I. Starożytność (Grecja):
Pojęcie sztuki synkretycznej. Muzyka a epika, liryka, dramat.
Geneza pojęcia „liryka”.
Liryka solowa (Safona, Alkajos), liryka chóralna (gatunki: oda, hymn [dytyramb, pean]). Geneza dramatu antycznego (Małe i Wielkie Dionizja, Tespis, Ajschylos, Sofokles, Eurypides) Kosmologiczne znaczenie muzyki (Pitagoras, monochord, tetraktys, harmonia sfer).
Teoria etosu (Platon, Arystoteles, nomos)
Mit o Orfeuszu, mit o Marsjaszu.
Greckie instrumenty (aulos, kitara, lira).
2 przykłady zachowanych utworów.
II. Średniowiecze:
V Miejsce muzyki w kulturze średniowiecza (muzyka religijna, stosunek Kościoła do muzyki świeckiej i instrumentów, muzyka jako wiedza matematyczna: Boecjusz, musica mundana, humana, instrumentalis, harmonia sfer, muzyka a system nauk wyzwolonych)
V Chorał gregoriański (monodia, msza - ordinarium i proprium missae, oficjum, ton recytatywny, śpiew sylabiczny, neumatyczny, melizmatyczny, śpiew responsorialny, antyfonalny, Grzegorz Wielki -kodyfikacja chorału, graduał, antyfonarz, formy: psalmy (psalmodia), hymny (hymnodia), tropy [geneza dramatu liturgicznego), sekwencje, antyfona, lamentacje)
(/'Guido z Arezzo (nazwy solmizacyjne dźwięków, „ręka Guidona” - pomoc dydaktyczna) notacja neumatyczna, problemy rytmiczne (cantus planus, cantus mensurabilis, ekwiwaliści, menzuraliści) Hildegarda z Bingen
muzyka świecka (muzycy wędrowni: żonglerzy, szpilmani, minstrele, pozycja społeczna; epika rycerska [chanson de geste], liryka trubadurów, truwerów, minnesingerów, jedność słowa i muzyki, przedstawiciele, formy: canzo [forma barowa], rondo, virelai, ballada; kontrafaktura
początki wielogłosowości: kanon, burdon, heterofonia, paralelizm, organum, motet, motet izorytmiczny Szkoła Notre Damę (Leoninus, Perotinus), ars antiąua, ars nova (Philipp de Vitry, Guillaume de Machaut), Roman de Fauvel, dolce stil nuovo, muzyka angielska (John Dunstable), szkoła burgundzka (charakterystyka stylów i przedstawiciele), muzyka polska (najstarsze zabytki, Mikołaj z Radomia)
III. Renesans
Polifonia flamandzka: Johannes Ockeghem (Missa L’homme arme, missa parodia, zagadki muzyczne, symbolika liczb), Josąuin de Pres (imitacja, technika przeimitowana, czterogłos: sopran, alt, tenor, bas, msza „Herkules, książę Ferrary”, pieśni świeckie, motet), Johannes Tinctoris, Nikolas Gombert, Adrian Willaert (ogólne informacje o twórczości), Orlando di Lasso (uprawiane gatunki muzyczne) szkoła rzymska: charakter zmian w muzyce religijnej, Giovanni Pierluigi da Palestrina (Missa Papae Marcelli, Stabat mater, ogólne cechy stylu), Gregorio Allegri (Miserere)
Meistersang (Hans Sachs), chorał protestancki
Madrygał (charakterystyka gatunku, przekomponowanie, przedstawiciele: Andrea Gabrieli, Giulio Caccini, Gesualdo da Venosa, Claudio Monteverdi);
Polichóralność wenecka: Adrian Willaert, Giovanni Gabrieli;
Muzyka polska (Tabulatura Jana z Lublina, Mikołaj z Krakowa, Wincenty z Szamotuł, Psałterz Mikołaja Gomółki, Mikołaj Zieleński);
Musiąue mesuree (Claude de Jeune);
Muzyka angielska (William Bird, John Dowland)
IV. Barok
y prima pratica (stile antico) - seconda pratica (stile moderno);
2