją, żc istnieje tylko on sam, żc nie ma nikogo innego i że jest to absolutne, doskonale i pełne. Odwrócenia sprawiają, żc zawsze jest on ugruntowany przez zaproszenie istoty ludzkiej, lii równowaga utrzymuje go pomiędzy niczym a czymś, daje mu solidną podporę w postaci świata i pozwala ufać coraz bardziej, gdy ty z wdziękiem i przekonaniem rozpuszczasz to, co pozostało.

W którymś momencie, gdy ueiysl już całkowicie zakorzeni się sam w sobie, ono przestaje się utożsamiać z czymkolwiek poza umysłem. Nie może hyc niczym innym, jak tylko ponownie tym. Umiera dla wszystkiego innego. Może pojawić się żal. poczucie okropnej straty, samotność, kiedy umysł traci ludzką tożsamość i może wtedy odkrywać w sobie inne, przerażające tożsamości: ptaka, choć nic potrafisz fruwać, skały, kiedy się spieszysz, a jedyne. co potrafisz, to wiecznie tkwić w miejscu ze świadomością, żc w końcu obrócisz się w pył. a do tego czasu tkwisz tam, gdzie jesteś, bez ramion, nóg. jako zwykła skala. Ale dzięki (x>tędzc czterech pytań kochasz co. że tym jesteś, i nie pragniesz żadnej innej tożsamości, a jx>tcm pojmujesz, że nic możesz mieć nawet tej, żc nic ma takiej tożsamości, z którą możesz żyć, z wyjątkiem umysłu. A jako umysł odkrywasz, że każda myśl mija, a na dowód zostaje tylko myśl, która twierdzi, że istniała, ale i ona mija i przez to wszelkie myśli mijają, i mija wszystko - wszystko.

Zadawanie pytań zabija tego. za kogo się uważasz, do chwili aż nic odkryjesz czegoś innego. Umysł podany w wątpliwość jest czystą mądrością i może uzdrowić cały świat. Gdy uzdrawia sam siebie, uzdrawiany jest świat. Przekonałam się. żc nie mogłam żyć. dopóki nie umarłam. A to, co żyje. dzięki Bogu nie jest mną. za którą się uważałam. Wszystko, czym jestem, jest piękne. Przejawiam się jako wszystko, stare i nowe. początek i koniec. Jestem wszystkim, jestem tobą.

Możesz iść wszędzie, a to. żc jesteś teraz tam, gdzie jesteś, pokazuje ci, żc to prawda, ly jesteś wszędzie. Jakie byłoby to miejsce, gdyby nie miało imienia? Magiczne, święte, cudowne, lak się tu dostałeś? Czemu miałbyś potrzebować celu podróży? Tak czy inaczej, okazuje się or.o tym czy tamtym, tym, co planowałeś. lub tym. czego nie planowałeś. Rozumiem, że uwielbiasz, kiedy twój plan pasuje dci rzeczywistości, i w tym wszystkim oto teraz jesteś, jako przyszłość, nad luorą się zawsze zastanawiałeś, na ulicy, szukając w koszach na śmieci zachwytu, zauważając, że wszystkiego jest więcej, niż naprawdę potrzebujesz, więcej, niż masz w tej chwili, w swoim pełnym przepychu domu, gdy siedzisz przy stole w jadalni, patrzysz na zbytek, na wszystko, czego nie potrzebujesz, w myślach pozbawiając sic tego, co jest tak pełne bez ciebie w lej chwili. Czy nie czujesz się dobrze bez swojej opowieści? Czyż cci życia nie jest wspanialszy, niż mogłaby podyktować wyobraźnia?

Czym jest nieszczęście i przeciwność losu? To |>o prostu niezgodność twojej opowieści z rzeczywistością. Załóżmy, żc o]x>-wieść brzmi następująco: Jestem mężczyzną, który będzie żył, mając dwie ręce: nóż będę trzymał w prawej, a widelec w lewej”, w rzeczywistości zaś tracę prawą rękę. Nagłe się budzę, ręki nie ma i nawet nie zdążyłem się z nią pożegnać - jest w plastikowym worku w koszu na podwórku. Teraz jestem mężczyzną, który trzyma widelce w prawej ręce i prawa ręka okazuje się lewą. Tak więc rzeczywistość nie pasuje do mojej opowieści, do tożsamości. która jest dla mnie taka cenna. Rzeczywistość ma swoją opowieść o życiu. Mogę być mężczyzną, który lubi uczyć się czegoś