41026 kscan
29

natężenia pola magnetycznego H₀ i rodzaju jądra y, z równania (7.77) wynika bowiem, że:

F_L = ^    (7.78)

Istnieje zasadnicze podobieństwo między podstawowym równaniem NMR (7.76) a równaniem na częstość precesji (7.78). Oznacza to, że do układu możemy wprowadzić promieniowanie elektromagnetyczne o częstości v, dostosowane do częstości precesji V_L. W tych warunkach energia może być zaabsorbowana przez jądro i może spowodować jego przejście na wyższy poziom energetyczny. Warunkiem absorpcji jest zatem wzajemne dopasowanie częstości promieniowania elektromagnetycznego v i natężenia zewnętrznego pola magnetycznego H₀. Wzajemne dopasowanie v i H₀, wywołujące absorpcję promieniowania, nazywa się rezonansem magnetycznym, a równanie (7.76) warunkiem rezonansu.

Tablica 7.16. Częstości rezonansowe niektórych izotopów przy natężeniu pola H₀ = 1T (10 000 Gs)

Izotop	v [MHz]	Względna czułość detekcji
^XH	42,57	1
^13C	10,71	0,0159
^14n	3,076	0,00101
^17o	5,772	0,0291
19p	40,06	0,834
31P	17,24	0,0664

Częstość rezonansową można obliczyć na podstawie równania (7.76). Jest ona różna dla różnych jąder. W tablicy (7.16) przedstawiono częstości rezonansowe niektórych jąder przy natężeniu pola H₀ = 1 T (10 000 Gs) i względne czułości detekcji tych jąder w stałym polu magnetycznym. Z warunku rezonansu wynika, że eksperyment można prowadzić w dwojaki sposób:

a)    przy ustalonej częstości radiowej v₀ można zmieniać natężenie pola magnetycznego tak długo, aż wystąpi rezonans;

b)    przy stałym natężeniu pola H₀ można zmieniać częstość promieniowania radiowego v aż do wystąpienia rezonansu.

7.6.2. Aparatura

Do badania magnetycznego rezonansu jądrowego używa się spektrometrów NMR. Zasadniczymi elementami składowymi spektrometru NMR są:

a)    magnes,

b)    sonda z próbką,

c)    nadajnik promieniowania o częstości radiowej,

136