43718 IMGs85

Mnych dyscyplin surdologkznych. np. specjalistów lekarzy, któ--IWjHSpjBh rtnpmn i zakres dysfunkcji słuchowej oraz ewentualne wspóhyy-UpnK dodatkowych uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego i in-■geh neządów (np. innych zmysłów). Ułatwi to m.in. wybór, z pomocą odpowiedniej aparatury wspomagającej słuch, ułatwiając ■teoB małego dziecka z uszkodzonym słuchem wychowanie słuchowe oaz orientując nauczyciela w jego zamierzeniach dotyczących kształcenia Al cha

Tak sformułowane pytania problemowe dotyczą sposobu uzyskiwania taaedKy wyjściowej, umożliwiającej skuteczną działalność rewalidacyjną.

wjtaki sposób pytania cechują diagnozę różnicową, określającą sposób ■zyskiwania informacji o badanym podmiocie za pomocą metod i technik tataśowycfa dane dcscypiinie sunlologicznej Powinna ona obejmować badanie percepcji, emooonalnosc;. motoryki, inteligencji, komunikacji i zachowań społecznych^-a. Zarówno metody , jak i techniki badawcze są jednak Kgiti^Mizędkawane temu samemu nadrzędnemu celowi. Diagnoza różnicowa, Śtf była ażyaeczna. musi być na poszczególnych etapach (diagnozach szcze-gółowych) zaakceptowana przez wszystkich członków zespołu diagnostycznego. Przyjęcie tego pośmiani wynika z następujących przesłanek;

—    anahę z uszkodzonym słuchem ujmujemy jako określoną podmiotową cafcMć. we wszystkich ważnych dla naszego celu. uwarunkowaniach (tkwiących w mej samej i istniejących poza nią), które mają wpływ na osiąganie postulowanego stanu rzeczy;

-    pedagogika w tym i surdopedagogika, stanowiąc dyscyplinę praktycz-

samym założeniu charakter wiedzy interdyscyplinarnej, ukicrunko-wtHtej na. realizację t osiąganie konkretnych celów i zadań wychowawczych.

łUncr R. Myklcbusr . autor klasycznej już dziś, wciąż jednak aktualnej diagnozie różnicowej dziecka z uszkodzonym słuchem Mji£jisDj^ że słuch może być oceniony adekwatnie jedynie wtedy, jeżeli jest rozpatrywany w relacji do całego rozwoju i zachowania (behaviour), gdyż może nie rozwijać się normalnie z różnych powodów, m.in. .^■MfabHe.IłBKystDwegD, zaburzeń emocjonalnych, bądź uszkodzenia słu-•KÓ&Jb»Hzenie słuchu obejmuje z kolei zarówno niezdolność postrzegania, w jego aspekcie fizykalnym i psychologicznym.

Therapie h6rgeschddlgler Kinder isl ran

___ tMOąpIe „Sprache-Stimme-GehOr”, Hefl 2,1997.

bosą Amddary doorders in ehOdren A manuał for dljferenllat New York 1954,». 2-4.

Słuch (auditory behaviour) ocenia się w relacji do ogólnych zachowań {generał behaviour), a szczególnie w relacji do poziomu fizycznego, umysłowego i emocjonalnego rozwoju dziecka. Diagnostyka zaburzeń słuchu ma inny charakter w odniesieniu do małego dziecka, niedojrzałego jeszcze fizycznie, emocjonalnie, umysłowo i społecznie, a inny w odniesieniu do osób dorosłych. Małe dzieci mogą bowiem nie reagować na dźwięki, mimo że rozporządzają normalną ostrością słuchu; mogą normalnie reagować na pewne zakresy częstotliwości dźwięku, mimo wyraźnego zaburzenia słuchu w zakresie częstotliwości właściwej mowie ludzkiej; mogą reagować na dźwięki w sposób przerywany i niekonsekwentny. W tej sytuacji brak reakcji na dźwięk bądź reakcję niekonsekwentną należy traktować jako symptom²³⁸. Uszkodzenie słuchu rozpatrywane jako brak reakcji bądź reakcja nieadekwatna i niekonsekwentna w stosunku do bodźca, nie może zatem być domeną wyłącznie jednej dyscypliny wiedzy. Istnieje także konieczność, aby członkowie zespołu diagnostycznego rozporządzali wzajemną orientacją dotyczącą diagnostycznej problematyki innych dyscyplin surdologicznych. Brak zrozumienia (a czasem lekceważenie) problematyki przedmiotu badań i języka dyscyplin surdologicznych przez uprawiających je specjalistów prowadzi do błędów w ocenie potrzeb bio-psycho-społecznych dziecka z zaburzoną percepcją słuchu i w rezultacie utrudnia bądź uniemożliwia rozwój fizyczny, umysłowy, moralny i społeczny. Chodzi zatem o urzeczywistnienie w praktyce integracji, rozumianej w pedagogice specjalnej między innymi jako interdyscyplinarne działania, mające na celu rewalidację jednostki odbiegającej od normy. Surdopedagog powinien wiedzieć, czego może oczekiwać od lekarza, psychologa, logopedy, audiologa, audioprotetyka w celu skutecznej rewalidacji dziecka z uszkodzonym słuchem. Ten sam postulat odnosimy do przedstawicieli pozostałych dyscyplin surdologicznych. Surdopedagog powinien więc oczekiwać od²³⁹:

- otolaryngologa: oceny zaburzenia słuchu na tle ogólnego rozwoju dziecka, z uwzględnieniem tego, czy zaburzenie słuchu ma charakter uszkodzenia wynikającego z uwarunkowań dziedzicznych albo nabytych, czy ze względu na miejsce uszkodzenia mamy do czynienia z niedostuchem typu

¹¹¹ H.R. Myklebust, Auditory disorders..., s. 5.

Wnikliwie 1 w systematyczny sposób zagadnienia współzależności poszczególnych dyscyplin surdologicznych omawia H.R. M y k 1 e b u s t, Auditory disorders..., s. 5.